هرم پور – ماه مبارک رمضان هم تا یکی دو هفته ی دیگر تمام خواهد شد. بعد از آن و پیامد بعضی تصمیم های عجیب و غریب، یحتمل دعا و ثنای جمعی از مردم و گلایه و خدای ناکرده نفرین جمعی دیگر برای بعضی از این تصمیم ها و بعضی از این مسئولین باقی خواهد ماند تا احیاناً همانطور که هر روز برای من از در و دیوار پیام می فرستند، بین خودشان یا در کوچه و خیابان و خانه ها هم بنشیند و به ریش این برنامه ریزی و برنامه ریز ها و به ریش این مصوبات و تصمیم ها، بلند بلند بخندند! نمونه ای از این کج سلیقگی محض در استان ما، تفاوت ساعت های شروع به کار مدارس و ادارات است. متأسفانه به دلیل عدم شناخت بعضی از مسئولین( از مدیران غیربومی که انتظاری نیست حداقل مسئولین بومی چرا؟) از شرایط اجتماعی و نقطه ثقل های شغلی شهرهای استان، در تصمیمی عجیب و غریب، ساعت کار شناوری به ادارات و دستگاهها و سازمانهای استان محول شده که عموماً در استان ما از همان ساعت هشت صبح تا سه بعد از ظهر تعیین گردیده است. می دانید که زنگ شروع مدارس تغییر نکرده و عملاً خانواده هایی که در آنها پدر یا مادر از بدِ روزگار کارمند هستند و فرزندانشان مدرسه برو، حداقل تا پایان ماه مبارک مجبورند از حوالی شش و نیم یا ربع به هفت صبح بیدار باشند و فرزندان را همان حدود هفت یا هفت و ربع به مدارس برسانند و خودشان با یک ساعت یا چهل و پنج دقیقه ی عملاً تلف شده، یا در خیابانهای شهر دور بزنند، یا به خانه برگردند و آن مدت زمان را بیکار بنشینند تا زمان رسیدن به ساعت شروع ادارات برسد و یا هم چهل و پنج دقیقه یا یکساعت زودتر، در محل کار حاضر شوند و به جای هفت ساعت کار در روز، پیهِ هشت ساعت کار مداوم با زبان روزه را به دل و جان و تنشان بمالند! شوخی مضحک ماجرا هم اینجاست که مسئولین امر تأکید می فرمایند این تغییر ساعت را به دلیل رفاه حال کارمندان عزیز و شریف ابلاغ کرده اند! خب! از این شاهکار مدیریتی که بگذریم، شاهکار دوم از یکی دو ماه بعد و با شروع فصل گرما به موزه ی ریشخند های تاریخی و تصمیم های اعزه گرامی اضافه خواهد شد که قرار است ساعت کار ادارات احتمالاً از شش صبح تا یک بعد از ظهر تعیین شود! دقت بفرمایید: شش صبح تا یک بعد از ظهر! با توجه به اینکه احتمالاً تا نیمه های خرداد هنوز مدارس مقاطع بالاتر دایر هستند عملاً به به قول عزیزی، کار آنقدر بیخ پیدا کرده که ظاهراً اول باید بچه ها، پدر و مادرها را به سر کارشان برسانند و بعد خودشان به مدرسه ها بروند! از این ها گذشته، کدام اداره، اداره کل، دستگاه یا سازمانی بین ساعت شش صبح تا هفت و نیم صبح ارباب رجوع واقعی دارد؟ کدام کارمند اداره ای از شش صبح، صبحانه خورده یا نخورده، آمادگی حضور پرانرژی و کارآمد برای رسیدگی به کار مردم را دارد؟ کارمندانی که در شهرها و شهرستانهای اطراف، غیربیتوته ای هستند و هر روز صبح مجبورند مسافت های نیم ساعت تا یک و نیم ساعت را برای رسیدن به محل کار طی کنند، ساعت چند صبح باید از خواب بلند شوند تا به محل کارشان برسند؟ و سؤال بزرگ من این است و صد البته نمی دانم در آن جلسه هایی که چنین تصمیم هایی گرفته می شود، یک نفر کارمند حضور ندارد که نان کارمندی خورده باشد و از این مشکلات آگاه باشد و داد و فریادی به نفع این طبقه از جامعه ی استانی ما که از قضا فراوان هم هستند، بلند نکند؟ یک نفر مدیری که صبح، ماشین با راننده دنبال خودش و سرکار خانمشان نیاید و فرزندان دلبرشان را یکی یکی به مدارس نرساند یا آنقدر اضافه کاری و رفاهیاتِ توپ نگرفته باشد که نتواند هزینه یک سرویس تمام عیار دربست برای آقازاده ها را بدهد، وجود ندارد؟ یک مدیر که خریدهای خانه و اهل و عیال را راننده و نیروهای خدماتی اداره انجام ندهند و آنقدر فشار مالی نداشته باشد که مجبور به انجام شغل دوم و سوم در عصرها و شب ها نباشد، وجود ندارد؟ یک نفر مدیر که موهبت مدیریت بر ما مردم بیچاره، او را مست مدیریتش نکرده باشد و مدام خوشش نیاید با چنین تصمیم هایی، به گُرده های زخم خورده ی ما شلاق بی خردی و بی تدبیری بزنند پیدا نمی شود؟ مدیران محترم! مسئولین عزیز و گرانمایه! شما را به خدا کمی آرام تر. قدری یواش تر. از قطار دُگم اندیشی و تک بعدی نگری و باری به هرجهت بودن پایین بیایید. لطفاً کمی هم با ما مردم در خیابان دردها و مشکلاتشان پیاده تردد بفرمایید. اگر همه ی تصمیم هایتان اینطور است که وای به حال ما و استان ما، حضرات!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق 09304943831 یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m اعلام یا ارسال بفرمایید)