بهروزی فر – با یک تصویر خیلی زیبا مزین به عبارت” نیروی انسانی بزرگترین دارایی هر سازمانی است”، این پیام پرمغز را برایم ارسال کرده بود؛ “منابع انسانی، سرچشمه همه تحولات یک سازمان و مؤثرترین عامل در کیفیت ارائه خدمات است و سازمان‌ها برای برخورداری از عملکرد مناسب و دستیابی به اهداف استراتژیک خود نیازمند سرمایه انسانی توانمند هستند. روز ملی منابع انسانی را به همه…. “. در جایگاه نیروی انسانی و فردی شاغل در یک دستگاه از دریافت این پیام از طرف کسی که در مجموعه ای دیگر، جایگاه مدیریتی دارد، بسیار لذت بردم و به کارکنان حوزه اش غبطه خوردم، چون تصورم بر این بود که او که مرا در دستگاهی دیگر دیده، قطع به یقین به نیروی انسانی تحت اختیار خود هم عنایت داشته است. در باب اهمیت این موضوع، ذهنم را درگیر تحلیل و بررسی کرده بودم که یادم آمد از دوستی که چندی پیش به جهت قبولی در آزمون استخدامی از محل کاری که چند سالی را آنجا به عنوان نیروی قراردادی کار کرده‌ بود، به دستگاه دیگری منتقل شد، در مرور خاطرات دوران کاری اش در آن حوزه، از مدیری یاد می کرد که حالا دیگر به جهت پذیرش در یک پست سازمانی به تهران منتقل شده و از استان رفته بود. صفحات خاطراتش را که ورق می زد و از آن سال ها و آن آقای مدیر که یاد می کرد، حسِ خوب! در کلامش موج می زد، حق هم داشت، تصور کنید نیروی قراردادی روزمزد یک اداره را که نه ثبات شغلی دارد و باصطلاح پایش روی پوست خربزه است و نه از جایگاه و پایگاهی برخوردار است و نه مزایای خاصی دارد و دریافتی اش هم به تعداد روزهایی است که در محل کار حاضر شده و … به خاطر عمل آپاندیس چند روزی را از اداره فاصله می گیرد، این آقای مدیر از تلفن همراه خود زنگ می زند و جویای احوالش می شود، تصورش را بکنید ، این نیرو هنوز در حال لذت بردن از این التفات تلفنی است که به او خبر می دهند جمعی از همکاران قرار است به عیادتش بروند . رأس ساعت اعلام شده زنگ خانه را می زنند و آقای مدیر با معاونین اداره و جمعی از همکاران وارد می شوند، اصل آمدن شان یک طرف، اینکه شیرینی و چند پاکت میوه و برخی اقلام ضروری را همراه داشتند، یک طرف! حال این نیرو را تنها کسی درک می کند که شرایط مشابهی را تجربه کرده باشد. این حس خوب حضور آقای مدیر و هدایایی که به همراه داشتند و خوش و بش هایی که با خانواده صورت گرفت، تا مدت ها نقل محافل خانوادگی بود و به نیکی از آن اتفاق و انرژی مثبتی که به همراه داشت، یاد می شد. آقای مدیر کار سختی انجام نداده بود، همه کار او فقط و فقط یک عیادت ساده بود، اما بازتاب و نتیجه خوبی داشت، این دوست ما می گفت‌؛ این اتفاق که شأن و جایگاهم را در خانواده بالا بُرد، سبب شد با خودم عهد ببندم آقای مدیر هر موقع و هر کاری که داشته باشد را بی چون و چرا انجام دهم. به واقع نیروی انسانی که بدون تردید نیروی محرکه یک اداره و سازمان است، اگر از قدرت و توان و انرژی لازم برخوردار باشد، کارها در آن مجموعه با شتاب و دقت بیشتری انجام می شوند، این قدرت و انرژی را مدیران می توانند به انحاء مختلف و نه صرفاً با هزینه‌های گزاف، تقویت کنند. در این قاعده دستگاه دولتی و بخش خصوصی را استثنایی نیست و هر دو حوزه را شامل می شود و چه بسا بخش خصوصی و واحدهای تولیدی که – مشابهش را در همین استان هم داریم – با اتخاذ تدابیری مثل برگزاری مراسم دورهمی خانوادگی سالانه، اعطای کمک هزینه‌هایی هر چند اندک و… رونق تولید را برای مجموعه خود به ارمغان آورده اند و درست نقطه مقابلش، کم نداریم مجموعه های اداری دولتی و خصوصی که به جهت بی توجهی مدیر به کارکنان دچار رکود و رخوت شده اند، مرد و زن هم ندارد، کم سابقه و با سابقه هم نمی شناسد، طبیعت آدم ها اینگونه است که اگر مورد بی مهری و بی‌توجهی قرار گیرند، بی شک سرد شده و انرژی انجام کار را از دست می دهند، بعد می شود ماجرای همان کاکتوسی که صاحبش فکر می کرد گیاه سختی است و نیاز به توجه ندارد، اما بعد از چند روز در عین ناباوری دید، گیاه سختش خشک شده و جانی ندارد. نقش نیروی انسانی در پیشبرد اهداف عالیه یه سازمان اگر مهم نبود، ۲۵ فروردین ماه در تقویم مناسبت های ملی، “ روز ملی منابع انسانی” نام نمی گرفت. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)