هرم پور- در میانه ی حجم خبرهای مختلفی که هفته ی قبل در استان رخ دادند یا رد و بدل شدند، بعضی ها مهم ترند و بعضی ها خاص تر. تشییع باشکوه پیکر شهیدان محمدرضا اسدالهی و رجب حسین زاده، انتشار خبر بهره برداری از هزار و ۵۰۶ طرح با مجموع سرمایه‌گذاری ۲ هزار و ۳۴۲ میلیارد تومان در سال گذشته در استان و ایجاد شغل برای چهار هزار و ۶۷۴ نفر، خبر انعقاد تفاهم‌نامه خرید زعفران استان با تجار چین در جریان نمایشگاه ایران اکسپو ۲۰۲۳ ، اعلام خبر قرار گرفتن بعضی شهرستان های استان در شرایط ناسالم برای گروههای حساس و اعلام ثبت شدن 132 مورد مرگ متاثر از ذرات معلق در جمعیت بزرگسال بالای ۳۰ سال شهر بیرجند در سال ۱۴۰۰ ، و انتشار خبر آلوده شدن هزار و ۳۵۰ هکتار از باغ‌های زرشک خراسان جنوبی به بیماری "زنگ جارویی زرشک"، از جمله خبرهای مهمی بودند که هفته ی قبل رسانه های استان روی آنها کار کردند و کام مردم را به شیرینی یا تلخی کشاندند. اما از این ها که بگذریم لازم می دانم به عنوان یک کمترین در فضای رسانه ای استان و به عنوان نماینده ی حجمی از فریادهای فروخفته ی مجال بیان نداشته، تذکری به بعضی از جایگاههای مردمی در استان و در شهر بیرجند بدهم که همه هفته با هزینه ی مردم و وقت و زمانی که از شهروندان به عنوان منتخبین آنها به امانت و عاریت گرفته اند، دور هم می نشینند و جلساتی را برگذار می کنند و یکسری مباحث واقعاً پیش پا افتاده را روی میز مشورت می گذارند و درباره ی آنها مثلاً به بحث و تبادل نظر می پردازند و نهایتاً با چند مصوبه و صورتجلسه ای که خواندنش، «آه» از نهاد هر آدم منصف و دلسوزی به هوا بلند می کند، به کارشان پایان می دهند، غافل از اینکه این حضرات خانم ها و آقایان مگر نمی دانند که بردوش کشنده ی بار امانت کدام مردم هستند و برای ثانیه ثانیه ی وقتی که در آن مکان و جلسات هفتگی صرف می کنند، مدیون خون چند شهید هم استانی و هم شهری ما هستند؟ مگر نمی دانند و نمی بینند که مردم و شهروندان، مو به مو جلسات آنها را رصد می کنند و مصوبات را از زیر چشم های تیزبینشان می گذرانند و اگر فعلاً بنا به برخی مصلحت ها یا ترس از برخی انگ زدن ها و تهمت یا به دلیل برخی سفارش های پشت پرده، زبان در کام کشیده اند و حرفی نمی زنند، اما در حافظه ی تاریخی شان برای همیشه ثبت و ضبط خواهد شد و خواهد ماند؟ مگر به قسم ها و تعهدشان با مردم پای بند نیستند؟ مگر باز از همین مردم رأی نمی خواهند؟ چند هفته ای است از طریق رسانه ها، مصوبات و صورتجلسات این عزیزان را مدام رصد و وقایع حاشیه ای و پیرامون را هم با کنجکاوی دنبال می کنم.دقیقاً احساس قرار گرفتن وسط یک بازیِ شُسته و رُفته، با حضور بازیگرانی که از قبل، نقش هایشان را شناخته اند و برایشان تمرین هم کرده اند به من دست می دهد! مدام هم این سؤال ها به ذهنم خطور می کند که : چرا ما این قدر آدم های ساده ای هستیم؟ چرا پیچیدگی های مرموز بین این آدم ها و این آدم ها با افراد یا جایگاههای بیرونی و همچنین پیچیدگی تهوع آور فرایندهایی را که برای مردم، مدتهاست دغدغه ایجاد کرده و وابستگی آنها با منافع و مطامع بعضی ها بازیگردان ها و کارگردان ها را، نمی فهمیم؟ وقتِ آن نیست که واقعاً به این نتیجه برسیم که تمام ماجرا، یک بازی حساب شده بدون توجه به خواست، سرنوشت و دل نگرانی های مردم است؟ چرا وقتی حضرات، همان حضراتی که امانت دار مسئولیت سپرده شده از طرف ما مردم هستند، چند ساعت دور هم می نشینند و قند و چایی هم نوش جان می کنند و آخرش، مصوباتی واقعاً سطح پایین را از زیر امضای قلم هایشان می گذرانند، ما به این نتیجه نمی رسیم که در انتخاب هایمان اشتباه کرده ایم و باید تاوانش را اینطور در معامله ی با سرنوشت شهر و استان، پس بدهیم و بازیِ دوسرباخت را همینجا واگذار کنیم؟ وزن بعضی جلسات، وزن بعضی آدم های این جلسات، وزن بعضی مصوبات بیرون آمده از این جلسات، وزن بعضی از بحث های چند ساعته در این جلسات، آنقدر سبک است که انسان شرمش می آید حتی درباره اش صحبت کند. اما وقتی به عنوان منتخب مردم، دور تا دور میزها می نشینیم و به بحث می پردازیم، یادمان نرود که هرکدام، نماینده ی هزاران نفر از مردمی هستیم که به ما اعتماد داشتند، و باورمان بشود و یادمان باشد که بین خدا، مردم و منافع شخصی مان، با کدامیک معامله ی بهتر و منصفانه تری انجام داده ایم؟ (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق شماره 09304943831 و صفحه @s.hossein.harampoor.m اعلام یا ارسال بفرمایید)
