• هرم پور

خبر هولناک و البته تأسف برانگیز است؛ دکتر «سید محمود حسینی» رئیس بیمارستان ایران مهر بیرجند اواخر اردیبهشت ماه سال جاری در یک مصاحبه از افزایش 50 درصدی مبتلایان به سرطان خون و پروستات و افزایش 15 درصدی مبتلایان به سرطان پستان و افزایش 20 درصدی مبتلایان به سرطان گوارش در استان در سال 98 نسبت به سال قبل از آن خبر می دهد. او از افزایش 5 درصدی سرطان ها در استان هم می گوید. از سالخوردگی، سابقه خانوادگی، ژنتیک و عفونت های خاص، سن و نژاد که بگذریم، ضعف سیستم ایمنی، رژیم غذایی، چاقی و عدم تحرک، مهم ترین عوامل ابتلا به دو سرطان خون و پروستات هستند؛ یعنی دقیقاً عواملی که به «سبک زندگی» ما ربط پیدا می کنند. همه می دانیم که سرطان چه بار سنگین مالی، روحی، روانی و خانوادگی در لحظه لحظه ی این بیماری بر خود بیمار و اطرافیان او تحمیل می کند.طغیان این بیماری، زاییده تغییر سبک زندگی ما به ویژه در حوزه عادت های غذایی مان در سالهای اخیر است. همه به یاد داریم که سالها قبل، غذاهایمان محلی تر و بومی تر، تحرکمان بیشتر، میوه و سبزیجاتمان سالم تر، استرسهایمان کمتر و خلاصه همگی نسبت به آنچه می خوردیم و می نوشیدیم حساس تر بودیم، اصلاً انگار بیشتر یاد داشتیم زندگی کنیم. این سالها اما نه، اینطور نیست. گاهی از من می پرسند تغییر سبک زندگی یعنی چه؟ می گویم ساده است؛ تغییر سبک زندگی یعنی اثری که رسانه های جمعی روی مردم ما در این سالها گذاشته اند و باعث شده اند آنطور که باید زندگی نکنند.می پرسند آنطور یعنی چه طور؟و من می گویم یعنی آن جوری که سنت های ایرانی ما در آداب غذایی گفته یا آنطور که سنت های دینی و مذهبی مان در رعایت خوردن و آشامیدن توصیه کرده است.مثلا سالها قبل، در همین استان و شهر بیرجند، بانوی خانواده، صبح زود از خواب برمی خاست و آب و جارویی می کرد و اسپندی آتش می زد و دستی به سو خدا دراز می کرد و طلب برکتی داشت و صبحانه و نان تازه ای بر سفره می گذاشت و غذای سالمی برای ظهر و شام بار می گذاشت و میان وعده ای برای همسر و فرزندان مهیا می کرد. بانوی این روزها اما خسته از تماشای فیلم های دانلود شده شبانه و خسته تر از پاسخگویی به دوستان اجتماعی در صفحات مجازی در نیمه شب ها، تا ساعتی مانده به اذان صبح بیدار و اگر کارمند نباشد، تا ساعتی مانده به ظهر خواب است و نه شوهرش صبحانه خوبی می بیند و نه خودش و فرزندانش طعمی از زندگی می چشند، ظهر را با فست فودهای مضر و شب را با بیرو پزهای چندبار گرم شده ی سرشار از زیان سر می کنند و در کنارش شوهری که خسته از پاسخگویی های متعدد روزانه و احیاناً استرس های ناشی از وام مسکن و خودرو و اجاره و قبض های معوقه ی خانه، نه برای خرید مواد سالم غذایی دغدغه ای دارد و نه پولی. شاید حتی غذای سالم از ناسالمش را نشناسد و برای تمیز دادن خوب و بد خوردن و آشامیدن خانواه، وقتی نگذارد. سبکهای متغیر زندگی، کدبانویی را از دختران و زنان ما که مدیران تغذیه ای خانواده ها هستند، گرفته است، و شناخت و حساسیت را از پسران و مردان ما زایل کرده است. کمی بیش از آن، مشکلات اقتصادی اجازه نمی دهند که خانواده ها به سلامتشان بیش از آنچه اکنون هست برسند و لذا بدن ها ضعیف، سوء تغذیه ها فراوان، تغذیه بد فراوان تر، قانع شدن به آنچه فقط شکم پرکن (و نه مفید و لازم) باشد بیشتر و زمینه های ابتلا به بیماری ها بسیار بیشتر از قبل شده است. حتی با برخی امراض ناشناخته ی مشکوک از جمله کاهش قدرت باروری در مردان و زنان جامعه روبرو شده ایم که خود حکایتی تلخ و رقت بار است و قطعاً در سالهای پیش رو چالشی خطرناک و چه بسا اجتماعی و امنیتی برای کشور درست کند. راهکار اساسی و مهم این موضوع هم پیشگیری مبتنی بر تغییر در سبک زندگی، تغذیه و فرهنگ مصرف است. اینچنین به نظر می آید که نسل آینده استان از وجود این معضل خطرناک رنج های بسیار خواهد کشید و شاید بخش مهمی از این رنج، سرمنشأ در نوع و چگونگی زندگی امروز ما به عنوان والدینِ امروزِ مردان و زنانِ فردا داشته باشد.سرطان پایان زندگی نیست، اما تلخ کننده زندگی ها هست، هر چند می تواند تلنگری برای آغازی یک تفکر و تحرک بزرگ در راستای نجات استان از فردایی نگران کننده هم باشد.
(لطفا نظر و پیشنهاد خود در رابطه با یادداشت های روزنامه را به شماره 09304943831 ارسال فرمایید)