بهروزی فر – همین چند وقت قبل دیدمش، مراسم هفتمین روز درگذشت….، سرحال بود، مثل همیشه؛ مردم دورش را گرفته بودند و مجال حرکت به او نمی دادند و حتی شاید حواس شان به پاهای کم رمقش هم نبود ، پیرمرد اما با چهره‌ای گشاده، احوال همه را جویا می شد و برای آنهایی که بیشتر به چشمش گرمی می کردند، خوش و بش ها با پرسیدن از حال و احوال پدر و برادرها ادامه پیدا می کرد، فرصت شناس ها در همان مهلت کوتاه چند دقیقه ای مسئله ای هم می پرسیدند و پاسخ هم می گرفتند. بعد از مراسم با گروهی هم قدم شده بود و از حال و هوای این روزهای استان می گفت، و چه اشرافی داشت به وقایع و چه خوب می دانست وظیفه هر مدیر و مسئولی را در هر رده و رتبه پاسخگویی! این وصف حال آیت ا… صدرالدین عارفی‌نژاد (عارفی) از علمای برجسته استان و مدیر حوزه علمیه سفیران هدایت بیرجند است، مردی که به حق از ذخایر بسیار ارزشمند استان بود و روز یکشنبه -۱۵ مهرماه – همه آنها که با او از نزدیک در ارتباط بودند و هم آنها که فقط وصفش را شنیده بودند، خبر فوتش را ناباورانه! گوش به گوش کردند و در غمش گریستند. حاج صدرالدین عارفی‌ در سال ۱۳۱۵ در منزل آیت‌الله حاج شیخ جواد عارفی‌ دیده به جهان گشود و در آغوش امن پدری پرورش یافت که به حق از پایه‌ های اصلی مبارزه با ظلم و جور رژیم شاهنشاهی در جنوب خراسان آن روزها بود و آن چه در دوران کودکی و نوجوانی اش در خانه پدری به چشم دل لمس می کرد، جوهره وجودش را قوام می داد و باعث شد خاطرش برای لحظه ای از دغدغه معیشت مردم و پیشرفت منطقه و آسیب های اجتماعی دور نمانَد. تلمذ در محضر پدر در حوزه علمیه – بعد از طی شدن دوران تحصیل در مقاطع دبستان و دبیرستان – مهمترین اتفاق زندگی صدرالدین عارفی بود که به تقویت وجهه اجتماعی و مردم داری اش انجامید. او برای تکمیل تحصیلات خود در فراگیری علوم دینی به حوزه علمیه قم رفت، این حضور در مرکز تحولات کشور، با مبارزات انقلابیون و مقاومت آنها در برابر رژیم پهلوی همراه شد، تا آنجا که در سال ۵۶ وقتی به بیرجند برگشت، طلایه دار انقلاب در این منطقه شد و در سخنرانی های افشاگرانه خود علیه شاه، مردم را به برپایی راهپیمایی‌های ضد طاغوت تحریک و همراهی کرد.در خاطراتی که از این روزهای شعله ور شدن آتش مبارزات ضد رژیم در جنوب خراسان نقل می کنند، بزرگترها به نقل از شخص حاج آقای عارفی می گویند؛ “ یک شب مأموران رژیم برای دستگیری او، درِ چوبی خانه پدرش را می شکنند و وارد منزل می شوند، مقاومت شیخ جوان- صدرالدین – برای رفتن، حرکت جالب توجه یکی از سربازان را به همراه دارد، او با دیدن مظلومیت این روحانی و اصرار ژاندارم ها، تفنگش را به سمت سربازان و درجه‌داران می‌گیرد و همه را تهدید به شلیک می کند به این ترتیب قائله ختم به خیر می‌شود و مأموران نمی‌تواند این روحانی مبارز را دستگیر کنند”. با پیروزی انقلاب اسلامی و در جریان تغییراتی که در ساختارها رقم خورد و تشکیلات انقلابی که همان اوایل پایه ریزی شدند، حاج صدرالدین، به مدت سه ماه مسئولیت کمیته انقلاب را در بیرجند عهده‌دار شد، اما از آنجایی که؛” هرکسی کو دور ماند از اصل خویش، بازجوید روزگار وصل خویش”، او هم به اصل خود بازگشت و در حوزه علمیه، تحصیل و تربیت طلاب دینی را ادامه داد. او در بیش از نیم قرن پذیرش مسئولیت حوزه علمیه معصومیه و سفیران هدایت بیرجند، طلاب زیادی را تربیت کرد که هر کدام سهمی بسزا در تقویت باورها و اعتقادات دینی در این دیار داشته و دارند. جسم بی جان حاج صدرالدین عارفی، امروز سه شنبه بر شانه های مردم تا خانه ابدی اش بدرقه می شود اما بدون تردید خاطر این مرد بزرگ که یک عمر برای تعالی خراسان جنوبی دغدغه داشت، هرگز آرام نخواهد گرفت. کافی است با آنها که او را بیشتر می شناسند و به هر دلیل از محضرش فیض برده اند، همکلام شوید تا به عمق کارهایی که برای منطقه کرده، پی ببرید، یکی از نقشش در تقسیم استان می گوید، یکی از حضورش در مجامع مؤثر تصمیم گیری، آن یکی به مشورت های صدرالدین عارفی در رفع معضلات موجود اشاره می کند و دیگری هم از بار گران دغدغه آسیب های اجتماعی بر سینه اش خواهد گفت و… و خود من هم که از یاد نخواهم برد این جمله اش را در پاسخ به آن گروه مستندسازی که آمده بودند تا اطلاعات مساجد قدیمی شهر را ذخیره کنند؛ “رسانه ای که دغدغه مردم را نداشته باشد و خط و ربط سیاسی و زد و بندها بر آن حاکم باشد، رسانه نیست”. و صد حیف!! جایی در ادامه یک متن ادبی فاخر خواندم ؛ “داریم فقیر می شویم از حضور آدم حسابی ها”، و به راستی که با خاموش شدن چراغ زندگی حاج صدرالدین عارفی نژاد، ما یکی دیگر از آدم حسابی های شهرمان را از دست دادیم، او می رود و ما دست مان خالی تر از همیشه خواهد شد.(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)