نوشتن، جان می خواهد. آنهم برای کسی خودش جان جانان بود. نوشتن، رخصتی می خواهد که فرصتش را باید از صبوری بر دردها و استقامت بر رنج ها گرفت. نوشتن، آنهم برای حاج قاسم، نایی می خواهد و نوایی که آنجا، روی صفحه قلبت، با جوهری از جنس شرم، فقط بنویسی که به اندازه ی تمام روزهای بی تو بودن، از تقصیرات ما بگذر. حاج قاسم، تو تمام شدنی نیستی. نه خودت و نه مکتبت. و چه خوب گفتند که تو با شهادتت، دوباره زنده شدی. سلام ما از شرقی ترین سرزمین آفتاب، به نام و یاد و حماسه هایت، سلام ما از دیار ادب و فرهنگ و فرهیختگی، به ایثار و پهلوانیت، سلام ما از خراسان جنوبی، از دیار عاشقان حق، به روح بلند وهمیشه جاودانت. گرامی باد یادت ای مرد بزرگ، مردی که از تبار سرداران عشق بودی و هر روز در سرزمین دل و جان عاشقان، خاطرت جوانه ها می زند، ریشه می دواند و می رود تا به درختی تناور از فرهنگ جهاد و شهاد ت و مکتبی بزرگ به نام حاج قاسم تبدیل شود. ای سلامِ روزگار! ای سرخْ فامِ شهد نوشِ پُر بها، ای حقیقتْ خفته در قلب بزرگت تا ابد، السلام! سردْ سالیست دیگر از عمرِ به غم باریده ی دنیا ؛ هیچ نایی نمی آید؛ نوایی ، ناله ای، غمنامه ای، هیچ آوایی نمی آید.سردْ سالیست مردمان را قلبْ، ترکیده، و در بزمِ جوان ها ، پهلوانی ها، و خوابِ کودکی ها، به چشم اشکبار مادرها، رُخِ تابنده ی مهتاب، نمی آید. غریوِ ما ؛ غریو درد بود و… ناله هامان، ناله های رنج. سختی ها، سختی صبر و تحملْ بر خراشِ زخمیِ خونین. این چنین شد سرنوشت ما، سرنوشت لحظه هایی بی خورشید، سرنوشت لحظه هایی ناتمام از درد، سرنوشت لحظه هایی از وداعی تلخ، سرنوشت لحظه هایی تا ابد غمبار. آری! حاج قاسم! سرنوشت تو، سرنوشت ماس. شهادتْ، کار ماست. شهادتْ، شربت نوشینِ ماست. ای سرخْ فامِ شهد نوشِ پُربها، ای حقیقتْ خفته در قلب بزرگت تا ابد، ای علمدار سپاه عشق! نام و یادت تا ابد، چون نگینِ الماسگونی جاودان، بر رکاب خاطرات ما، نقش خواهد بست. تا ابد، تا ابدتر از ابد، نام تو، یاد آن سیمای سرشار از مهر تو، بغض دیروز ولایت در فراق تو ، چشم خواهد شد، دست خواهد شد، خنجری از جنس بینای صبوری، ذوالفقاری در دست خواهد شد؛ برای یک «انتقام سخت».
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)