هرم پور- پس از اعلام نارضایتی جمعی از مردم و مسؤولین محترم استان با ماجرای مهم ادغام  دانشگاه صنعتی بیرجند، انتظار این بود که احتمالاً حداقل برای مدتی این طرح به تعویق بیفتد و با احترام به درخواست های متعدد و در پاسخ و احترام به افکار عمومی استان، کار کارشناسی مجددی در این خصوص انجام و در صورت اخذ هر تصمیمی، با اقناع افکار عمومی، روند ادغام یا عدم ادغام، پیش گرفته شود. مـتأسفانه طی چند روز اخیر خبرها و مستنداتی در فضای مجازی منتشر شد که ظاهراً مسؤولین مربوطه مجدداً در مکاتبه ای انجام این طرح را ضروری و قطعی اعلام کرده اند. من نمی خواهم در این زمینه که کاری کارشناسی است، نظر مجددی بدهم، اما در خصوص تکرار دهها باره ی مضوع عدم توجه به افکار عمومی استان و خواست و مطالبه ی مردم و چرایی زیر پای برخی مصلحت ها له شدن منافع استان، گلایه ها و نظراتی دارم که ضروری می دانم آنها را به سمع و نظر مخاطبین عزیز روزنامه  برسانم: ۱ –  ما استانی بزرگ، مردمی فرهنگی و دارای سابقه ی تاریخی و هویتی فاخر هستیم. بنا براین وزن و ثقل و جایگاه معقول و کاملاً برجسته ای در فضای کلی فرهنگ، علم و اجتماع و سیاست کشور داریم. چه می شود که بعضی از مسؤولین و جایگاههای حقیقی و حقوقی در کشور به این جایگاه مهم توجهی نمی کنند و یا به عمد با اعتنایی که پیام های فراوان دارد از کنارش می گذرند؟ ۲ –  چرا جایگاههایی که در کشور دارای شأن ومنزلت تصمیم گیری هستند، به خواست مردم، دغدغه های مهم نماینده محترم ولی فقیه در استان، استاندار محترم، نمایندگان محترم مردم در مجلس، روحانیت معزز، نخبگان جلیل القدر استان، ائمه جمعه و جماعات محترم، اساتید و دانشجویان عزیز دانشگاهها، فعالین فضای مجازی، مطالبه گران اجتماعی، معتمدین استان و رسانه هایی که این چند روزه به شدت پیگیر و نگران احتمال تصمیمی غیرکارشناسی در وزارت علوم بودند، اینچنین بی توجهی می کنند؟ ۳ –   چرا ماجرای بی اعتنایی، بی احترامی و زیر پا له کردن خواست ومطالبات مردم، نه یک بار، نه دوبار، بلکه همه ساله بارها و بارها اتفاق می افتد و هیچ عکس العملی هم از سوی کسی دیده نمی شود؟ من پاسخ این پرسش های سرنوشت ساز را در نوع دیدگاهمان نسبت به مسائل کشور می دانم. متأسفانه به دلایل جامعه شناختی و روانشناختی موجود در قاطبه ی مردم و مسؤولین استان خراسان جنوبی، شرایط و فضای پذیرش تصمیم ها در این خطه به مراتب بیش از سایر استانهای کشور مهیاست، چه آن سری از تصمیم هایی که برای اولین بار در کشور گرفته می شوند و نیازمند طرح های الگو و پایلوت برای اجرا هستند و چه آن طرح هایی که در پناه فقدان نظرات کارشناسی، اجرا می شوند و پس از سالها ضرر و زیان به مردم و مدیران و توسعه استان، به یکباره بساطشان جمع می شود و از مسیر به دور می افتند. ما در خراسان جنوبی به سه چیز خیلی مهم و نامناسب عادت کرده ایم، اول آنکه همه ی مسیرهای رسیدن به خواسته هایمان را در مسیرهای شناخته شده و معمولی می بینیم که ظاهراً وجود دارند،در حالیکه همگی به خوبی می دانیم که بسیاری از تصمیم ها، نیازمند پیگیری های مکرر و لابی های عمیق در فضای مدیریتی کشور هستند و مـتأسفانه ما به دلیل پرهیز از انگ خوردن و یا دوری از بی اخلاقی، از آنها غافلیم و در نهایت، همیشه متضرر می شویم. دوم آنکه برداشت نادرستی از این جمله معروف داریم که ما مأمور به وظیفه ایم نه مکلف به نتیجه. این جمله درست است، اما برداشت ها از آن گاهی نادرست است. چرا ما نباید مکلف به نتیجه نباشیم؟ چرا نباید همه ی تلاشمان را برای به ثمر نشستن خواسته هایمان انجام ندهیم؟ و چرا باید بعد از انجام وظیفه، سخت و محکم نایستیم تا نتیجه را به ما بدهند یا نتیجه را خودمان از آنِ خودمان کنیم؟ و سوم اینکه بر خلاف بسیاری از استانهای دیگر کشور، مسؤولین به این نتیجه رسیده اند که هزینه انجام کارهای نادرست وکارشناسی نشده شان در خراسان جنوبی بسیار پایین تر از سایر مناطق کشور است. چرا به این نتیجه رسیده اند؟ چون ما در مقابل هر اقدام آنان سکوت پیشه کرده ایم. چون از قدرت سیاسی و اجتماعی خودمان برای بالا بردن هزینه ی تصمیم های اشتباهشان برای استان، استفاده نکرده ایم. چون یاد نگرفته ایم می توان بدون به خیابان ریختن و ایجاد بلوا و شلوغی، با استفاده از ابزارهای مهم سیاسی و اجتماعی مان، چنان برخی از مسؤولان و تصمیم های اشتباهشان را در منگنه بگیریم و سخت و محکم بفشاریم که نهایتاً به عذرخواهی بیفتند و حق ما را بدهند و از تکرار این تجربه های تلخ بر سر مردم محجوب و مظلوم این خطه پشیمان بشوند. اینکه من بارها فریاد می زنم مردم استان و حتی مسؤولانش برای ستاندن حقشان، نیازمند آموختن راه و روش و تربیت اجتماعی متناسب با مطالبه خواهی هستند، در همین راستاست. جز این، هزار سال هم که بر عمر این استان  و مردمش بگذرد، نه توسعه واقعی در کار خواهد بود و نه احترامی برای مطالبه ها و خواست مردم. اکنون من نگرانم، نگران اعتماد مردم این استان نسبت به مسؤولین، نگران تغییر تدریجی حس اعتقاد به خلوص تصمیم های مدیران کشور برای مردم استان، نگران کاهش اراده و انگیزه ی حضور مردم در صحنه های سرنوشت ساز کشور، و نگران  تغییر نگرش مردمی که همه را مثل خود، صاف و ساده و صادق می دیدند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)