بهروزی فر – مطالبه‌گری و پرسشگری که حق هر شهروند ساکن در یک جامعه آزاد می باشد، برای برقراری عدالت اجتماعی ضرورتی حیاتی و اولویتی اساسی به شمار می‌آید. بحث درباره مطالبه‌گری و عدالت‌خواهی، بسیار اهمیت دارد، چرا که یکی از راهکارهای مهم برای اصلاح حکمرانی است. بر اساس علم جامعه شناسی، مطالبه گری و نحوه بیان آن از ویژگی های یک جامعه پویا و باانگیزه است و در حقیقت جامعه بدون مطالبه و درخواست منطقی، جامعه ای بدون آرمان می باشد، اما واقعیت این است که هر درخواست و مطالبه ای، نشان دهنده بلوغ فکری و رشد نیست، بلکه مطالبه گری صحیح، ویژگی ها و خصایصی دارد. اولین بحث، ماهیت مطالبه است، به عبارتی هر نوع مطالبه ای ارزش پیگیری ندارد. مطالبه، به ویژه در ابعاد اجتماعی آن، باید بر پایه ارزش های واقعی و آرمان های جامعه بوده، مغایرتی با قانون و عرف حاکم بر آن جامعه نداشته باشد. موضوع بعدی، نحوه بیان مطالبه و چگونگی پیگیری آن است. اگر بهترین مطالبات هم به شیوه ناصحیح و از راه های نامتعارف و غیرقانونی دنبال شود، نه تنها نتیجه ای به همراه ندارد که ممکن است پیامدی معکوس داشته باشد. سومین ویژگی مطالبه گری صحیح، تشخیص درست مرجع یا فرد مطالبه شونده است، یعنی بدانیم درخواست خود را در محضر چه فرد یا مجموعه ای دنبال کنیم. آخرین خصیصه مطالبه گری صحیح هم، انتخاب زمان مناسب طرح خواسته است. در شرایط موجود استان، آن چه مطالبه واقعی و درست مردم است، درخواست از دولتمردان و تصمیم گیران برای انتصاب فردی لایق و توانمند در جایگاه عالی ترین مقام اجرایی استان می باشد، این که متولیان امر در این بازه زمانی خاص که تا افول شمع حیات دولت، چند صباحی بیش نمانده، نماینده ای را راهی خراسان جنوبی کنند که بتواند کشتی بی ناخدای استان را به سلامت به ساحل برساند. شرایط موجود، بهترین موقعیت زمانی برای طرح این درخواست مردم است که بخشی از آن به پایتخت نشینان برمی گردد و بخشی نیز به نمایندگان استان که گفته اند، خبر تغییر استاندار را از دیگران شنیده اند و در جریان اصل ماجرا قرار نگرفته اند. تا اینجای ماجرا را که بپذیریم، نمی توانیم از این خواسته چشم بپوشیم که آنها باید چنان کمر همت بربندند که تصمیم گیران مجالی! برای راهی کردن فردی نابلد و ناکارآمد به استان را نیابند. حضور معتمدیان، اگر چه در ابتدای کار مثل خیلی از انتصاب ها با واکنش هایی در استان مواجه بود و خیلی ها که گزینه های بومی قَدَری را لایق این جایگاه می دانستند، با این انتخاب مخالف بودند اما در ادامه راه به همه ثابت کرد به فرمایش مولا علی(ع)؛ “لَیسَ مِنَ العَدلِ القَضَاءُ عَلیَ الثّقَهِ بِالظّنِّ؛ داوری کردن با استناد و اتکا به ظن و گمان، از عدالت به دور است”. اما ما باید نگران این موضوع باشیم که معتمدیان و دوران معتمدیانی تکرار نشود، یعنی در حقیقت این مهمترین خواسته مردم کم توقع و همیشه قانع استان است که کسی سکان مدیریت عالی خراسان جنوبی را به دست بگیرد که راه های رفته را به سرمنزل برساند، کسی که ادبیات این روزهای استان را به خوبی بلد باشد و بداند مردمی که با تغییر و تحولات روزانه خو گرفته اند و دو سالی است عادت کرده اند، هر روز خبرهای خوبی از پایتخت بشنوند و هر ساعت، اتفاقی میمون را در نقطه ای از استان شاهد باشند، یا رقم هایی از اعتبارات رسیده بر صفحات روزنامه ها خوانده اند که حتی شمارِش صفرهایش زمان بر بوده، یا کسانی را در بین خود دیده اند و با افرادی همکلام شده اند که روزگاری گمان می کردند دست نیافتنی هستند، یا… حالا دیگر به کم!! قناعت نخواهند کرد. اینک در سال ۱۳۹۹، مردم این دیار، بعد گذشت ۱۶ سال از استقلال استان، چشم و گوش های شان باز شده و متوجه شده اند اگر در این سال ها، کمبود نقدینگی ها را بخل مرکزنشینان و نشان کم توجهی وزارتخانه ها و نماد بی مهری مدیران ارشد می انگاشته اند، در حقیقت برون داد عملکرد ضعیف مدیران خودِ استان بوده که پای همتی سست داشته اند و تهران رفتن شان را در حد مأموریت های پیش پا افتاده خلاصه می کرده اند در حالی که آنها می توانستند از آن راه رفته، منافع بیشماری را حاصل کنند، اتفاقی که این روزها به خوبی شاهدش هستیم. اگر شرکت گاز توانسته پروژه گرانِ گازرسانی همزمان به ۴۰۰ روستای دور و اغلب صعب العبور استان را شروع کند و ادامه دهد، نه این است که سهمش از اعتبارات استانی افزایش یافته، نه، بلکه‌ مدیرعامل مجموعه، سختی راه بر جان خریده و الّا و لابُد گویان، تهرانی ها
را متوجه اهمیت موضوع کرده است.یا اگر در اداره کل راه و شهرسازی، مدیر مجموعه الان با افتخار از چند ده برابر شدن اعتبارات دو بانده سازی می گوید، باز هم به دلسوزی وزارتخانه و اینجا را ویژه دیدن برنمی گردد، بلکه حاصل تلاش مدیر دستگاه و پیگیری های شخص استاندار است. این اتفاقات، حواس مردم را جمع تر کرده است و حالا آنها به خوبی می دانند استان های برخوردار از کجا، به توفیق دست یافته اند و ما چقدر از قافله عقب بوده ایم. حالا به قول شاعر؛ “ما هیچ به جز قلم نداریم، ماییم و دو جمله درد واره”، بر ماست که تذکر دهیم آن چه در دل و جان مردم می گذرد و” ای که دستت می رسد، کاری بکن”. استان در کشاکش صعود به قله بلوغ است، راهش را به اصطلاح روغنی کنیم تا در این مسیر، شتاب گیرد و الا راه های رفته به بیراهه منحرف می شوند و آن گاه از هیچ کدام مان کاری ساخته نیست. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ ارسال بفرمایید)