کاری – در تقویم ما، روز پرستار تنها یک مناسبت نیست؛ روزی است که باید درنگ کرد و از خود پرسید: در میان همه‌ی ستایش‌ها و پیام‌های تبریک، چه اندازه از واقعیت زندگی پرستاران را می‌دانیم؟ پنجم آبان‌ماه، مصادف با میلاد حضرت زینب کبری (س)، یادآور بانویی است که در سخت‌ترین لحظات تاریخ، مفهوم ایثار و پرستاری را جاودانه ساخت. در خراسان جنوبی، این نام مقدس معنایی دوچندان دارد؛ چراکه در سرزمین کم‌برخوردار و گسترده‌ی کویر، پرستاران هر روز درس تازه‌ای از صبر و انسانیت می‌نویسند.در بیمارستان‌های بیرجند، طبس، قاین و نهبندان، و در مراکز کوچک درمانی روستاهای دورافتاده، پرستاران در سکوتی خستگی‌ناپذیر، چراغ سلامت را روشن نگه می‌دارند. در این استان، کمبود نیرو و امکانات به واقعیتی همیشگی تبدیل شده است؛ پرستاری که باید در هر شیفت چندین بیمار را پوشش دهد، شب‌ها را در اتاق‌های خسته‌ی بیمارستان می‌گذراند، اما با طلوع صبح، لبخندش همچنان بر لب است. پرستاران خراسان جنوبی، در شرایطی کار می‌کنند که فاصله میان بیمار تا امید، گاهی به اندازه‌ی یک جاده‌ی خاکی دورافتاده است. با این حال، هر روز و هر شب، در سرمای کویر یا گرمای طاقت‌فرسای تابستان، کنار بیماران می‌مانند؛ نه از سر وظیفه، که از سر عشق.در میان آنان، چهره‌هایی چون مرضیه بهمن‌زاده، پرستار باسابقه‌ی توانبخشی حضرت علی‌اکبر (ع)، نماد این روحیه‌ی ایثارند. او در گفت‌وگویی صمیمی می‌گوید: «ما در توانبخشی، فقط پرستاری نمی‌کنیم؛ زندگی می‌کنیم. اینجا با انسان‌هایی سر و کار داریم که پاک و بی‌ریا هستند. لبخندشان بزرگ‌ترین پاداش است و دردشان، سخت‌ترین درس صبر.» او ادامه می‌دهد: «گاهی بیماری را از دست می‌دهیم که سال‌ها در کنارمان بوده است؛ انگار یکی از اعضای خانواده‌مان را از دست داده‌ایم. اما همان غم، انگیزه‌ای می‌شود برای ادامه‌ی راه.» این روایت، تنها یک تجربه‌ی شخصی نیست؛ تصویری از واقعیت زندگی هزاران پرستار در خراسان جنوبی است انسان‌هایی که در میان کمبودها، امید می‌کارند.آمارهای وزارت بهداشت نشان می‌دهد که نسبت پرستار به بیمار در خراسان جنوبی کمتر از میانگین کشوری است. در بسیاری از بیمارستان‌های شهرستانی، یک پرستار ناچار است وظایف چند نفر را به تنهایی انجام دهد. اما در همین شرایط، گزارش‌های رضایت‌سنجی بیماران از سطح خدمات، از میانگین ملی بالاتر است؛ پدیده‌ای که کارشناسان آن را نتیجه‌ی «وجدان کاری و تعهد انسانی» پرستاران این استان می‌دانند. «پرستاران با وجود فشار کاری بالا، کوچک‌ترین کوتاهی در مراقبت از بیماران ندارند. بسیاری از آنان سال‌هاست با عشق کار می‌کنند، بی‌آن‌که پاداشی درخور دریافت کنند.»در کنار فداکاری‌ها، چالش‌ها نیز کم نیستند: از نبود نیروی کافی گرفته تا فشار روانی مداوم، مشکلات معیشتی، و کمبود آموزش‌های تخصصی. بسیاری از پرستاران جوان استان، در فکر مهاجرت به شهرهای بزرگ‌ترند، چراکه حقوق و امکانات در مناطق مرکزی کشور بسیار بیشتر است. اما گروهی از آنان مانده‌اند؛ از سر عشق به مردم این خاک. یکی از پرستاران بیمارستان قاین می‌گوید: «ما در کویر مانده‌ایم، چون اینجا مردم قدر زحمت را می‌دانند. بیمار روستایی وقتی بهبود پیدا می‌کند، با اشک و لبخند از ما تشکر می‌کند. همین برایمان کافی است.»در چنین شرایطی، روز پرستار فرصتی است برای بازاندیشی. آیا تبریک‌های ما کافی است؟ آیا نظام سلامت کشور به اندازه‌ی تلاش پرستاران خراسان جنوبی از آنان حمایت می‌کند؟ آیا وقت آن نرسیده است که فداکاری این فرشتگان سپیدپوش نه فقط در شعار، که در سیاست‌گذاری‌ها و برنامه‌های اجرایی کشور دیده شود؟ پرستاران خراسان جنوبی، صدای بی‌صدای نظام سلامت‌اند؛ آن‌ها که در میان کمبودها و رنج‌ها، همچنان عاشقانه می‌مانند. شاید بهترین بزرگداشت روز پرستار، این باشد که از خود بپرسیم: در سرزمینی که پرستارانش با دل کار می‌کنند، ما برای دل‌هایشان چه کرده‌ایم؟