بهروزی فر – چند روز پیش در حال مرور پیام های صفحات دوستان و خبرگزاری ها در فضای مجازی بودم تا از وضعیت آخرین تحلیل ها و اخبار مطلع گردم که به مطلب خیلی جالبی برخوردم. دوست بزرگواری با آب و تابی خاص از اتفاقی نادر نوشته بود، آن هم این که یکی از حضرات مدیران را در حال خرید در بازار دیده بود و همین حضور را وصف کرده بود . تعجب کردن ما از دیدن یک مدیر، آن هم دولت مردمی که ذاتش حضور در جمع مردم و کم کردن فاصله هاست، به این برمی گردد که ما این پدیده را یا ندیده ایم، یا کم دیده ایم، یا نبوده که ببینیم و همین هم باعث تعجب شده، و بدون تردید هر کدام از اینها که باشد، برازنده دولتمردانی که زیر چتر نظام مقدس جمهوری اسلامی، ردای خدمت به تن کرده اند، نیست. و این موضوع زمانی بیشتر خود را نشان می دهد و به چشم می آید که ما در تاریخ انقلاب، مدیران ارشد و عالی رتبه ای همچون رجایی را داریم که در تشریح مؤلفه های مدیریتی این شهید بزرگوار آورده اند که؛ “ شهید رجایی را می‌توان یکی از ساده زیست‌ترین مسئولان عالی رتبه‌ تاریخ معاصر دانست، او با این رویکرد از میز، عنوان و تکریم و تعظیم گریزان بود و در این بخش از خصیصه فردی حقیقتاً خود می‌تواند دائرهالمعارفی برای مدیران و کارکنان دولت در سه سطح عالی، میانی و صفی باشد… شهید رجایی پس از انتخاب به عنوان نخست وزیر و همچنین رئیس جمهور، به محل از قبل تعیین شده برای خانواده رؤسای جمهور نقل مکان نکرد و در منزل شخصی خود ماند”. بنابر خاطرات محمدحسین رفیعی طاری-روزنامه نگار و فعال سیاسی-”شهید رجایی می‌گفت من اتاق کوچک را بیشتر دوست دارم، چون اتاق بزرگ ممکن است آدم را تحت تأثیر قرار بدهد که احساس کند خیلی مهم است. چون هر کس که از درب وارد می‌شود و سلام می‌کند باید ۱۰ متر راه بیفتد تا به من برسد.شهید رجایی در مسافرت‌هایی که داشت بنایش بر این بود که این سفر‌ها با حداقل امکانات و تشریفات باشد. او می‌گفت: داخل مردم بودن و بی‌تشریفات مسافرت کردن می‌تواند به ما این کمک مهم را بکند که بفهمیم مسائل و مشکلات مردم چیست و بدانیم مردم چه می‌گویند؟! “و این شیوه زندگی مدیر ارشد نظام قطعاً الگو گرفته از ارشد ترین مدیر تاریخ دنیا، حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام است که خطاب به عبدالله بن زمعه- از پیروان و یاران آن حضرت- فرمود؛” این اموال، نه مال من و نه از آنِ توست، بلکه غنیمتی گِردآمده از مسلمانان است که با شمشیرهای خود به دست آورده اند. اگر تو، در جهاد، همراهشان می بودی، سهمی چونان سهم آنان می داشتی و گرنه، دسترنج آنان، خوراک دیگران نخواهد بود” .و آنها که در قامت مدیر، عنوان و جایگاهی به خود اختصاص داده اند، قطعاً حواس شان به این هست که با این پُست، دِینی بر گردن گرفته اند و اگر به واسطه آن، امکاناتی در اختیارشان قرار دارد، بیت المال است و حتماً می بایست در راستای کار استفاده شود. و چه بسیار مدیرانی در این شهر داشته و داریم که انجام کارهای شخصی خود را به خارج وقت اداری موکول می کنند، خریدهای مربوط به خانه و زندگی شخصی شان را خودشان انجام می دهند و لیست خرید را به راننده نمی سپارند تا در فرصتی در وقت اداری تهیه کرده و به منزل برساند، خودروی در اختیارشان را فقط به آمد و شد در حوزه کاری و صرفاً برای کار اداره، اختصاص داده اند و راننده شان مکلف نیست همسر و فرزندشان را به محل کار و مدرسه و یا خرید خانه برساند، حضور در دفتر کار، آن هم رأس ساعت شروع کار اداری را تکلیف خود و تمکین قانون می دانند و به این باور رسیده اند که به مصداق عبارت “اَلنّاسُ عَلیَ دینِ مُلُوکِهِمْ” هر چه انجام دهند، الگویی برای دیگران است، در برخورد با ارباب رجوع از ادب و احترام هیچ کم نمی گذارند و….
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)