بهروزی فر – چند روز پیش در حال مرور مطالب یک نشریه الکترونیکی به مطلب طنزی رسیدم که نوشته بود؛ “با عمو برای خرید محافظ گوشی وارد مغازه ای شدیم، بعد از تعویض محافظ صفحه، عمو در حال جستجو در بین نمونه هایی که روی میز چیده شده بود، از مغاره دار پرسید: به نظر شما گارد نقره ای بگیرم یا طلایی؟! مغازه دار گوشی را نگاهی انداخت و گفت: به نظر من نقره ای ببرید قشنگتر است. عمو خیلی سریع گفت: پس همان طلایی را بده. مغازه دار بنده خدا که از این حرکت عمو تعجب کرده بود، گفت: شما که انتخاب خودت را کرده ای ، پس چرا می پرسی؟! عمو بلافاصله پاسخ داد: مطمئنم آن گارد نقره ای کیفیتش خوب نیست یا موردی دارد که تو می خواهی آن را به من بیندازی”. این مطلب طنز بود و در ستون لبخند نشریه هم آمده بود اما در لفافه از یک واقعیت تلخ در جامعه حکایت داشت،” اعتمادهای از دست رفته!! “ واقعیت غیرقابل انکاری که این روزها کاملاً مشهود است، از نمونه های متعدد آن، می توان به همین ماجرای انتشار بوی گاز در سطح شهر بیرجند اشاره کرد. اتفاقی که قبل از این هم رخ داده و بعد از حواشی اغتشاشات سال گذشته و متصاعد شدن بوی گاز در مدارس که مسمومیت دانش آموزان را در پی داشت، برای مردم حائز اهمیت شده است. شرکت گاز به طور رسمی اعلام می کند، بوی منتشر شده در سطح شهر، ارتباطی به لوله های گاز شهری ندارد و از این بابت جای نگرانی نیست. فرماندار به عنوان رئیس ستاد بحران شهرستان، علت این بوی تند را بی دقتی راننده تانکری اعلام می کند که بعد از تخلیه بار خود در مقصد، با در باز مخزن، در سطح شهر شروع به تردد می کند و باعث می شود این بو در اغلب مناطق شهر منتشر و استشمام شود. دو حوزه متولی در راستای پاسخ به نگرانی های شهروندان، اعلام نظر می کنند، اما موضع گیری ها در برابر این جواب جای تأمل دارد. فعالان فضای مجازی، درست یا غلط! مغرضانه یا منصفانه! به واسطه دل نگرانی هایی که دارند یا باری به هر جهت! با انتشار عکس ها و روایت نقل قول هایی از مراجعه افراد با حالت سر درد و مسمومیت، تحلیل هایی مبنی بر رد صحت پاسخ ها ارائه کردند و نشان دادند به آن چه گفته شده، اعتماد ندارند. شاهد مثال ها در این زمینه بیشمارند، از توضیحات دستگاه های متولی درخصوص مدیریت بازار و کاهش تورم گرفته تا افزایش حقوق های بازنشستگان و عیدی و پاداش کارگران و… هر کدام این موارد در نزد اقشار و گروه های مختلف طرد می شود و با اما و اگر مواجه می گردند. عمق این فاجعه آنقدر زیاد است که مقام معظم رهبری بارها از تصمیم سازان خواسته اند، اعتماد از دست رفته مردم را با اقدامات شاخص و صادقانه برگردانند و آیت الله رئیسی هم علاوه بر مراسم تنفیذ، در سخنرانی های متعدد خود، با تأکید بر اینکه؛ “اعتماد مردم به دولت آسیب دیده و باید این اعتماد آسیب دیده را رفع کنیم و امید از دست رفته را به مردم بازگردانیم”، برگرداندن این سرمایه عظیم ملی را از سیاست های اصلی دولت سیزدهم عنوان کرده است. شاید نقل این خاطره از آن روزهای نه چندان دور برای اتمام این مطلب، خالی از لطف نباشد؛” سال ۵۹ تصمیم گرفتم با اندک پس اندازم خانه ای بخرم، آن موقع مثل الان اینقدر بنگاه املاک در شهر نبود، برای همین موضوع را بین همسایه ها، آشنایان و همکارانم مطرح کردم و خواستم اگر موردی سراغ داشتند به من بگویند. چند روزی گذشت موردی را به من اطلاع دادند، خانه ای با زیربنای ۱۳۰ و به متراژ ۲۵۰ مترمربع سر نبش یک کوچه ۱۶ متری، موقعیتش عالی بود. صاحبخانه را پیدا کردم و خانه را پسندیدم و به پیشنهاد خود او، قولنامه را همان موقع نوشتیم. من گفتم خانه شما ۱۲۰ هزار تومان است و من فقط ۵۰ هزار تومان پس انداز دارم، گفت اشکالی ندارد، ماهانه هر مبلغی که می توانی بده تا تمام شود، بعد سند را به من داد و گفت مبارکت باشد، گفتم سند پیش خودتان باشد هر موقع همه قسط ها تمام شد، تحویل می گیرم، گفت نه، من به تو اعتماد دارم و مطمئنم توانایی پرداخت بقیه پول را هم خواهی داشت. من چند سال قسط خانه ای را پرداخت کردم که بهترین ویژگی اش همسایگی با مردی بود که به من جوان غریبه اعتماد کرد و کمک کرد با کمترین موجودی، سرپناهی برای همسر و فرزندم تهیه کنم. آن خانه برای من سرمایه بزرگی شد و من همه عمر مدیون این مرد بزرگم که اصلاً او را نمی شناختم و او هم مرا اصلاً نمی شناخت”. به راستی مسئولیت این اعتمادهای زخم خورده با چه کسی یا چه کسانی است؟! این اعتماد مردم، بزرگترین سرمایه نظام است و قطعاً خدشه وارد آمدن به آن می تواند گران تمام شود.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
