هرم پور – شرایط مدیریتی در استان واقعاً شرایط خوبی نیست. نگرانی از آغاز یک روند تدریجی دلسردی از دلسوزی برای استان را در بسیاری از افراد و حوزه ها شاهد هستم و آنقدر در این زمینه مستند، صحبت، گفتگو و دلیل و مدرک دارم که اگر هرکسی ادعایی جز این داشته باشد، با کلمات و جملات، تو دهنی محکمی به او بزنم و بگویم: « همیشه ما رسانه ای ها را به سیاه نمایی متهم می کردید. این هم از دسته گلی که برای استان ساخته اید. بنشینید سر جایتان. این بار واقعاً این شما هستید که نمی فهمید». در بعضی ها حوزه ها، دلسوزی وجود دارد، اما تخصص و تبحری دیده نمی شود. در بعضی از حوزه های دیگر، تخصص وجود دارد، اما نه دلسوزی هست و نه انگیزه ای برای کار، و در بعضی از حوزه ها و دستگاهها هم متأسفانه علیرغم وجود تخصص و دلسوزی، اما تجربه ای در افراد دیده نمی شود تا با پختگی، درایت و آینده نگری، کاری را شروع و به پیش ببرند. ماحصل چنین شرایطی، وضعیت ایستا و ساکنی است که به توسعه استان خورده و متأسفانه مدتهاست یک کار جدید، یک اقدام جدی، یک گفتمان نو و تازه، و یک راهبرد خلاقانه، به جز معدودی دستگاههای خاص، در سایر دستگاهها و ادارات و مجموعه های مدیریتی استان، اصلاً و ابداً دیده نمی شود. کارها به سمت شعار و سخنرانی سوق پیدا کرده، اقدامات صرفاً در حد یک قول و قرار و وعده ی سرخرمن ارائه می شود، افتتاح ها و بازدیدها در نازل ترین سطح خود در سالهای اخیر قرار دارد، کلید واژه ها و دیدگاههای ارائه شده، به شدت از جامعه و شرایط استان ما دور هستند، به وقت بروز مشکلات، هر کسی تلاش می کند تقصیر را به گردن فرد یا دستگاه یا سازمان یا اداره دیگری بیندازد و شانه از زیر بار پاسخگویی خالی کند. همه ی توسعه ی استان منوط شده به ارائه برخی آمار و ارقام در جلسات که آن هم اولاً وظایف روتین و همیشگی دستگاه است که با کمی بالا و پایین کردن عددها و نمودارها به عنوان دستاوردهای «خیلی بزرگ» به جامعه مخاطب استانی نمایانده می شود و ثانیاً ذیل موهبت غفلت برخی دستگاههای محترم نظارتی، مشخص نیست آیا همین آمار هم درستند یا نادرست؟ از مدیریت کلان در برخی دستگاههای اجرایی استان گرفته تا برخی مدیریت ها در شهر، ضعف، کم تجربگی، عدم تسلط و اشراف تخصصی به موضوعات، ترس و عدم جسارت، عدم اعتقاد به مشورت، غرور، عدم اعتماد به زیردستان متخصص و دلسوز، سیاسی نگری، و تلاش برای از صحنه خارج کردن مطالبه ها و مطالبه گران را شاهد هستیم. در این مدت شاهد تولد و رشد و نمو طبقه ای از «جوجه مدیران» هم در استان بوده ایم که من اسم آنها را «مدیران شکلاتی» می گذارم. مدیرانی که قبل از رسیدن به سمت های مدیریتی، سینه چاک توسعه استان، حنجره های همیشه پرفریاد و فریادهای بلندِ بی پایان برای مطالبات شهری و استانی بودند، اما بلافاصله شکلاتهایی خوش آب و رنگ به آنها داده شد و درست مثل کودک خردسالی که از گرفتن یک شکلات خوشحال می شود و همه ی خواسته هایش را از دنیا در همان خلاصه می بیند، خوشحال و مسرور شدند و همه ی دردها و مطالبات مردم و جامعه و همه ی فریادهای خودشان در راه توسعه استان و حکمرانی مطلوب و مناسب در جامعه را به فراموشی سپردند. گاهی این شکلات، تلخ بود از جنس تهدیدها و ارعاب ها و توپ و تشرها که این «جوجه مدیرها» را به گوشه ای راند، و گاهی شیرین بود از جنس تطمیع و تشویق و تمجدید و وعده پُست های بالاتر و ارتقاء بیشتر. هرچه بود و هست، هم شکلات، یک رشوه ی کودکانه ی عجیب بود، هم شکلات دهنده خیانت کرد و هم شکلات گیرنده مرتکب گناهی نابخشودنی شد و خودش را مُفت فروخت. نگاهی به اطراف خودمان بیندازیم، مدت هاست از این مدیران شکلاتی، زیاد می بینیم.با تداوم چنین شرایطی واقعاً و بالنفسه، امیدی به توسعه استان و راه افتادن دوباره ی قطار پیشرفت آن در ریلی که به یک مقصد مطلوب برسد، ندارم.در آستانه ی دومین سفر احتمالی هیأت محترم دولت به استان، یک مطالبه ی جدی ما از شخص رئیس جمهور محترم و عزیز، می تواند همین باشد: « مطالبه ی رها کردن استان از تسلط مدیران ضعیف و ناکارآمد، مدیران ترسو، مدیران ضد توسعه، مدیران کارنابلد و مدعی، مدیران نان به نرخ روز خور، مدیران فراموشکار ضد مردم، مدیران شکلاتی».
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m  اعلام یا ارسال بفرمایید)