بهروزی فر – می گفت؛ “ تا همین چند سال پیش، قاعده بر این بود که همه فامیل بدون هیچ استثنایی هر شب ماه رمضان را دور هم در خانه یک نفرمان بودیم و بیشتر افطاری ها را با هم سر سفره می نشستیم. قرار همه بر یک مدل غذا بود، که قاعدتاً برنج بود با مرغ یا قیمه یا قورمه سبزی. همین دورهمی های تقریباً هر شب مان اگر چه برای صاحبخانه خستگی هم داشت اما برای بزرگترها فرصت دیداری بود و صحبت از هر دری، و برای بچه ها هم یک قرار بازی جانانه و شیطنت هایی که محفل پر جنب و جوشی را فراهم می کرد. کرونا که آمد، از ماه رمضان سال ۹۹ جریان تغییر کرد و اخطار و هشدارهای پزشکی مبنی بر پرهیز از دورهمی ها، بهانه ای شد برای برچیده شدن بساط سفره های افطار و دیگر از آن دورهمی های ۹۰ نفره خبری نبود، و نهایتِ خلاف فامیل این بود که بچه ها به صورت تک تک، نه با هم و گروهی در خانه والدین حضور پیدا می کردند. همه تابع شرایط بودیم و هیچ کس هم بناچار گلایه ای نداشت، شرایط که بهتر شد و با برچیده شدن دل نگرانی های کرونایی، وضعیت سفید که اعلام کردند، رمضان ۱۴۰۲ قدری متفاوت تر شد. بزرگترها که احساس کردند این کمتر شدن رفت و آمدها ناشی از هراس ابتلا به بیماری، ارتباطات فامیلی را متأثر و خیلی کمرنگ کرده، بساط افطاری دادن را بپا کردند اما نه به شکل گذشته! هر چند دل شان می خواست ریز و درشت را دور هم جمع کنند و دوباره بستگان و فامیل را دور یک سفره در کنار هم ببینند اما این بار نه کرونا، که گرانی ارزاق اجازه نداد. با یک حساب و کتاب سرانگشتی برای طبخ یک چلومرغ ساده با خرما و پنیر و سبزی برای ۹۰ و اندی نفر، رقمی چند میلیونی می شد که از عهده بزرگترها هم خارج بود و نه تنها با حقوق بازنشستگی سران فامیل همخوانی نداشت که دستمزد جوان ترها را هم زیر سؤال می برد، نتیجه اینکه سفره ها پهن شد اما نه به سیاق گذشته، هرکس مهمانی اش را به چند نفر اندک نزدیکتر بسنده کرد. حالا باز هم رمضان ۱۴۰۲ است، کوچکترها چشم به بزرگترها دوخته اند و بزرگترها، دل نگران تر از ماه رمضانی که فروردین امسال پشت سر گذاشته اند، به این یقین رسیده اند که با حقوقی که تغییر نکرده، حریف گرانی هایی که افسار پاره کرده است و بیشتر از ۱۱ ماه قبل به جیب شان فشار می آورد، نمی شوند بستگان را دور هم جمع کرد. پدرم که بزرگتر فامیل است، می گوید اگر بچه ها را دور هم جمع نکنیم و این روند ادامه پیدا کند، فامیل روزبه روز غریبه تر می شوند و می رسیم به آنجایی که بچه ها دیگر هم را نمی شناسند”.به مصداق آنچه این دوست می گفت‌‌، براساس یک رسم دیرینه مردم خراسان جنوبی، ماه رمضان را چونان عیدی شعف انگیز به دورهم نشستن بر سر سفره های افطار می گذراندند و این ایام را به عنوان فرصتی برای ادای سنت های اسلامی و حرمت اطعام روزه دار، پاس می داشتند و کوچکترها هم به این آیین احترام می گذاشتند. و حالا در این روزها که دهان ها به حرمت رمضان بسته است، دل ها اما هوایی آن دورهمی هاست و ای کاش شرایط به گونه ای رقم بخورد که مردم بتوانند آن سفره های حداقلی را دوباره پهن کنند، که اگر علاج واقعه الان نشود، قطعاً فراموشی سنت های نیکوی گذشته را هیچ چاره ای نخواهد بود.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)