هرم پور – صحبت درباره ی یک درد مشترک است. شاید خیلی وقت ها خودم از این درد مشترک به یک رنج جدید، یک آسیب و حتی یک تهدید تعبیر می کنم. این درد مشترک را خانواده هایی که فرزند دارند و صد البته فرزندانشان مدرسه ای هستند، بیشتر از دیگران درک می کنند. می خواهم ذهن ها را متوجه یک خطر بکنم. می خواهم چند خطی درباره چاقویی که به دست فرزندانمان افتاده و خیلی هایمان در مقابلش درمانده شده ایم، بنویسم. شاید حدستان درست بود؛ فضای مجازی، گوشی های تلفن همراه، شبکه های اجتماعی و بازی ها. با شروع کرونا، فصل جدیدی از زندگی همه ی ما آغاز شد. فصلی که با تغییرهای عجیب و غریب همراه بود. این فصل به دلیل برخی سوء مدیریت ها در کشور به ویژه در حوزه آموزش و پرورش، تبدیل به آسیب ها و تهدیدهای بی شمار شد. نظام آموزشی و البته پرورشی کشور که سالها از ذائقه، هوش و سلیقه ی عمومی جامعه به ویژه کودکان و نوجوانان و جوانانِ در سنِ مدرسه و خانواده هایشان عقب بود، به این نتیجه رسید که به تقلید از سایر کشورهای جهان باید آموزش را در ایام کرونا در فضای مجازی برای مدرسه ای ها ادامه دهد. بسیاری از کشورهایی که ما به تقلید از آنها به چنین کار خطرناکی دست زدیم، ساز و کارهای نظارتی بسیار بسیار قوی و هوشمندی در فضای مجازی داشتند. ما دچار یک فریب بزرگ، یک اشتباه محاسباتی غیرقابل جبران و یک خطای نابخشودنی شدیم و چاقوی تیز فضای مجازی، شبکه های اجتماعی و تلفن های هوشمند را که سالها دیواری بتونی در مقابلش کشیده بودیم، بدون هرگونه آموزش به کودکان و نوجوانان و خانواده هایشان، به دستشان دادیم و امروز می بینید که چه فاجعه ای در حال رخ دادن است. از خانواده ها، از پدرها و مادرهای عزیز می پرسم: فرزند دختر و یا پسرتان چند ساعت در روز در فضای مجازی گشت و گذار می کند؟ درحالی که شما آن طرف خانه مشغول کاری هستید و فرزندتان غرق در تماشای صفحه گوشی شده، می دانید یا حتی حدس می زنید در کدام شبکه اجتماعی یا صفحه در حال چرخیدن است؟ چه می بیند و از دیدن چه چیزی، اینقدر لذت می برد؟ آیا این روزها مدام با فرزندانتان بر سر مدت زمان یا نوع استفاده ی او از گوشی تلفن همراهِ شما یا همسرتان دچار تنش، دعوا و حتی توهین نشده اید؟ آیا مجبورتان نکرده برایش گوشی بخرید؟ آیا پرخاشگرتر نشده؟ آیا مدت زمان بازی های فیزیکی اش با شما، با برادر و خواهرهایش کمتر نشده؟ آیا کم حرف تر نشده؟ بی حوصله تر نشده؟ آیا صحبت کردن درباره فلان بازی و نصب فلان نرم افزار برایش از صحبت درباره ی فلان ارزش اخلاقی یا بهمان ارزش دینی یا اجتماعی جذاب تر نشده؟ آیا بارها و بارها ندیده اید مشغول بازی مشترک و آنلاین با پسر یا دختری در آن سوی دنیاست؟ آیا در فضای مجازی پیج تشکیل نداده؟ آیا نشنیده اید که با دختر یا پسر هم سن خودش در همسایگی شما، در اقوام و خویشان و آشنایان، پیامی رد و بدل کرده؟ آیا بر سر مدت زمان استفاده از فضای مجازی و گوشی و شبکه های اجتماعی مدام با شما و همسرتان و برادر یا خواهرش مشغول جدل نیست؟ آیا حس می کنید نگرانی هایتان در حال افزایش است؟ آیا حس می کنید اگر همینطور پیش برود احتمالاً چند هفته یا چند ماه دیگر مجبور باشید به همراه همسرتان، فرزند یا فرزندانتان را برای مشاوره به یک روانشناس یا مشاور ، راهنمایی کنید؟ آیا مدرسه ، آموزش و پرورش، دستگاههای فرهنگی متولی امر، تا بحال دراین باره با شما صحبت کرده اند؟ هشدار داده اند؟ آموزشی به شما ارائه کرده اند؟ راه حلی جلوی پایتان گذاشته اند؟ از نگرانی هایتان کاسته اند؟ می دانم که جوابتان منفی است. می دانم که بخشی از جامعه فرهنگی، بخشی از جامعه ی مطالبه گر سیاسی و اجتماعی، و بخشی از جامعه آموزشی و پرورش ما در خواب مطللق است. می دانم که این درد را همه با هم تحمل می کنیم و می دانم که خراشی عمیق به صورت زیبای زندگی همه ی ما کشیده است. زندگی های ما در این چندساله، دیگرخیلی زیبا نیستند. ما مدام نگران فرداییم و هیچ نگرانی عمیق تر از نگرانی برای فرزندانمان نیست. همیشه با خودم فکر می کنم یکی از دردناک ترین دردهای عالَم، دردِ گم شدن فرزند است. ما مدتهاست فرزندانمان را با چاقویی که در دست او و در دست بسیاری دیگر از هم سن و سالهای اوست، در جامعه ای پیچیده و در فضای مجازی بی متولی و بی در و پیکر، گم کرده ایم. ما باید این چاقو را یا از فرزندانمان بگیریم یا با مدیریت درست، کُندش کنیم. پدرها و مادرهای عزیز! لطفاً تا دیر نشده، حقتان را برای آموزش، برای خارج شدن از این نگرانی فزاینده، و برای نجات فرزندانتان، از متولیان امر مطالبه کنید.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)