* هرم پور- دنیای کودکی، دنیای زیبایی های بی پایان است. دنیایی است که هر کدام از ما که اینک آن دوران را پشت سر گذاشته ایم و بزرگ شده ایم، دوست داریم به همان روزهای زیبایش برگردیم و کودکی هایمان را تکرار کنیم. اما آیا این حس زیبا، برای همه یکسان است؟ چندی قبل مسئولین بهزیستی استان از رشد ۳۷ درصدی کودک آزاری در خراسان جنوبی در ۹ ماهه اول سال خبر دادند. هرچند این آمار، عمدتاً برگرفته از اطلاعات جمع آوری شده از مراجعات مردمی یا تماس های درخواست کمک یا مشاوره با سامانه های خبری این سازمان است و قاعدتاً می تواند کمی بیشتر یا حتی کمتر هم باشد، اما رشد نگران کننده ای را نشان می دهد. در ذهنم جستجو می کنم و دنبال سرنخ هایی از مصداق های کودک آزاری می گردم. چند مورد سریع به ذهنم می آید. مثلاً یادم می آید یکی دوسال قبل در فصل امتحانات دانشگاه برای مطالعه هر روز به یکی از پارک های مناطق پایین شهر می رفتم و هر روز صدای داد و فریاد کودکی را می شنیدم. دو سه روز بعد با ۱۲۳ تماس گرفتم و یکی دو روز بعدترش، خانمی تماس گرفت و ضمن تشکر، اظهار می کرد که کودکی در یکی از خانه های مجاور پارک هر روز مورد آزار از سوی پدر معتادش با وسایل استعمال مواد مخدر قرار می گرفته است. یا مثلاً یادم آمد چندباری که پای صحبت بعضی از کودکان دستفروش چهارراه های بیرجند می نشستم اظهار می کردند که اگر مبلغ مشخصی را شب به منزل نبرند، از سوی خانواده مورد ضرب و شتم قرار می گیرند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در سال ۲۰۱۷ اعلام کرده که در سراسر جهان از هر چهار کودک، یک کودک قربانی خشونت فیزیکی شده است. هر روز در نقاط مختلف جهان تعدادی از کودکان بی گناه ربوده می شوند و در هر ۷ دقیقه یک کودک یا نوجوان در دنیا بر اثر اعمال خشونت کشته می‌شود. رئیس اورژانس کشور هم سال گذشته اعلام کرد که یک میلیون و ۳۰۰ هزار نفر در اورژانس اجتماعی پذیرش شده‌اند که ۳۰ درصد آنها مربوط به خشونت خانگی بوده و ۴۰ درصد از موارد خشونت خانگی مربوط به کودک‌آزاری بوده است. او آمار عجیب تری هم داده بود و گفته بود که در سال گذشته ۳۱ درصد مداخله در خودکشی برای کودکان زیر ۱۸ سال داشته‌ایم. واقعیت این است که انسان در طول دوران کودکی یکی از آسیب پذیرترین دوره های عمر خود را می گذراند. پیامدهای ناگوار کودک آزاری تنها متوجه کودک و خانواده او نیست و همه جامعه را در بر می گیرد، هر چند کودک آزاری را به سه دسته آزار جسمی، آزار جنسی و غفلت و بی توجهی به کودک تقسیم می کنند، اما ما با نوعی دیگر از کودک آزاری ها از جمله کودک آزاری عاطفی هم روبرو هستیم؛ یعنی رفتارهای نامناسبی مثل آزارهای کلامی و غیر کلامی، سرزنش یا تحقیر، ناسزا گفتن ، مسخره کردن، دست انداختن، ترساندن مکرر کودک از تنبیه سخت بدنی. جامعه به ویژه متولیان تربیت و فرهنگ جامعه ما(که متأسفانه بعضی از آنها یا خواب هستند، یا کارنابلدند یا در بروکراسی های بیخود اداری و ضعف قانون رسوب شده اند) باید بدانند برای رسیدن به دادِ کودکان آزاریافته، قبل از همه باید والدین را دریابند. والدین امروز، همان کودکان دیروز هستند که خودشان شاید بخشی از چنین مشکلاتی را پشت سر گذاشته اند. این دور، وقتی باطل نیست و اثربخش است که کودکان امروز را دریابیم. اگر قرار است کارشناسان بهزیستی استان سال آینده اعلام کنند که با کمال خوشبختی، حداقل ده درصد از آمار کودک آزاری های استان کم شده، باید آموزش و پرورش، کانون های پرورش فکری، دانشگاه ها، دستگاه های فرهنگی، دفتر اجتماعی استانداری و همه ی متولیان، ده درصد به تلاش و برنامه های واقعاً کارآمدشان در استان اضافه کنند. این قطعاً دور از انتظار نخواهد بود.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)
