هرم پور

نمی گویم محرم امسال حال و هوای هر سال را ندارد، مگر می شود نام حسین بیاید و عطر کربلا دوباره جان ها را معطر کند و خاطره ی عاشورا چون نسیمی بر دشت دلها و جانها بوزد و طوفان عشق حسین، دوباره قبیله ی عاشقانش را بنوازد و اشک و عشق، در دلهایمان مثل هر سال خیمه نزند؟ مگر می شود بود و بدون حسین زیست؟ مگر می شود بود و بدون عاشورا، لحظه ها را گذراند؟ و مگر می شود بود و مظلومیت هفتاد و دو یار غرقه به خون را زیر خروارها خاک روزمرگی های بی بنیاد، فراموش کرد؟ مگر می توان تاریخ را پاک کرد و دوباره نوشت؟ و مگر می توان ثانیه ها را، ساعت ها را، روزها را، ماهها را، سالها را، قرن ها و عمرها را متوقف کرد؟ مگر می توان درد را از یاد برد؟ مگر می توان در غم فراق گریه نکرد؟ و مگر می توان «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» را دمادم زمزمه نکرد؟ و مگر می توان این بیت های مرحوم قیصر امین پور را شنید و واگویه نکرد؛
سری بر نیزه ای منزل به منزل
به همراهش هزاران کاروان دل
شگفتا بی سر و سامانی عشق
به روی نیزه، سرگردانی عشق
ز دست عشق در عالم هیاهوست
تمام فتنه ها زیر سر اوست
آری! عاشورا عهدی بزرگ با جهان تا ابدیت دارد که هر سال دوباره بیاید، هر سال باز دامن بگشاید و هر سال عاشقان حسین را بر مرکب راهوار نجاتش بنشاند و «ققنوس» محبت را چون «سیمرغ» دل در کنار «فطرس» به خون نشسته ی نینوا، بر فراز عالَمی به وسعت همه ی روزگاران، به پرواز درآورد.اما بگذارید این را بگویم و بنویسم که محرم امسال، هوای ویژه تری دارد. احساس مسؤولیتی عمیق تر نسبت به خود و دیگران. ما اهالی خراسان جنوبی، عاشقانی دل داده ی کوی یاریم که نه آفت های روزگار، گزندی به اعتقاداتمان می زند و نه گذشت زمان، از عشقمان نسبت به حسین و خاندان شهیدش می کاهد. به وسعت جهانی هم که به بلایی چون »کرونا»، مُهر ابتلایمان بزنند، عاشقانه تر و عاقلانه تر پای در مسیر حسین(ع) و قدم در رکاب آزادگی ها و عدالت خواهی هایش می گذاریم. امسال با توجه به ابتلای جهانی به این بیماری منحوس، فرصت ها، فرصت های اندیشه اند و وقت ها و لحظه ها، مغتنم تفکری که ما را به راه حسین بن علی (ع) و مکتب او و حقیقت قیامش آشناتر کنند. «محرمِ» خوب امسال ما در کنار «کرونای» بد روزگارمان، درسهای بسیار بزرگی به ما آموخته است. امسال در کلاس درس شیرین تجربه هایی که شاید دیگر هیچگاه تکرار نشوند، آموخته ایم که باید در کنار شور و احساس حسینی، غیرت و شعور حسینی را هم حفظ کنیم. آموخته ایم که چه در بیرجند و خوسف و درمیان باشیم، چه در نهبندان وسربیشه، چه در زیرکوه و قائنات، چه در طبس و فردوس و بشرویه و سرایان، باید با نگاهی تازه تر به ماجرای عاشورا نظاره کنیم. آموخته ایم باید هر کداممان، قالبِ قلب هایمان را پیدا کنیم و برای غلبه بر هوای نفس، که گاهی «جاه» است و گاهی «شهوت» است و گاهی «مال»، هر روز در کالبد شهیدی از شهدای عاشورا، در نینوای وجودمان، کربلایی به پا کنیم و عاشورایی بسازیم و نجات یابیم. باید چون «حُرّ»، آزاد مرد بمانیم و آزاده زندگی کنیم و آزاده بمیریم و هر روز با کفش های آویخته بر گردن، ندای آزادگی مان را به همه جهان فریاد کنیم.محرم امسال، محرم دلدادگی های بیکران ماست. محرم عاشقانه های بی امان ماست. روزگارِ وصل جدیدیست از دامان فصلمان برای رهایی از زنجیر ناپاکی ها و تزویر ها وتبعیض ها. امسال می خواهیم تجربه کنیم که با شور و شعور بیشتر، گریستن چقدر زیباست، بعضی سنت های نامیمون را شکستن و تیغ کشیدن به روی برخی تحریف های ناجوانمردانه در خصوص عاشورا، چقدر مهم است، امسال می خواهیم تجربه کنیم که نیکی کردن، عزاداری کردن، نذر و نیاز کردن، انفاق کردن، و از هرچه هست و از هرچه داریم برای حسین(ع) گذاشتن، همپای تفکر و اندیشه ای که ما را به مکتب عاشورا بیشتر وصل کند، چقدر قشنگ است، امسال می خواهیم تجربه کنیم که برای رعایت حال همنوعانمان، ایثار و مراعات کردن، حتی اگر به مقدار دغدغه برای رعایت شیوه نامه های بهداشتی در مراسم باشد، هم قدمی با عاشورائیان و همنوایی حقیقی با عاشقان حسین است. امسال می خواهیم موج بشویم، موجی کوبنده بر بنیاد انحراف های تاریخی و موجی تاریخ ساز برای خلق جریانی که انسانیت را به نور رهنمون سازد. امسال می خواهیم محرمی تر، عاشورایی تر، دلباخته تر و پاباخته تر از هر سال، بگوییم که گاهی باید چون رعد در صحنه بود و گاهی چون اقیانوسی آرام، وسعت داشت. امسال می خواهیم همه با هم باز هم در غم مولایمان حسین(ع)، غمگینانه عزاداری کنیم و به قول شاعر عزیز فاضل نظری بگوییم و بنویسیم که؛
با لبان تشنه آن ساعت که افتادی به خاک
لَم تَقُل شیئا سِوا، قُم یا اخا! أدرِک اخاک!
مشک دور از دست گریان است و قدری دورتر
مانده بر صحرا لبی خندان و جسمی چاک چاک
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)