هرم پور – داستان توسعه در استان ما در عین سادگی عمیق و البته ساده پنداری های غیرقابل باورش، داستان عجیب و غریب و پیچیده ای شده است. سالهاست در هرجایگاهی هستیم دست و پا می زنیم، تلاش می کنیم، غُصه می خوریم، حرص و جوش به دل و جانمان وارد می کنیم، نقد می کنیم، تعریف و تمجید و تشویق می کنیم، کتاب می نویسیم، بولتن تولید می کنیم، همایش می گیریم و سمینار برگزار می کنیم، هزاران ساعت از وقتمان را صرف حضور در جلسات مختلف می کنیم، مدیر می آوریم، مدیر می بریم، ابلاغیه و بخشنامه و دستورالعمل های آنچنانی صادر می کنیم، بازدید می رویم، افتتاح می کنیم، گاهی صدایی بلند می کنیم و فریادی می زنیم و البته، مثل همان سالهای قبل، مثل همان سالهای آغاز تولد استان، مثل همان سالهایی که با هزاران امید و آرزو، پیش بینی می کردیم در یکی دو دهه بعد از تأسیس استان، شرایط بسیار خوبی داشته باشیم، خرامان خرامان، آرام و البته رنجور، در مسیر توسعه به جلو می رویم. شعارها و سفرها و داد و بیدادهای مدیریتی استان را کناری بگذارید. مدیر عزیزی که در هر رده و جایگاهِ مدیریتی در استان قرار دارد، جز گُل و بلبل نشان دادن شرایط استان چه چیزی می تواند بگوید؟ اما واقعیت این است که ما عمیقاً از توسعه ای که انتظارش را داشتیم دور مانده ایم. چرا سطح مطالبات در استان به بدیهی ترین موضوعات زندگی مردم ما منتهی شده؟ چرا باید برای به سر و سامان رسیدن برخی از مهم ترین قول هایی که خودِ مسئولین به ما و به مردم استانِ ما داده اند، امروز مجبور باشیم کارزار امضا راه بیندازیم؟ چرا در سفر هر مسئولی صدها قول می گیریم و به ده تایش هم عمل نمی کنند و برای مهم ترینِ آن ده تا هم، یکی دو دهه باید مدام بدویم و ناله بزنیم تا بشوند محور سفرهای بعد و قول های بعد و وعده های مردم خوشحال کنِ بعد؟ مشکل کار کجاست؟ مشکل کار این جاست که ما آموزش توسعه و آموزش مطالبه ی توسعه و پیشرفت ندیده ایم. سالهاست در چنین موقعیت هایی، از خانواده ها، از مسئولین و از متولیان امور آموزشی و فرهنگی و هنری استان استدعا کرده ام که آموزش توسعه را از کودکان استان شروع کنند. «داگلاس نورث» برنده ی جایزه ی نوبل اقتصاد است که در سال ۲۰۱۵ میلادی فوت شد. این روزها مطلب جالبی از او در جایی می خواندم که حرف دل بسیاری از ما بود. اوگفته بود:«برای دیدن توسعه، مدارس ابتدایی و آموزش کودکان را ببینید. اگر می خواهید بدانید کشوری توسعه می‌یابد یا نه، اصلا سراغ فناوری کارخانه و ابزاری که استفاده می‌کند نروید، اینها را به راحتی می‌توان خرید یا دزدید یا کپی کرد.برای دیدن توسعه، بروید در دبستان‌ها و پیش‌دبستانی ببینید آنجا چگونه کودکان را آموزش می‌دهند. مهم نیست چه چیزی آموزش می‌دهند، بلکه ببینید چگونه آموزش می‌دهند. اگر کودکانِ شما را پرسش گر، خلاق، صبور، نظم پذیر، خطرپذیر، دارای روحیه‌ی گفتگو و تعامل و دارای روحیه مشارکت جمعی و همکاری بار آورد، اینها انسان‌ها و شخصیت‌هایی خواهند شد که می‌توانند توسعه ایجاد کنند…».آموزش توسعه به کودکان ما در خراسان جنوبی می آموزد که واقعاً از توسعه چه انتظاری داریم؟ وقتی آموزش توسعه از کودکی در استان، در شهرها و حتی در روستاهای ما آغاز شود، فرزندان این استان می آموزند که از آینده چه می خواهند؟ می آموزند که در برابر نقدها با لبخند و مهربانی مواجه شوند و در مقابل تشویق ها، فریب نخورند و اغوا نشوند. می آموزند که تحمل بیشتری در برابر حرف های مخالف داشته باشند، می آموزند که چگونه مدیر واقعی باشند و به جای سر دست بردن ظرفیت های یک استان و مدام شعارِ داشتن آنها را سر دادن و پُزِ داشتنشان را به همه جا فریاد کردن، چگونه از این ظرفیت ها به بهترین شکلش استفاده کنند.به نظر می رسد فعلاً نظام آموزشی در استان تصمیم و تأکید و فرصت و امکانی برای این آموزش ها ندارد. امید من به متولیان و فعالان عرصه «رسانه» و «فرهنگ« و البته «هنر» استان است. بسیاری از استانها سالهاست شروع کرده اند و بهره اش را می برند.ما هم نباید عقب بمانیم.دلسوزان واقعی توسعه استان این حرکت مهم را شروع کنند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ و صفحه @s.hossein.harampoor.m اعلام یا ارسال بفرمایید)