بهروزی فر
این ضرب المثل معروف را حتماً شما هم شنیده اید؛”میگن حرف رو بنداز روی زمین، صاحبش خودش میاد برمیداره”. این ضرب المثل شده ماجرای ما و سرمقاله ای که در همین ستون هفتم مهرماه با عنوان “مُهر بی توجهی مدیران بر پیشانی نیروی انسانی” منتشر کردیم. در این سرمقاله با استناد به ماده ۵ قانون ششم توسعه به این موضوع اشاره شد که نیروی انسانی شالوده و نیروی محرکه در پویایی ، رشد و بهره وری سازمان نقش عدیده ای دارد و به همین جهت امروزه کارمند نوازی به واژه ای آشنا در میان مدیران شرکت‌های مطرح جهان تبدیل شده و ادارات و دستگاه هایی که به نیروی انسانی خود بها می دهند و با تأمین رفاهیات لازم از جمله کنترل مرتب سلامتی، تهیه بلیط استخر و باشگاه های ورزشی، برگزاری اردوهای خانوادگی، توزیع بسته های غذایی و … بخشی از هزینه‌های جانبی فرد را جبران می کنند، به مراتب کارمندانی پویاتر و مصمم تر در اجرای کار دارند. در آن مطلب نقطه مقابل این موضوع را هم به تصویر کشیدیم و از مدیرانی گفتیم که باری به هر جهت! تحت تأثیر نگاه تنگ نظرانه، خِسّت،کوتاه بینی، ماشین دیدن نیروی انسانی و یا هر دلیل دیگری، توجه به کارمندان و کارگران را از اولویت های خود خارج کرده اند و حتی با ترویج برخی خرده فرهنگ های نادرست از جمله خبرچینی، تجسس در امور دیگران و زیرآب زنی، اتحاد و همبستگی و همدلی نیروها را نیز متأثر ساخته اند.واقع گویی های آن مطلب، گویا به مزاج برخی ها خوش نیامده و آن را اشاره ای به شرایط موجود در فضای کاری خود دانسته اند، صد البته نگارش سرمقاله های روزنامه و آن چه به عنوان موضوع در دستور کار تحریر قرار می گیرد، مواردی است که مخاطبان فهیم مان پیشنهاد می دهند و صد شکر که چنین نتیجه هم می دهد. به راستی که مدیر موفق، مدیری است که نیازهای واقعی زیرمجموعه خود را بشناسد و خود را جزئی از آنها بداند و البته اگر به لطف معرفی از ناحیه دوستان و آشنایان و نورچشمی ها بر مسند ننشسته باشد و پله های ترقی را یکی یکی در مجموعه پشت سر گذاشته باشد، باید گاهی به روزهای گذشته خود در مقام کارشناس و کارمند جزء رجوع کند و با لحاظ سختی هایی که کشیده، کارمندان خود را درک نماید. واقعیت این است که توجه کردن همیشه به معنای اعطای رقم های ریالی کلان یا تأمین اتاق کار بزرگ و مجهز به آخرین امکانات نیست بلکه گاه می توان با رویی گشاده، احوالپرسی ساده یا تغییر جزئی موجبات دلگرمی افراد را فراهم کرد و آنها را به ادامه راه امیدوارتر ساخت. آنتونی رابینز نویسنده، سخنران، مربی و بازیگر آمریکایی در یکی از کتاب های خود ماجرایی شنیدنی را چنین نقل میکند؛” مسئولین یکی از کارخانه های بزرگ متوجه میشوند علیرغم اینکه هیچ مشکلی در چرخه تولید نیست و به ظاهر همه چیز درست و سرجایش می باشد اما شرکت هر ماه ضرر میدهد. آنها تیمی را موظف می کنند تا مشکل را بیابند. پس از بررسیهای فراوان متوجه میشوند که عمده ضررها ناشی از بیدقتی کارگران کارخانه است که در انجام وظایفشان درست و دقیق عمل نمیکنند و همین بیدقتیهای ظاهراً کوچک! در مجموع سبب زیانهای فراوانی میشود که عملاً سود کارخانه را از بین میبرد. آنها طرحهای متعددی ارائه دادند که به واسطه آن انگیزه کاری کارگران بیشتر شود تا کارشان را با دقت بیشتری انجام دهند. از جمله این طرحها این بود که حقوق کارگران را افزایش دادند اما عملی کردن این پیشنهادها و افزایش دستمزد نتیجهای جدی و قابل توجه به دنبال نداشت تا اینکه شخصی پیشنهاد داد برای هر کدام از کارگران روپوش و لباس جدیدی طراحی شود و پشت هر کدام از آنها واژه «افزارمند» نوشته شود. تلاش شد آنها را پس از این به جای کارگر، «افزارمند» خطاب کنند و با آنها با احترام بیشتری برخورد شود. نکته جالب این بود که همین تغییر اسم و نوع رفتار محترمانه، به این افزارمندان احساس بهتری داد. آنها احساس ارزشمندی بیشتری نسبت به خود و کارشان داشتند. به دنبال آن دقت رفتاری شان بسیار بیشتر شد و سودآوری کارخانه تغییر مثبت چشمگیری کرد”. آن چه را نمی توان انکار کرد، این است که همه ما دوست داریم، مورد تکریم و احترام قرار گیریم و به راستی مدیر موفق کسی است که به این موضوع اشراف داشته باشد.اصلاً لازم نیست برای تکریم جایگاه نیروی انسانی، متحمل هزینه های سنگینی شویم، چرا که گاه می توان با کوچکترین کارها، گام هایی بزرگ برداشت و دل های همه را با خود همسو کرد. مدیر بازنشسته یکی از دستگاه های اجرایی استان از خاطرات دوران مدیریتی خود چنین نقل می کند که؛” از همان بدو ورود به مجموعه علیرغم جبهه گیری های برخی از افراد، موضوع تبریک روز تولد همکاران از طریق ارسال پیامک را در اولویت کارها قرار دادم، و بعدها این موضوع به اعضای خانواده آنها نیز تسری پیدا کرد، همین یک مورد جزئی موجی از شعف را در بین همکاران ایجاد کرده بود. به مرور حتی دوستانی که در ابتدای راه مخالفت هایی با این موضوع داشتند، همراه شدند و ما توانستیم تکریم به معنای واقعی را در مجموعه نهادینه کنیم، این که در مراسم شادی و اندوه همکاران، حضور باتفاق همه رقم می خورد، نشان از همبستگی عجیبی بود که در مجموعه جاری شده بود”. به گفته او، طی چند صباحی که مدیریت آن مجموعه را به عهده داشته، نشاط واقعی را در چهره همکاران لمس و درک کرده است، و این که نیروی تابعه با رویی گشاده، دلی خرسند و لبی خندان به اداره می آمدند و همین انرژی و روحیه آنها به ارباب رجوع هم تسری پیدا می کرد، مهمترین اتفاق بود که سبب شد آن دستگاه طی چند دوره متوالی در بحث تکریم ارباب رجوع رتبه برتر را در بین دیگر حوزه های اداری از آن خود کند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که مدیران در فراز و فرودهای جامعه نقش بسزایی دارند و چنانچه عمده مدیران ما در دستگاه های اجرایی استان به این نتیجه برسند که با کوچکترین کارها می توانند گام های بلندی در جلب رضایت مردم بردارند، قطع به یقین می توانیم به آینده درخشان استان با مردمانی سرشار از انرژی ، بشاش و کارآمد امیدوارتر باشیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ ارسال بفرمایید)
