هرم پور-  این روزها، تقریباً همه گونه آماری در حال افزایش است. سری به هر سایت و صفحه و روزنامه  و مجله ای که می زنی و دل به صدا و تصویر هر شبکه ای  که می سپاری، از افزایش آمار خبری می دهند؛ یکی از افزایش قیمتها، آن یکی از افزایش آمار افسردگی ها، دیگری از بالارفتن نرخ ازدواج و آن یکی از بیشتر شدن درگیری ها و تنش های اجتماعی، و البته این وسط، رسانه ها و وزارت بهداشت هم از افزایش آمار کرونا می گویند. آن هم از نوع جهش یافته و فرانسوی و انگلیسی و آفریقایی اش! با توجه به افزایش نسبی آمار کرونا، هرچه فکر کردم حرف جدید چه دارم که برای مردم ارائه بکنم، یادم آمد تقریباً همه ی حرف ها را در این چندماه گفته ام؛ از رعایت کردن شیوه نامه ها، از ضرورت توجه به مشاغل آسیب دیده، از لزوم پرهیز از سفرها و دورهمی ها و مشکلات دیگر. خلاصه  از زنده ها و برای زنده ها، زیاد گفته ام و زیادتر از حد نوشته ام. اما یکی از چیزهایی که شاید کمتر از آن حرف زده ام، مسافران به دیار باقی اند که در این یکساله، آمار آنها هم به شدت در استان ما افزایش پیدا کرده و در چند ماهه اخیر، بخش زیادی از آنها، به دلیل ابتلا به کرونا از بین ما رخت سفر بربستند و به ملکوت اعلا پیوستند. خدایشان بیامرزد. می خواهم درباره ی بازماندگان آنها چند خطی بنویسم. تقریباً همه ی ما، چه کم، چه زیاد، در این یکساله به نوعی درگیر غم های بعد از فوت عزیزانمان بودیم. من خودم شاید حداقل برای پنج نفر از خویشاوندانم، سه نفر از دوستانم، و حداقل ده نفر از  افرادی که به نوعی آنها را می شناختم یا به به هر نوع، ارتباطی با آنها داشتم، سوگواری کردم و دلم در فراقشان، بی تاب شد. اما نه خودم آنچنان علمی داشتم که بتوانم در چنین مواقعی به اطرافیانم که شرایط مشابهی مثل من را تجربه می کردند، چگونگی مواجه با سوگ را بیاموزم، و نه کسی چنین آموخته ای داشت که تحمل  و بردباری بیشتری را به من بیاموزد. نتیجه اش چه شده؟ کوله باری از غم و حسرت روی دلم تلنبار شده و عوارض روحی و گاهی حتی جسمی آن هم کم کم خودش را نشان می دهد. ما برای مقابله، مدیریت و جلوگیری از گسترش آسیب های ناشی از دردهای روحی، فوت ها و سوگ های اطرافیانمان و عزیزان و دوستانمان، چه آموخته ایم؟ تقریباً هیچ. چه به ما آموخته اند؟ باز هم هیچ. آیا در صورت تداوم این چنین مشکلاتی یا بعد از آن ، زندگی سخت تری برای آینده پیش رو خواهیم داشت؟ قطعاً بله. چه باید بکنیم؟ و نهادهای متولی چه  باید بکنند؟ مشکلات، همیشه هستند، و البته بعضی معضلات مثل کرونا، هرچند مقعطی، اما به دلیل اثرات کاملاً سختی که روی سبک های زندگی و روح و روانمان می گذارند، دوره ای از فرسایش های سخت روحی را آغاز می کنند که همه ی آینده ی ما را به خطر می اندازند. در این شرایط همگی باید کنار هم باشیم، کنار هم و برای هم. در این شرایط، بعضی نهادهای متولی، رسانه ها، دستگاههای فرهنگی و دستگاههای تبلیغی هم باید بیشتر و بهتر از قبل کنار مردم باشند. این روزها، همگی بیشتر از قبل به همدیگر نیاز داریم. خیلی خیلی بیشتر از قبل.

(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)