بهروزی فر – گفت؛ من شب های جمعه، هر کجا باشم، خودم را به خیابان انقلاب می رسانم، دعای کمیل مسجد امیرالمؤمنین(ع) را با هیچ چیز دیگری عوض نمی کنم، لطفی دارد غیر قابل توصیف! برخورد خوب عوامل و تکریم مناسبی که مراجعین می شوند هم که ماجرایی دیگر است، البته آن چای هل قند پهلوی بعد از دعا هم که! انصافاً مسجدی است به همه چی تمام!! آن یکی گفت؛ ما معمولاً بعدازظهرها برای خرید بیرون می رویم، قاعده هم این است که موقع اذان هر کجا باشیم، برای نماز به مسجد همان محل می رویم و به همین خاطر می توانم بگویم تقریباً تمام مساجد شهر را یک مرتبه رفته ام و تا حدودی می توانم بگویم هر کدام چه ویژگی هایی دارد و ایرادی که بر هر کدام وارد است، چیست؟! از اینها که بگذریم حسن این عادت این بوده که بچه هایم هم به نماز اول وقت شان اهمیت می دهند، هم به مسجد رفتن و حضور در نماز جماعت. و آن دیگری هم که یک خاطره تلخ دوران کودکی، او را به کل از مسجد فراری داده، بر این باور است که عوامل اجرایی مساجد و به ویژه امام جماعت باید شرایط را برای حضور بچه ها لذت بخش کنند، شیطنت و بازی را نمی توان از طبیعت بچه ها دور کرد و اینکه انتظار داشته باشیم، بچه ها موقع نماز، ساکت و آرام کنار پدر و مادرها بنشینند، توقع بیجایی است و اینکه با بچه ها به خاطر سر و صدای بازی های کودکانه برخورد کنیم، اصلاً منطقی نیست و قطعاً می شود آن چه برای من اتفاق افتاد، من و همسن و سالانم بازی می کردیم که اعتراض امام جماعت، کار را به برخورد بزرگترها کشاند و این شد که پدرم دیگر مرا به مسجد نبرد و من هم با این خاطره تلخ، اصلاً رغبتی به حضور نداشتم. آن یکی هم اعتقادش این است که باز بودن در مساجد، آن هم فقط موقع نماز، کار صحیحی نیست و این شرط را ایجاد می کند که مسجد فقط برای برپایی نماز است و عادت عدم مراجعه غیر از وقت نماز را ترویج می دهد، حال آن که در مسجد باید همیشه به عنوان یک مأمن و ملجأ به روی مردم باز باشد و این شرایط را هم ایجاد کند که اگر مسافری وارد شهری شد بداند مسجد بهترین سرپناه اوست و می تواند هر لحظه از فضای معنوی آن بهره ببرد. و گلایه آن دیگری هم کوتاهی مساجد در پخش اذان ظهر جمعه است، آن هم بر اساس این باور اشتباه که اذان ظهر جمعه باید از مصلاها پخش شود، حال آن که شاید برای همه مقدور نباشد به هر دلیلی مثل بیماری یا کهولت سن یا نداشتن وسیله نقلیه یا… از فضای معنوی مصلا و نمازجمعه بهره ببرد، لذا با این پخش نشدن اذان که حکایت از بسته بودن در مسجد دارد از خواندن نماز در مسجد و به شکل جماعت هم محروم می شود. مساجد به عنوان پایگاه های اجتماعی و دینی از صدر اسلام تاکنون، جایگاه ویژه ای در بلاد مسلمین داشته و دارند و توجه به مسجد و تلاش برای حضور اقشار و گروه های مردمی در خانه خدا، همواره مورد تأکید بوده و هست. مساجد که همانا مکان هایی پاک و منزه برای عبادت و پرستش پروردگار می باشند، در صدر اسلام و به تدبیر پیامبر اکرم(ص) کارکردهای فراوانی داشتند. حضرت رسول (ص) که مسجد قبا را به عنوان نخستین مسجد صدر اسلام، محلی برای نیایش و ابراز بندگی مسلمانان با سر به سجده فرود آوردن در برابر عظمت پروردگار احداث نمودند، شرایط را به سمتی سوق دادند که این فضای مقدس، مکانی برای تعلیم و تربیت، انجام فعالیت های سیاسی، مرکز قضاوت و دادخواهی، پایگاه نظامی، محل تعاون و همکاری های اجتماعی و… باشد. امروزه اگر چه جامعه اسلامی ما با ویژگی‌ها و کارکردهای حقیقی مساجد صدر اسلام فاصله زیادی دارد و آن نقش‌های مهم در زمینه های عبادی ، سیاسی ، اقتصادی، اجتماعی، نظامی و… کمرنگ شده و بخش های زیادی از آنها نیز رو به افول است، اما استقبال فزاینده مردم از خانه خدا در بعضی از ایام سال همچون ماه مبارک رمضان، برهیچ کس پوشیده نیست و نمی توان این موضوع را هم نادیده گرفت که هرچند برخی مساجد در جذب و جلب جوانان و نوجوانان به توفیقات چشمگیری دست یافته اند، اما بخش عمده ای از آنها، باری به هر جهت! نمی توانند جمعیت مخاطبین ماه رمضان خود را حفظ کنند، به گونه ای که با تمام شدن ماه مهمانی خدا، کاهش آمار حضار در نمازهای جماعت، قابل تأمل است. براساس همین صحبت های مقدمه بحث که در یک جمع دوستانه مطرح شد، می توان نتیجه گرفت با وجود این همه تجربه های موفق از صدر اسلام و دوران امامت ائمه طاهرین (ع) و حتی در سال های ابتدایی پیروزی انقلاب و دوران دفاع مقدس و… مساجدمان در حال حاضر با مساجد طراز اسلام فاصله گرفته اند و این مهم نیازمند بازنگری است، آموزش خدام و اعضای هیئت امنا و عوامل اجرایی مساجد و توجه داشتن ائمه جماعت به کوچکترین جزئیات در راستای جذب جوانان و نوجوانان، آن هم به جهت تربیت نسلی مسجدی، اهتمام دستگاه های متولی در تأمین شرایط مطلوب در مساجد هم به لحاظ عمرانی، هم فرهنگی و… هر کدام به نوبه خود می تواند مساجدی پرمخاطب، جامعه پسند و به روز ایجاد کند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
