هرم پور

تا بحال خیلی نگران شده اید؟ مثلاً به جایی رسیده اید که یک احساس نا امنی دائمی در شما به وجود بیاید و مدام احساس کنید جان و مالتان در معرض تهدید قرار می گیرد؟ شاید این احساس نا امنی ناشی از یک رویداد یا اتفاق نامناسب و تلخ است که مدام در ذهن شما تداعی و تکرار دارد. و چه بسا شاید این احساس نا امنی، ناشی از دست به دست شدن «خبرهای» این اتفاق های نامناسب در جامعه باشد. هر چه هست «احساس نا امنی» بعضی وقت ها از خود «نا امنی» کشنده تر، فرسایشی تر و غیرقابل تحمل تر است. اجازه بدهید درباره یک اتفاق مشابه در جامعه خودمان صحبت کنم. این روزها در بعضی از شهرهای استان از جمله بیرجند، آمار سرقت ها افزایش یافته است. خبر این سرقت ها چه از مغازه ها و خانه ها و چه سرقت خودروها، به سرعت بین مردم پیچیده و نگرانی هایی را ایجاد کرده است. بعضی ها به من گفته اند که با شنیدن این خبرها، مدتیست خانه هایشان را ترک نمی کنند، یا بچه هایشان را تنهایی برای خرید نمی فرستند، یا اگر با خودرو جایی می روند، حتما یک نفر در خودرو می ماند تا کسی خودرو را سرقت نکند. جالب بود حتی یکی دو روز قبل یکی از عزیزان شهروند به من می گفت که در محله سجاد شهر، در بعضی کوچه ها همسایه ها نوبتی از شب تا صبح در داخل ماشین ها می خوابند تا از سرقت خودروها جلوگیری کنند. پرسیدم تا این حد؟ گفت «بله خب. نگرانیم. چون در این گرانی، هر چه داریم و نداریم، همین است.» دیدم راست می گوید؛ هم نگرانند و هم توقعاتی دارند. مسؤولین و دستگاههای متولی هم چون خودشان بخشی از همین جامعه هستند، با دقت و وسواس، وظایفشان را انجام می دهند و پیگیری می کنند، اما علی رغم این، گاهی احساس می شود نتایج، مطابق میل مردم و حتی مطابق میل متولیان امر نیست و در زیر پوست همه ی پیگیری هایشان، نرمه گلایه هایی را هم محترمانه مطرح می کنند. این پایی که از پیکره امنیت جامعه لنگ می زند، همان «نیمه پنهان امنیت» است که من از آن به عنوان «زنجیره ی تأمین امنیت» نام می برم. بله! امنیت یک زنجیره است. و هر نقطه ای از این زنجیره، حلقه ی مفقوده یا فرسوده داشته باشد، حتی اگر سایر حلقه ها، فولاد ِآب دیده باشند یا طلای ناب، نمی توانند بار سنگین امنیت را تحمل کنند. این جمله را مطالعه بفرمایید:«رها کردن مجرم پس از خروج از زندان از مشکلات افزایش سرقت در جامعه است. نیاز است کمیته ای در این خصوص تشکیل و از پلیس آگاهی برای دراختیار قرار دادن رزومه مجرمان نیز استفاده شود تا مجرمی پس از خروج از زندان، مجدد اقدام به سرقت نکند.» این بخشی از صحبت های مهم سرهنگ حسینی رئیس پلیس محترم آگاهی استان است که درد دل است و هفته قبل و در اولین جلسه کارگروه پیشگیری از سرقت استان خراسان‌جنوبی با تأکید بر خبر افزایش سرقت‌های خُرد در استان بیان شده است. این جمله ها را هم مطالعه بفرمایید: «توجه به صدور احکام قضایی در بازدارنده بودن، توجه به بحث مرخصی دادن به زندانیانی که جرم آنها سرقت است و مطلع شدن آنلاین پلیس آگاهی از مرخصی مجرمان سرقت از جمله مواردی است که در خصوص کاهش سرقت باید مورد توجه باشد.» این ها هم بخشی از صحبت های حجت‌الاسلام وحدانی‌نیا معاون محترم اجتماعی و پیشگیری از وقوع جرم دادگستری خراسان‌جنوبی است که تأکید بر شناخت از مشکلات و اعلام آمادگی برای همکاری در این زمینه است و در همین جلسه بیان شده است. شاه بیت صحبت های رئیس پلیس محترم آگاهی استان اما، این جمله است:« پیشگیری از سرقت و ایجاد امنیت نیازمند همکاری همه است». دقت بفرمایید؛ «نیازمند همکاری همه». این همه چه کسانی هستند؟ همه یعنی تمام افراد، سازمانها، نهادها، ارگانها و دستگاههایی که می توانند و می باید در زمینه ایجاد امنیت و تداوم این احساس امنیت در جامعه استانی ما تلاش کنند و نقش داشته باشند. یعنی دقیقاً همان حلقه های زنجیره ای که از آن اسم بردم. «حقیقت» این است که ما (یعنی خراسان جنوبی)در موقعیت جغرافیایی واقع شده ایم که برای تأمین امنیت باید هزینه های زیادی بپردازیم. ولی «واقعیت» این است که خراسان جنوبی در سالهای اخیر یکی از امن ترین استانهای کشور بوده است. ما پُزِ این امنیتِ خدشه ناپذیر را خیلی جاها و به خیلی ها داده ایم. بخش مهمی از آن حاصل تلاش ها و فداکاری ها بوده و بخش مهم تری هم ماحصل همکاری، حضور و حساسیت مردم. اما امنیت وقتی بدست می آید و لذت شیرینی آن وقتی به کام می نشیند که حلقه های زنجیره کاملاً به هم وصل شده و به صورت مرتب و منظم، پشت سر هم قرار گرفته باشند و هر کدام در نقش و جایگاه خود، قرار داشته و وظایفشان را انجام بدهند. این امنیت، که افتخار ماست، باید بدون خدشه باقی بماند. در این امنیت، دستگاههای مهمی متولی هستند و نقش دارند و شاید مهم ترین نقش را قبل از «کشف»، «پیشگیری» داشته باشد. دستگاههای «انتظامی»، «نظارتی» و حتی «امنیتی» با نقش آفرینی در ارائه تحلیل های پیشگیرانه و افزایش آگاهی بخشی عمومی، دستگاههای «فرهنگی» با ایجاد ساز و کارهای اجتماعی و تعریف و شناخت دقیق و درست از زمینه های وقوع آسیب های اجتماعی، دستگاههای «اقتصادی» با شناخت و معرفی کانون های ایجاد خطر همبستگی وهمقطار شدن معضلات اقتصادی و جرائم اجتماعی، و دستگاه محترم «قضایی» با صدور احکام بازدارنده و جلوگیری از حضور یا استمرار حضور مجرمان در جامعه و ایجاد ضمانت ها و اثربخشی های قضایی بیشتر نسبت به احکام صادره، همگی بخش مهمی از این «زنجیره ی اثر» هستند. یادم هست چندی پیش آیت ا… سید ابراهیم رئیسی در دیدار با شورای معاونین دادسرای عمومی و انقلاب، تأکید کرده بودندکه «دستگاه قضایی به هیچ عنوان اجازه نمی دهد شهر، مأمن و جولانگاه بزهکاران شود». ایشان در همانجا تصریح کرده بودند که «باید با اجرای طرح های پیشگیرانه، به سوی شکل گیری جامعه سالم حرکت کنیم و هیچ دستگاهی حق ندارد از انجام مسئولیت ها و وظایف خود در این مسیر سر باز بزند«. این تأکید، دقیقاً محوری ترین بخش از کتاب مهم حرکت برای ایجاد امنیت در جامعه است که کمتر به آن توجه شده است. یک نکته بسیار مهم این جا وجود دارد و آن هم اینکه؛ در سایه امنیت، «سرمایه» به جامعه می آید و سرمایه گذار، میل و رغبت دارد که سرمایه اش را به جامعه امانت بدهد. در جامعه ای که امنیت نباشد و بدتر از آن، احساس امنیت خدشه دار شده باشد، نه رونق اقتصادی وجود دارد نه آسایش و آرامش اجتماعی برای پیشبرد اهداف توسعه محور. به قول ریاست محترم قوه قضائیه، «در سایه امنیت است که فعالیت‌های دیگر حوزه‌ها ظهور و بروز پیدا می‌کند». می خواهم بگویم امنیت، چه خردش و چه کلانش، فقط در سایه همکاری و هماهنگی بدست می آید. این همکاری و هماهنگی در پرتو یک اتاق فکر قوی و یک مرکز مقتدر هماهنگ کننده، فرهنگ مهمی است که باید بیاموزیم، قبولش داشته باشیم و به آن عمل کنیم. وگرنه با تداوم ناهماهنگی ها، تلاش های یکدیگر را خنثی و دستاوردهای همدیگر را از دور خارج خواهیم کرد. آنوقت فقط مردم ضرر خواهند کرد و بس.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)