در قائنات، شهری که دوتار هنوز بوی خاک و تاریخ می‌دهد، گروه موسیقی «شهراز خاوران» با سرپرستی علی صحراگرد، مأموریتی عاشقانه را آغاز کرده است؛ مأموریتی برای بازگرداندن روح و جان موسیقی بومی خراسان جنوبی به روزگار ما. آنان آمده‌اند تا نشان دهند هنوز می‌توان در عصر آهن و دود، صدای عشق و اصالت را شنید.
آغاز فعالیت از سال 1400
وقتی دوتار در دستان هنرمندان قائنات می‌نالد، گویی صدای قرن‌ها تاریخ و حنجره کویر است که دوباره طنین می‌افکند. گروه موسیقی «شهراز خاوران» با ترکیبی از نوازندگان جوان و پرشور، به دنبال احیای نغمه‌هایی است که زمانی در خانه‌ها، بیابان‌ها و کاروان‌ها می‌پیچیدند و اکنون در غبار فراموشی فرو رفته‌اند.این گروه که از سال ۱۴۰۰ فعالیت خود را آغاز کرده، امروز به یکی از نشانه‌های امید و پویایی فرهنگی در خراسان جنوبی بدل شده است. علی صحراگرد، سرپرست گروه، می‌گوید: ما دغدغه موسیقی خراسان جنوبی را داشتیم. این موسیقی پر از معنا و احساس است، اما کمتر به آن پرداخته شده. هدفمان این است که نغمه‌هایی را که در گذر زمان گم شده‌اند، دوباره زنده کنیم و با زبان امروز در گوش مردم بنشانیم.
میراثی به وسعت کویر
موسیقی خراسان جنوبی از اصیل‌ترین شاخه‌های موسیقی ایرانی است؛ زبانی بی‌کلام که رنج، عشق، ایمان و تلاش مردم کویر را روایت می‌کند. صحراگرد معتقد است:وقتی دوتار نواخته می‌شود، سخن نمی‌گوید اما هر نغمه‌اش داستانی دارد؛ از دل چوپانان تا حنجره عاشقان. این موسیقی، بخشی از هویت ماست و اگر آن را فراموش کنیم، گویی بخشی از خودمان را گم کرده‌ایم.او باور دارد که سازهایی چون دوتار، نی و تنبور در این سرزمین، تنها ابزار موسیقی نیستند؛ بلکه زبان مردم‌اند، زبانی که در هر گوشه‌اش تاریخ تنیده شده است.
پلی میان نسل‌ها
صحراگرد در بخش دیگری از گفت‌وگو به نقش فرهنگی موسیقی اشاره می‌کند: یکی از استادان می‌گفت فرهنگ مثل آب است؛ اگر بخواهی حال یک سرزمین را بفهمی، باید آبش را بچشی. موسیقی همان آب فرهنگ است. از طریق موسیقی سنتی می‌توان میان نسل‌ها پیوند زد و گذشته را با امروز آشتی داد. نغمه‌های خراسان می‌توانند پلی باشند میان پدران و فرزندان.
گروه «شهراز خاوران» مجموعه‌ای از جوانان عاشق موسیقی بومی است: ناصر قوی (سازهای کوبه‌ای)، آقای بهمنش (نی)، حسین تقی‌زاده (دوتار)، معین حاجی‌زاده (تنبور)، حسن دشتی (تنبک) و دو همخوان جوان، امیرمحمد تقی‌زاده و کیان فلکی.با وجود امکانات محدود، این گروه توانسته اجرای زنده‌هایی پرشور در قائنات و بیرجند برگزار کند و توجه دوستداران موسیقی محلی را جلب نماید.
عشق بی‌پایان در برابر کمبود امکانات
با اینکه امکانات و حمایت‌ها اندک است، اما روحیه و عشق اعضای گروه بی‌پایان است. صحراگرد می‌گوید:فرهنگ و ارشاد اسلامی تا جایی که می‌تواند، پشتیبان است؛ اما برای تداوم این مسیر باید نگاه‌ها به موسیقی بومی جدی‌تر شود. اگر این نغمه‌ها خاموش شوند، بخشی از هویت ما خاموش می‌شود.او با لحنی امیدوار ادامه می‌دهد:ما ایمان داریم که موسیقی اصیل خراسان هنوز زنده است؛ تا وقتی مردمش دل در گرو آن دارند، این صدا خاموش نخواهد شد.
دعوتی از دل خاک
صفحه رسمی گروه با نام ali.sahragard_64 در فضای مجازی فعال است و علاقه‌مندان می‌توانند با دنبال کردن فعالیت‌های آنان، در زنده نگه‌داشتن میراث فرهنگی این دیار سهیم شوند.
گروه «شهراز خاوران» آمده است تا با نوای دوتار و شور دل جوانی، نشان دهد که فرهنگ خراسان جنوبی هنوز می‌تپد، هنوز می‌نالد، و هنوز عاشقانه در گوش خاک می‌خواند.
