هرم پور- از ظهر دوشنبه به یکباره در فضای مجازی، در برخی سایت ها و همچنین شبکه های اجتماعی، موضوع سیل در استان به مهم ترین خبر (حتی بالاتر از خبرهای مربوط به کرونا) تبدیل شد. تقریباً عموم صفحات شبکه های اجتماعی، کانال ها، گروهها و سایت ها، به واسطه ی تصاویر و فیلم های ارسالی مخاطبین و اعضای خود، به پوشش چند ثانیه ای تا چند دقیقه ای سیل مربوط به بارندگی های روز دوشنبه سیزدهم اردیبهشت ماه پرداختند؛ تصاویری که از بخش ها و دهستانها و روستاهای مختلف اطراف بیرجند در آن بود تا تصاویر مرتبط با سیل های مهیب به راه افتاده در شهرستانهای درمیان و سربیشه و سرایان و سایر شهرها. فیلم هایی که از آب گرفتگی شدید خانه ها و باغ ها در آن دیده می شد تا گرفتار شدن مردم و خودروها و از بین رفتن تأسیسات و لوله ها و خطوط آب و برق. به عنوان یک خواننده که تقریباً ساکن بیرجند هستم و دغدغه ای برای خانه و باغ روستا ندارم، با دیدن این تصاویر، وحشت می کنم، اما نهایتاً به تأسفی بسنده می کنم و می روم به سراغ نظراتی که ذیل این تصاویر، مردم و مخاطبین، معمولاً به نقد می نویسند. از فحش و ناسزا هست تا انتقادهای تند به مسؤولین و مدیران و البته تقریباً همه در یک موضوع، مشترک و متفق، و آن هم اینکه کسی در قبال این زیان های بزرگ ناشی از سیلاب بهاری، کنار مردم نخواهد بود! یکی نوشته: «چند ساعت گذشته و هنوز کسی برای بررسی به روستایمان نیامده». یکی نوشته:« تمام باغ زرشکم از بین رفته و صدها درختم زیر هزاران خروار گل و لای ناشی از سیلابی که دیوار باغم را تخریب کرده مدفون شده». آن یکی نوشته: «موتورسیکلتم را سیلاب با خودش برده و چند میلیون ضرر به من زده». دیگری از «خراب شدن دیوارهای خانه پدرش» نوشته و آن یکی از «نابود شدن جاده روستایشان». و تقریباً زیر همه ی آنها، بلافاصله نوشته اند که «مثل سالهای قبل، از مسؤولین جز حضور در روستاها و بازدید صوری و عکس انداختن های دسته جمعی و مشتی سخنرانی های بیهوده و بی حاصل، و قول های فاخر مقابل دوربین های رسانه ای و عهد کردن برای مطرح نمودن مشکل در ستاد بحران استان و گرفتن اعتبارات آنچنانی، هیچ انتظار دیگری نمی رود!» این حجم از بی اعتمادی برایم جالب و البته نگران کننده است. به عنوان کسی که سالهاست می بینم و بر اساس نوشته هایم چیزی می نویسم، به صورت کاملاً محسوس، به درک مردم از شعاری بودن صحبتها و به یقین آنها از بی عملی در قبال قول ها و وعده ها پی برده ام. پس از هر اتفاق، زنجیره ای تکراری از صحبت ها، مصاحبه ها، حرف های کلیشه ای خسته کننده، چند بازدید صوری بی حاصل و قول های شعف انگیز به روستانشینان و متضررین و احیاناً چند تماس تلفنی و دستور در صحنه به مسؤولین است که بعدش، ماهها دویدن و انتظار کشیدن مردم و به نتیجه نرسیدن همه ی این دوندگی ها و پیگیری هاست. هستند هنوز مردم عزیزی از استان ما که در انتظار جبران خسارت های سیلاب های تابستانی سال قبل و سیلاب های بهاری سال قبل تر و سیلاب های زمستانی سال قبل تر از آن و سیلاب پاییزی سال ماقبل آن هستند. هستند هنوز مردم عزیزی از روستاهای مختلف، که در راهروهای ادارات و بانک ها، کفش ساییده اند و یک ریال هم به عنوان جبران خسارت های ناشی از حوادث غیرمترقبه به آنها داده نشده، و هستند مردم عزیزی از استان ما، که اینها را می ببینند، غصه می خورند، نا امید می شوند و یکی یکی به عنوان سرمایه های اجتماعی استان، از دور اعتماد به مسؤولین و وعده ها، خارج می شوند. سرمایه های اجتماعی مردمی، مهم ترین سرمایه ی یک حکومت است. این سرمایه، قطعاً با جیب پرپول و اعتبارات سرشار بدست نمی آید. هزینه ی واقعی خرید برای این سرمایه، «صداقت» است و بس. نمی دانم چنین هزینه ای از سوی مسؤولین استان مورد توجه هست یا نه؟ و آیا برای افزایش یا حتی حفظ سرمایه های اجتماعی استان قائل به هزینه کردن آن هستند یا نه؟ اما اگر اعتقاد واقعی داریم که «مردم» سرمایه های اصلی کشورند، چنین برخوردها و نقض قول ها و تعهدها و بی تفاوتی هایی حق آنها نیست. حواستان باشد که بزنگاههای مهمی پیش روی این کشور است؛ انتخابات، تحریم ها، چالش ها و شاید شرایطی بدتر از آن. مردم را نباید نا امید کنیم و از دست بدهیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)
