بهروزی فر – یکی از مهمترین مسایل امروز جامعه، آسیب های اجتماعی است که تعادل و توازن اجتماع را تحت الشعاع قرار داده و نارضایتی های عمومی را رقم زده است، گفته روانشناسان این آسیب ها که اغلب ریشه در روان ناآرام و بیمار افراد دارد، متأثر از اتفاقاتی است که در دوران کودکی رقم خورده و پایه ریزی شده اند. امیرالمومنین(ع) می‌فرمایند: “یُرْخی الصّبیُّ سَبْعاً و یُؤَدَّبُ سبْعاً وَ یُسْتخدمُ سَبْعاً/کودک در هفت سال نخست زندگی آزاد گذارده می شود، در هفت سال دوم به آن ادب آموخته می‌شود و در هفت سال سوم به خدمت گرفته می‌شود”. به استناد این حدیث شریف علوی و در باورهای دینی ما کودکی باید دورانی آرام و بدون تنش و در عین عزت‌ و احترام باشد، گاه به واسطه تفکرات اشتباه، فقر فرهنگی، فقر اقتصادی، عقده های روانی و… والدین، دوران طفولیت با شرایط بسیار سخت و دشواری مواجه شده و کودکی بدترین دوره عمر فرد تبدیل می شود و بدون تردید آینده ای متشتج را برای فرد به همراه دارد.شاید برای خیلی ها، اینکه در قرن بیست و یکم و در این عصر پیشرفت دنیا و هوشمندی نسل جدید، هنوز هستند والدینی که کودکان خود را مورد آزار و اذیت قرار می دهند، غیر قابل تصور باشد اما واقعیت این است که در این روزگار فرزند سالاری هم پدر و مادرهایی داریم که با عذاب دادن روح و جسم شان، نامهربانانه مانع کودکی کردن بچه ها می شوند. برای اثبات این ادعا، کافی است در طول شبانه روز در سطح شهر تردد کنید، چهارراه انقلاب، چهارراه بلوار صیاد شیرازی، تقاطع پاسداران- ارتش، آرامستان بیرجند بطور خاص روزهای پنجشنبه، چهارراه پاسداران، تقاطع معلم- ۱۵ خرداد و… بعید است در این گذرها و یا حتی درب منزل تان! مادرها و پدرهایی را نبینید که کودکان کم سن و سال خود را صرفاً به جهت جلب ترحم مردم به همراه نداشته باشند و یا آنها را برای فروش آدامس و بسته های دستمال کاغذی و بادکنک – البته در ظاهر قضیه- به کار نگمارده باشند و در هر دوی این حالت ها آن چه برای شان مهم است توفیق در تکدی گری و کسب درآمدی در بی دردسرترین حالت ممکن است، فرقی هم نمی کند که شب سرد و استخوان سوز زمستان است یا ظهر گرم تابستان، کودک باید مطیع خانواده باشد! این فقر فرهنگی در استفاده ابزاری از کودکان، خاص گروه نیازمند و کم برخوردار جامعه نیست بلکه در اقشار مرفه هم نمودی عینی دارد و البته مدلش متفاوت است. کودکان در اغلب خانواده های با سطح سواد بالا و پایگاه و جایگاه اجتماعیِ درخور هم مورد آزار و اذیت قرار می گیرند، برای رصد نمونه های این مدل آسیب، فضای حقیقی بندرت کارایی دارد، این بار والدین برای نمایش ترقی و پیشرفت خود دست به دامن یک ابزار و افزار به روز و مدرن هستند، فضای مجازی! برای اثبات این ادعا هم کافی است سکوی اینستاگرام را رصد کنید، متأسفانه فراوان کودکانی را می بینید که دستاویز و بازیچه خودخواهی های خانواده ها، بیماری چشم و همچشمی والدین، خود بزرگ بینی ها، ضعف شخصیت ها، نمایش داشته ها، جذب دنبال کننده بیشتر و… بزرگترها شده اند. این روزها که تب مدلینگ کودکان در فضای مجازی بالا گرفته، خیلی از والدین برای عقب نماندن از این قافله، کودکان خود را با ژست‌های هالیوودی عرضه می کنند و با تبدیل کردن آنها به شاخ های کوچک اینستاگرام ناخواسته و ندانسته علاوه بر تخریب دنیای قشنگ کودکانه و آینده آن‌ها، موجب وارد شدن آسیب های روحی و روانی به اطفال می‌شوند.این نوع استفاده ابزاری از کودک که کم از همان مشارکت در تکدی گری ندارد، آسیب های فردی و اجتماعی برای کودک به ارمغان می آورد. به گفته کارشناسان؛ “” این اقدام والدین در درجه اول یک نیاز زود هنگام را در کودک ایجاد کرده، مسیر رشد او را از روال طبیعی خارج می کند، با این اقدام، کودک به سوی وانمود سازی سوق داده شده و آن چیزی که نیست نشان داده می شود و با تأیید دیگران، کودک از خود بودن فاصله می گیرد، مسیر رشدش را درست طی نمی کند، هویتش درست شکل نمی گیرد و شخصیت و شاکله وجودی او دچار آسیب می شود، لذا باید منتظر بروز آسیب های بعدی در سن بلوغ باشیم”.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)