هرم پور- امروز چهارمین روز از ایام مبارک دهه فجر انقلاب اسلامی، روز تولد حضرت فاطمه زهرا(سلام ا… علیها) و روز «انقلاب اسلامی، سیره فاطمی، منزلت زن، سبک زندگی ایرانی ـ اسلامی» است. درباره ی انقلاب، منزلت زن و جایگاه این قشر مهم در جامعه، صحبت های بسیار شده است. ضمن تبریک صمیمانه این روز بزرگ، من دوست دارم امروز چند خطی درباره ی سبک زندگی ایرانی – اسلامی بنویسم؛ البته به زبان ساده و شاید حتی عامیانه. من در شهر بیرجند بزرگ شده ام. شاید بسیاری از شما که این سرمقاله را مطالعه می کنید هم مثل من، بزرگ شده شهر بیرجند باشید. پس خوب یادتان می آید که پنج یا شش دهه قبل، و یا حتی یکی دو دهه قبلِ این شهر، با امروزش چه تفاوت های محسوسی داشت. شلوغی هایش کمتر، ترافیک خیابانهایش قابل تحمل تر، تراکم ساختمانی و هجوم بی سامان و بی امان آسمان خراش های غول پیکرش کم آزارتر، حاشیه نشینی های مشکل سازش محدودتر، مردمش مهربان تر و صبوریشان بیشتر بود. در یک کلام و خلاصه، زندگی در بیرجند، به دل می چسبید، قشنگ تر بود، و با همه سختی ها و کمبودها و نقص هایش، آرام تر می نمود. چه شد که امروز، همگی چراغ به دست گرفته ایم و گوشه گوشه شهر را به دنبال خاطرات گذشته مان می چرخیم؟ دو دلیل مهم دارد؛ اول غفلت از سبک زندگی ایرانی، و دوم غفلت از سبک زندگی اسلامی. متهمانش چه کسانی هستند؟ بعضی نخبگان محجوب، برخی منتخبین ساکت، معدودی مدیران نالایق، تعداد انگشت شماری رسانه های منفعت طلب، و گروهی از ما مردمِ معمولاً غایب از صحنه ی تعیین سرنوشت. شاید بپرسید سبک زندگی ایرانی و سبک زندگی اسلامی یعنی چه؟ می گویم یعنی روشی از زندگی که برپایه ی آمیختگی دو فرهنگ ایرانی و اسلامی باشد. یعنی از یک سو چون زندگی ایرانی به آداب، رسوم، فرهنگ و تمدنی بازمی‌گردد که پشتوانه تاریخی چند هزار ساله دارد، و از سوی دیگر چون به عنوان یک مسلمان، الگوی زندگی خود را از قرآن، سنت پیامبر و احادیث ائمه برمی‌گیریم، با تلفیق این دو، به نوعی زندگی کنیم که خوبی ها، زیبایی ها، منش ها، و سبک های رفتاری ایرانی و اسلامی را داشته باشیم و در زندگی بکار بگیریم. می پرسید در کجای زندگی؟ می گویم در همه جای زندگی. در لحظه لحظه اش که از برخاستن صبحگاهی از خواب شروع می شود تا خوردن صبحانه، تا رفتن به سر کار، تا مراوده با همکار و مردم و رئیس و مرئوس، تا ناهار، تا استراحت، تا ورزش و شام و مطالعه، تا نوع رفتار با همسر و بچه ها، تا رانندگی، تا گشت و چرخمان در فضای مجازی، تا تعاملاتمان با همسایه ها و حتی نوع فکر کردنمان نسبت به آینده شغلی و حیات اجتماعی و سیاسی و فرهنگی مان، تا نوع خرید و اقتصاد و درآمد زایی و تولید و صنعتمان، خلاصه در همه جای این زندگی باید این سبک وجود داشته باشد. سایه ای پر رنگ تر از این سبک و مقوله ای با اهمیت تر از آن، توجه به سبک زندگی بومی – اسلامی است. یعنی توجه به آموزه های بومی ما در خراسان جنوبی در حوزه زندگی و تلفیق آن با مبانی و سبک رفتار اسلامی. ما سبک های اخلاقی، رفتاری و حتی گفتاری و عملکردی بسیار زیبایی در فرهنگ بومی استان داریم که از یک طرف خودش نوع برجسته ا ی از سبک های زندگی ایرانی – اسلامی است و از سوی دیگر، می تواند با تلفیق شدن با زندگی اسلامی، بسیار کاربردی و مفید باشد. این ها همه نیاز به الگو دارد. الگو ساز و الگودهِ این سبک های رفتاری چه کسانی هستند؟ همان نخبگانی که در عین حجب و حیا باید جلو بیایند و نظر بدهند، همان منتخبین محترمی که بعد از انتخاب، نباید روزه سکوت در پیش بگیرند و باید لباس عافیت طلبی را از تن به در آرند و تند تند قدم بردارند، همان مدیرانی که باید لیاقت هایشان را در حوزه توسعه شهری با جرأت بیشتری نشان بدهند، همان رسانه هایی که منفعت طلبی را باید کنار بگذارند و جسارت مندانه از حق مردم بگویند و از عقب ماندگی های زجرآور این سالهای بیرجند، با نیش قلم و با ارائه راهکار و نظرهای خوب، گلایه بکنند، و همان مردمی که نباید ساده انگارانه، غایبان همیشه ی صحنه های سرنوشت ساز خودشان باشند. این روزها، تقریباً در همه ی زمینه ها، حداقل در شهری مثل بیرجند، فقط شعار و پوسته ای از سبک زندگی ایرانی – اسلامی باقی مانده است. باید بپذیریم که در معرفی این الگوی ناب به نسل جدید، اصلاً موفق نبوده ایم و من نمی دانم آیا این غفلت آنهم در شهری مثل بیرجند که با پیشینه تاریخی و فرهنگی ناب و غنی خود می توانست یک الگوی بی نهایت جدی و مناسب برای سبک زندگی ایرانی- اسلامی باشد، قابل جبران خواهد بود یا نه؟ بدون تعارف، با این نوع نگاه مدیریتی به بیرجند، کمی بعید می دانم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)
