بهروزی فر – در یک تعریف کلی؛ فرهنگ، مجموعه ای از دانش،باورها، هنرها، قوانین، آداب، رسوم، توانایی‌ها و عادت‌های افراد یک جامعه و در حقیقت ارزش‌های اجتماعی و هنجار‌هاست. فرهنگ که تمدن ساز است و معمولاً از راه آموزش و به صورت اکتسابی به نسل های بعدی منتقل می‌شود، در حقیقت راه مشترک زندگی، اندیشه و کنش انسان در یک جامعه است، و به عنوان یک باور، مورد قبول و پذیرش بخش عمده ای از افراد واقع شده و مهمترین کاربردش تسهیل شرایط زندگی در کنار دیگران است. هر فرهنگ غنی از عناصر مختلف و متعددی شامل زبان، توجه به مناسبت های ملی و مذهبی، احترام به اساطیر و شخصیت های علمی،اجتماعی،پیشکسوتان و ریش سفیدان، دین و مذهب، معماری،  پوشش، خانواده، سنت ها و آئین ها و…. تشکیل می شود، عناصری که هر کدام به عنوان یک هنجار فرهنگی یا ارزش شناخته می شوند و مورد قبول اغلب افراد جامعه هستند. هنجارهای فرهنگی به جهت ریشه های محکمی که در باورها دارند، برای جامعه محترمند و تخطی از آنها پذیرفتنی نیست، اما در اتفاقی تلخ که خیلی ها آن را نتیجه زندگی ماشینی می دانند، هنجارهای فرهنگی مورد بی مهری قرار گرفته اند ، به نوعی که یا کاملاً فراموش شده اند یا چراغ عمرشان رو به افول است.با نگاهی به دنیای اطراف مان و مقایسه آن چیزهایی که در بین افراد و گروه های مختلف رایج و شایع شده، به خوبی می توان به این حقیقت رسید که خرده فرهنگ هایی در حال نشستن به جای برخی هنجارها هستند که عموم مردم آنها را قبول ندارند، اما!! تعریف و تمجید افراد، پیش رویشان و مذمت اخلاق و رفتار و کردار آنها در استفاده از فرصت عدم حضورشان که این روزها به زیرآب زنی معروف است! از جمله آن ناهنجاری های رفتاری می باشد که اگر چه بیشتر برای آن دسته افرادی رخ می دهد که در کار، زندگی و موقعیت اجتماعی شان موفق می باشند، اما به شدت رایج شده و تا آن جا پیش رفته که علاوه بر حرمت شکنی با تهمت و افترا هم همراه گشته است.  تملق و چاپلوسی و در اصطلاح عامیانه پاچه خواری، یکی دیگر از این روش های اشتباهِ باب شده است، این روزها خیلی ها به این نتیجه رسیده اند که جز با تمسک به این شیوه، نمی توانند کارشان را پیش ببرند و گره از مشکلات شان بگشایند(این صحنه را به وضوح در برخوردهای اداری، مراجعات به بانک ها و… می توان دید).روی دیگر این ماجرا، حضور افرادی است که به جهت جایگاه و رتبه شغلی شان، تن به این تملق ها می دهند و آن را پسندیده می دانند و تا کسی قربان صدقه شان نرود، انگار دست و دل شان به کار نمی رود. همین دو بداخلاقی یا نابهنجاری رفتاری(زیرآب زنی و پاچه خواری) که در حال تسری به آحاد افراد جامعه است، سبب شده از صفا، صداقت، یکرنگی و درستکاری، اثری باقی نماند و دروغ و تزویر و چندرنگی رایج گردد. از مهمترین پیامدهای نامیمون این چنین رفتارهایی، ناتوانی جامعه در پرورش و تربیت شخصیت های علمی، فرهنگی، هنری و شهیر واقعی است. افرادی که بتوانند با تکیه بر توان واقعی خود به رتبه های ارزشمندی دست یابند و مایه مباهات نسل های پس از خود باشند. اشخاصی همچون پدران علم جغرافیا، ارتباطات، ارتودنسی، سم شناسی و… که زاییده این دیارند و در همه دنیا از آن ها به نیکی یاد می شود و ما هم حسب وظیفه یا باری به هر جهت! به فراخور شرایط، از نام آنها در معرفی منطقه، وام می گیریم.مرور پیشینه تاریخی این دیار که به استانی فرهنگی معروف است، حکایت از دقت نظر خانواده ها در تربیت نسلی صدیق، راستگو، مبادی آداب و فرهیخته دارد و این که شما در خارج این استان، خود را که اهل خراسان جنوبی معرفی می کنید، قطعاً مورد تکریم واقع می شوید و به شما اعتماد می کنند، بدون تردید نشأت گرفته از همین فرهنگ غنی و میراث ارزشمند است که اگر پاسش نداریم، زیر بار نابهنجاری ها له می شود و از آن چیزی نخواهد ماند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷  اعلام یا ارسال بفرمایید)