دادرس مقدم – در جمعی عیدانه ، تعدادی از هم استانی ها به شدت از وضع موجود گلایه داشتند . از چالش های مدیریتی و مشکلاتی که در خراسان جنوبی با شدت بیشتر از سطح کشور با آن درگیر هستیم . از استانی که ظرفیت حضور نخبگانش در سطوح عالی دولت را دارد اما از مواهب آن بی بهره است . خلاصه آنکه همه به شدت گلایه داشتیم . گلایه هایی فارغ از اینکه نقش خودمان در این فرآیند چه بوده است ؟ ! با نقل قول یک واسطه و یا شخصا از زبان چند استاندار شنیده بودم که اگر کسانی جز خودتان بر این حوزه جغرافیایی مدیریت می کنند ، حاصل واگرایی و ناهنجاری های سیاسی و اجتماعیتان است . حرف دقیق و کارشناسی و به نوعی اعتراف تلخی است که بی شک باید همه ما آن را بپذیریم . جالب بود عزیزی از همشهریان پایتخت نشین روایت می کرد که بارها شده به هم استانی های دارای سوابق مدیریتی و تجربه مقیم تهران یا سایر استانها پیشنهاد مسوولیت های خوبی در استان شده است اما دریغ از پاسخ مثبتی که به انتصاب بیانجامد چرا که به شدت معتقدند که فضای سنگین سیاسی – اجتماعی در خراسان جنوبی ، جز بازی با شخصیت آنها و تلف کردن فرصت خدمت ، عایده ای برایشان نخواهد داشت . در نقطه مقابل وقتی پای صحبت برخی از مدیرانی که در این استان خدمت کرده و یا می کنند نیز می نشینید ، شنونده بی اخلاقی های ِگستردهِ ناشی از واگرایی هایمان خواهید بود . جای دوری نمی رویم ما در همین دو سال گذشته برخی مدیران را در استان را با دلخوری بدرقه کردیم که نه تنها ضعف و عیب هایی که برای آنها قایل بودیم به نقطه منفی در کارنامه شان تبدیل نشده بود ، بلکه در سطوح عالی تر با آغوش باز آنها را پذیرفتند . همین حالا بنشینید و محاسبه کنید چند نفر را به اسم ناکارآمدی یا برچسب سیاسی و طیفی و … در این استان کنار گذاشتیم و دقیقا در کمتر از یک روز در استانی بزرگتر و یا جایگاه بالاتر ملی منصوب شدند؟! آنچه که مشخص است فرصت توسعه خراسان جنوبی با ظرفیت هایی که در دولت سیزدهم به وجود آمده است محدود است اما باید پذیرفت منشاء سرعت پایین پیشرفت با توجه به ابزارهای دراختیار دولت ، مدیران عالی کشور نیستند . بپذیریم که این ما هستیم که با تفسیر کاملا منطبق با واقعیت « خود بد بودنمان» هر روز به شکلی سرمایه های خودمان را تخریب و تن به این کمتر توسعه یافتگی ها می دهیم . امروز ، خراسان جنوبی مهد سرمایه های انسانی است که در جای جای ایران اسلامی برای به کار گرفتنشان عطش وجود دارد و ما در اینجا قدرشان را نمی دانیم . فارغ از اینکه از کسی نام ببریم باید گفت ما مدیرانی داریم که هر جا صحبت از موفقیت در حوزه حل آسیب ها و انجام کارهای ماندگار در حوزه اقشار آسیب پذیر و نیازمند می آید بدون شک جزو نخبگان این حوزه نام برده می شوند . انسان های اجرایی قوی در حوزه زیرساخت داریم که استان های بزرگتر از ما را نیز را برایشان کوچک می دانند و به دنبال جذبشان در مسوولیت های ملی هستند . . ما کارگزاران متخصصی داریم که در سطوح عالی وزارتخانه در تخصص و کارآمدی هایش در حوزه های مختلف اعم از کشاورزی ، اقتصادی ، فرهنگی و … رقیبی برایشان قایل نیستند . جوانانی داریم که عملکردشان بارها در سطوح ملی موفق ارزیابی شده و مسوولینی داریم که در جای جای دیگر این کشور و در سطوح بالاتر قدرشان را بیشتر می دانند و ما با نوع و مدل نگاه کردنمان به مسائل ، خیلی از این ظرفیت ها را سوزانده ایم . مطلب را با یک روایت که قطعا قضاوت شما را در پی خواهد داشت به پایان می برم . یکی از مدیران عالی و البته غیر بومی استان عنوان می کرد که در موضوعی در حوزه انتصابات ۴ نفر از یک جریان سیاسی در دیدار با ایشان به نقد مدیر مستقر می پردازند و هر کدام هم به زعم خودشان گزینه ای مناسب تر را به ایشان معرفی می کنند . روای با اظهار تاسف می گفت نکته بد این قصه آنجا بود که در هنگام خداحافظی هر ۴ میهمان جلسه به تنهایی او را کنار کشیده و گزینه های مطرح شده توسط دوستان خودشان در همان جلسه را تخریب و نفی کرده اند و متاسفانه گویا این کنش سیاسی غالب در خراسان جنوبی است . به نظر وقت آن رسیده که کمی بیشتر به رویکردهایمان فکر کنیم . خراسان جنوبی جای توسعه و پیشرفت دارد اما این نگاه ها ، بیش از چالش های بودجه و زیرساخت و شرایط محیطی ، مسیر آن را سخت کرده است . باید قدر سرمایه های انسانی مان را بیشتر دانسته و کمتر به هم آسیب برسانیم . انشاا… (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۵۶۶۵۷۸۲ اعلام یا ارسال بفرمایید)