رجب زاده – صدای پای فاجعه می آید و هر لحظه نزدیک و نزدیک تر می شود. برخی مردم بی محابا مسیر را برای وقوع این فاجعه هموارتر می کنند. چقدر بی انصاف هستند. اوضاع در استان های شمالی بدتر شده و آن ها همچنان خودپرستانه ، شادی و تفریح پر خطر را در سفرها جستجو و انتخاب می کنند وصدمات جبران ناپذیری به خود، دیگران و کادر درمان وارد می کنند. در شرایطی که امکانات پزشکی و بهداشتی می تواند به ضرورت ها تخصیص یابد این لاابالی گری برخی باعث هدررفت این منابع در شرایط موجود می شود. ساعت ها و یا بدون اغراق روزها با خود کلنجار رفتم که این ها را بنویسم یا نه؟ بارها با خود تکرار کردم که “وَ مَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَا أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعًا” و خواندم که “و هر کس نفسی را حیات بخشد (از مرگ نجات دهد) مثل آن است که همه مردم را حیات بخشیده است.” و همچنان در عجبم و متاسف برای برخی که نمی دانم چه نامی می توان بر آنها نهاد.
بیایید درک کنیم که نوروز امسال اگر چه عید است اما مانند هر سال نیست. بیایید برنامه ریزی های قبلی را تغییر دهیم. بیایید باور کنیم خطر در کمین ماست و با اندک مراقبتی می توانیم آن را دور کنیم. اگر همانند سال‌های گذشته رفتار کنیم، فاجعه رخ می دهد برای تمام همشهری ها، هم استانی ها و هم وطنان مان. اگر بخواهیم همانند گذشته به میهمانی های عید برویم، دور هم جمع شویم، یکدیگر را در آغوش بکشیم و ببوسیم راهی را برای این خطر باز کرده ایم. امسال میهمان ناخوانده ای در تمام محافل ما حضور دارد میهمانی به نام کرونا. همه می‌گویند ویروس کرونا تنها دو درصد مبتلا شوندگانش را می کشد اما غالباً از این نکته غافل اند که این دو درصد می‌تواند شامل پدر یا مادر خود آنها باشد که حالا پا به سن گذاشته اند و در برابر بیماری ها ضعیف و آسیب پذیر شدند. عده‌ای از خارج استان می‌آیند و عده‌ای دیگر از شهرها به روستاها می روند. استان خراسان جنوبی با توجه به پشتوانه فرهنگی قوی که دارد تا این جای کار یکی از استان هایی است که کمترین میزان تلفات و مبتلایان به بیماری کرونا را داشته است. اما در دو سه روز گذشته مردم استان در آزمونی که از آنها گرفته شد رد شدند. قرار بود روز شنبه که بین دو تعطیلی قرار دارد هم تعطیل باشند تا مردم در خانه بمانند و جلوی شروع بیشتر ویروس کرونا گرفته شود اما مردم این نکته را درک نکرده و ترجیح دادند با سفرهای غیر ضروری خطر کرونا را با نزدیکان کهنسال و دیگر آشنایان شان در جای جای استان تقسیم کنند. اگر پیرمرد و پیرزن روستایی که از امکانات بهداشتی حداقل برخوردار است به بیماری کرونا مبتلا شود شمای فرزند او چه تضمینی می دهی که کرونا او را از پای درنیاورد؟ اگر نتوانیم حساسیت این موضوع را درک کنیم، اگر به بی تفاوتی ها برای سفر رفتن ادامه دهیم، اگر اجازه دهیم دلگیری و دلتنگی بر ما غالب شود و خود را تافته جدابافته ای بدانیم که مصونیت از کرونا دارد و اگر ما به عنوان رسانه نتوانیم جدی بودن این خطر را برای مخاطبان مان تبیین کنیم چه بسا در اواسط فروردین و اوایل اردیبهشت بسیاری از کهنسالان استان را گرفتار این بیماری ببینیم و چه بسیار فرزندانی که باید به سبب بی توجهی به نکته های مهم بهداشتی تا پایان عمر عذاب وجدان داشته باشند. این هشداری است که پزشکان و مسئولان کادر درمان استان می دهند.پس بیاییم به پویش
# درخانه_می مانم، بپیوندیم.