بهروزی فر – چرخ نخریسی، جَلَک، دوک، کُلکار، ماسوره، دَستوک، لبافی، پِی دَمِه، گُلِه، و… کودکی های مان با این واژه ها عجین بود و بعید است از خانه مادربزرگ ها،داری را که یک سرش به سر در ایوان خانه وصل شده و سر دیگرش روی زمین بود، به خاطر نداشته باشید و مطمئناً هنوز آن صدای قیژ قیژ حرکت ماسوره در” تو” یا آواز “شش و چا رتا لاکی، سورمه پیش آمد، دوغی پیش رفت، لاکی هم آخرش یکی” و نوای یکنواخت دستوک بر روی گره های قالی را فراموش نکرده اید. اینها بخش هایی جدایی ناپذیر از زندگی بزرگترهامان بود، مادر بزرگ ها و پدربزرگ هایی که همه نیازهاشان را با هنر دست خود تأمین می کردند و نه لباس هاشان را از بیرون می خریدند، نه کفش هاشان را از جای دیگر. خودشان بودند و “مال و حالی” که از بچگی رشدشان می دادند تا هم از شیرشان استفاده کنند، هم از پوست شان مَشک و خیکی بسازند یا چرمی برای ساخت چَپَّت آماده کنند، هم از کُرک و پشم شان نخ بریسند و پارچه ای ببافند و لباسی تهیه کنند. مرور تاریخ مکتوب- تألیفات مرتبط با آداب و رسوم- و شفاهی – استفاده از فرصت خاطره گویی بزرگترها- به خوبی گواهی بر این مطلب است که پیشینیان ما با تکیه بر هنر دست و ذوق و سلیقه خود، نیازهاشان را برطرف می کردند و این بود که از اغلب پدربزرگ و مادربزرگ ها، صندوق ها و مُجری های پر از سفره های آردی، سجاده های کرباس، پرده های گلدوزی شده، پارچه های مَلّه، پاپیچ های جاجیم، گیوه های نمدی و… و حتی تَجْغَن–همان دیگ- های چدنی، آفتابه لگن های مسی، کاسه های چوبی، بشقاب های سفالی، انگشترهای نقره عقیق و… به جا مانده است، میراث های گرانبهایی که هر چه بر عمرشان افزوده می شود، ارزش شان دو چندان می گردد و این روزها خریداران و مشتاقان خاص خود را دارند. صنایع دستی که همانا هنر دست و ذهن خلاق زنان و مردان هنرمند و خوش فکر این دیار و نیز نماد هویت و پیشینه غنی فرهنگی و هنری یک ملت و قوم است، از همان گذشته های دور علاوه بر رفع نیازهای فردی، نقش بسزایی در درآمدزایی خانواده ها داشته و امروزه نیز به عنوان یکی از پیشران های اقتصادی مطرح می باشد. بر هیچ‌کس پوشیده نیست که کشورمان از دیرباز تاکنون به عنوان یکی از بزرگترین و مشهورترین صادرکننده‌های هنرهای دستی در جهان شناخته و به اذعان متخصصان و اهل فن، ایران با تمدن دیرینه و هنر فاخر خود در زمینه تولید صنایع دستی و آثار هنری حرف اول را در دنیا می‌زند و در این میان استان هایی همچون خراسان جنوبی با ۱۲۰ رشته فعال صنایع دستی و حدود ۱۰ هزار هنرمند شناسایی شده، سهم بسزایی در این شهرت و نام آوری دارند. بدون تردید ارزآوری ۵۱۵ هزار دلاری صنعتگران حوزه صنایع دستی از صادرات گمرکی و چمدانی تولیدات شان در یک سال گذشته که تنها بخشی از اثرگذاری این حوزه در اشتغال، تولید، درآمدزایی و اقتصاد را نشان می دهد و بیانگر اهمیت و جایگاه مشاغل خانگی در ثبات جمعیت و حفظ امنیت یک منطقه به ویژه در بخش روستایی و عشایری و صد البته در مناطق مرزی است، وظیفه سنگین دستگاه های متولی را متذکر می شود و ثابت می کند، این بخش نه تنها هیچ گونه کوتاهی را برنمی تابد، بلکه با کمترین توجه و حمایت می تواند سهمی بسزا در توسعه و تعالی خراسان جنوبی داشته باشد. نگاهی به وضعیت صنعتگران این عرصه و مشکلاتی که در تأمین مواد اولیه، ایجاد کارگاه، بازارسازی و بازاریابی، برپایی نمایشگاه ها و فروشگاه های موقت و دائمی عرضه تولیدات، امنیت شغلی و… دارند، بیانگر این می باشد که این بخش آن طور که بایسته و شایسته است، مورد عنایت قرار نگرفته و نگاهی ویژه تر را می طلبد. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
