هرم پور – چند هفته ایست شب در شهر، اوضاع ویژه تری وجود دارد. مخصوصاً اگر از نیمه های شب به قصد یک دور زدن معمولی با خانواده بیرون آمده باشید، ناگزیر هستید آرام، با طمأنینه و با رعایت همه جوانب چند دقیقه ای در گوشه و کنار امن شهر، دوری بزنید و وقتی خیلی سریع به خانه برگشتید، از سلامت برگشتن و دچار حادثه نشدنتان، هزاران بار شکرگزار خدا باشید. موضوع به ماجراجویی های مُشتی راننده ی بی انصاف یا بی قانون بر نمی گردد، ماجرا به خودروهای سوخت کشی بر می گردد که از اواخر شب به بعد، شهر بیرجند را جولانگاه تاخت و تازهای خودرویی خود قرار می دهند و بی مبالات و به دور از چشم هر ناظر محسوس و غیرمحسوسی، یکی یکی خیابانها را در می نوردند تا به مقصد بروند و باری را از آنجا به شهرهای نزدیک تر به مرز برسانند. من تجربه ی مشاهده ی چنین کارناوال های مرگی را در شهر و یا جاده های بین شهری مثل بیرجند و نهبندان داشتم، و چند شب پیش، مجدداً با مشاهده ی یک کاروان هشت خودرویی سوخت کش در بلوار پیامبر اعظم(ص) که به سمت حاشیه های شهر(احتمالاً حاجی آباد یا امیرآباد یا چهکند) در حرکت بودند، خاطره ی دوباره ای از آن روزهای عجیب، برایم تازه شد. باورم نمی شد شهر به ویژه در نیمه های شب جولانگاه چنین ترددهای خطرآفرینی شده باشد. اما این روزها، ظاهراً دوباره بحث قاچاق سوخت در مرزها شدت گرفته و طیفی از جوانان را به اشتیاق کسب درآمدهای بالا به این راه کشانده است. دوست عزیزی می گفت هر بشکه گازوئیل در مرز با قیمت سه میلیون تومان خرید و فروش می شود و دوست عزیز دیگری نوشته بود که برای هر سوخت بَر، شبی خالص سه میلیون تومان درآمد بدست می آید! تحلیل این درآمدها و چگونگی کسب آن به جای خود، درباره ی خوبی یا بدی کاری که این جوانان انجام می دهند یا غفلتی که در شهر از ترددهای اینچنینی آنها و خطرهای بی شماری که برای خانواده ها درست می کنند می شود، چیزی نمی گویم. اما خیلی مایلم مسئولین عزیز استان به این چند سؤال یک خادم رسانه پاسخ بدهند: چرا جوانان این استان دست به سوخت کشی می زنند؟ چه چیزی در استان، در تصمیم های مسئولین، در برنامه ریزی ها و پیش بینی ها و تحلیل هایشان، و در هزاران هزار جلسه ای که در این سالها برگزار کرده اند کم بوده یا کم هست که هنوز ما نتوانسته ایم مشکل قاچاق سوخت را در استان حل کنیم؟ چرا به فکر کِشت جایگزین در کشور همسایه برای کاهش تولید و قاچاق مواد مخدر هستیم، اما به فکر ایجاد فرصت های شغلی، کارخانجات تولیدی و صنعتی، توانمند سازی جوانان و یا ایجاد فرصت های مناسب باروری استعدادهای آنان نیستیم که برای کسب یک سود بالا اما سراسر خطر و کثیف، اینچنین شب و روز آواره جاده های شهرهای مرزی استان نشوند؟ چرا مرزها آنقدر سفت و محکم گرفته نمی شوند که سوخت کش، با حساب دو دو تا چهارتای معمولی، به این نتیجه برسد که سوخت کشی برای او فایده ای ندارد و به ریسکش نمی ارزد؟ و چرا ما همیشه به جای قرص و محکم کردن درب خانه، مدام خط کش تنبیه برداشته ایم و برای اعضای خانه خط و نشان می کشیم یا قوانین جدید و تازه می تراشیم؟چرا به جای صیانت قوی تر از مرزها، به فکر سهمیه بندی های جدید یا کالابرگی کردن بعضی از اجناس و ایجاد محدودیت های جدید با پوشش مدیریت عرضه یا توزیع هستیم؟ آیا مشکل سوخت با تصمیم های خلق الساعه ای حل خواهد شد؟ آیا این تصمیم ها در تمام این سالها به بهترین صورت جواب دادند؟ و آیا راه حل نجات جوانان از چنین مشاغل کاذبی و راه امن تر کردن خیابانها و جاده ها، و راه پاک کردن جامعه از خدشه و آسیبی به نام قاچاق سوخت، فقط و فقط همین چیزیست که ما تجربه و به آن عمل کرده ایم؟ قطعاً راههای بهتر، شیوه های علمی و فنی تر، و اقدامات مؤثرتری هم وجود دارند. من واقعاً برای حال دل مردم این استان، به ویژه برخی جوانانی که از سر ناچاری وارد چنین عرصه ی خطرناکی یعنی قاچاق سوخت می شوند و عامل اصلی آن هم بی تدبیری محض در برخی تصمیم های مدیران است، افسوس می خورم. کارشناسان، تحلیل گران و اصحاب نظر، لطفاً به کمک مدیران و مسئولین بشتابند، اگر گوش شنوایی مانده باشد. خانواده های عزیز هم شب ها موقع تردد در شهر خیلی بیشتر از قبل مراقب باشند
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m  اعلام یا ارسال بفرمایید)