بهروزی فر-براساس یک باور قلبی و جوش و خروش اعتقادی که شکر خدا خاموشی ندارد، همه ما در طول سال، چشم به راه ایام محرمیم و این روزها که علم و بیرق عزای سرور و سالار شهیدان، رنگ و روی شهرها و روستاها را دستخوش تحول کرده، هر کدام از ما به نوعی تحت تأثیر شرایط قرار داریم. آنها که در اصطلاح هیئتی اند، این روزها گرفتار تدارک امورات هیئت اند تا شرایط را به نحو مقتضی برای حضور مردم و بهره بردن از مراسم عزای سرور و سالار شهیدان مهیا کنند و قاطبه افراد جامعه هم به فراخور شرایط زندگی، خلقیات و پایگاه اجتماعی و حتی خط و ربط های سیاسی به دنبال حضور در یک هیئت خاص و بهره برداری حداکثری از این مراسم عزاداری امام حسین علیه السلام هستند. طبق آنچه عرف جامعه است و همه ساله شاهدش هستیم، مراسم عزاداری در چند بخش طراحی می شوند، ساعتی از این برنامه‌ها به سخنران و باصطلاح منبری اختصاص می یابد و بخشی هم به نوحه خوانی و سینه زنی. آنچه از منبری مراسم عزای آل الله انتظار می رود، این است که کاملاً حساب شده و دقیق با بهره گیری از لحظه لحظه ای که این تریبون در اختیار اوست، به روشنگری بپردازد و با تفسیر و تحلیل هایی درست و منطقی و براساس مطالعات دقیق و علمی، واقعیت های واقعه عاشورا و فلسفه حضور امام حسین علیه السلام در آن خندق بلا را به تصویر بکشد. آنچه اما حقیقت ماجراست، این است که اغلب منبرها از محتوا های درست و علمی بهره ای نبرده اند و دست مردمی که ساعت ها پای این منابر وقت صرف کرده اند، در انتها تهی و خالی است. محتوای برخی منابر به جرأت می توان گفت، نه تنها حاصلی جز توهین به شعور مخاطب ندارند که از وصف عظمت حرکت امام حسین علیه السلام در آن شرایط خفقان آور و عمق فاجعه ای که صرفاً به جهت بی بصیرتی مردم وقت! رخ داد، عاجز و ناتوان اند. نکته تلخ تر ماجرا هم سایه انداختن اتفاق های روز جامعه بر فهوای کلام در منابر است که به صورت کاملاً سلیقه ای و شخصی به حضار تحمیل می شود، انتخابات ریاست جمهوری اگر چه یک اتفاق بسیار مهم و تأثیرگذار در آینده کشور است اما با تصمیم و اراده مردم در روز جمعه ۱۵ تیرماه به فرجام رسید و تکلیف همه را روشن کرد، اینکه بخشی از مطالب سخنرانان به اهمیت مشارکت حداکثری مردم در انتخابات اختصاص یابد و تفسیر اینکه این همصدایی و همراهی تقویت نظام را به همراه دارد و با آنچه در کربلا رقم خورد و آن تفرقه ای که به تنها گذاشتن پسر رسول خدا صلی الله علیه و آله والسلم انجامید، خیلی هم شایسته است، اما همه به این اذعان داریم که منبر روضه آل الله جای توهین به قشر و گروهی خاص و حتی تحلیل و تفسیر شنیده ها – آن هم یک سویه و هدفدار- اصلاً شایسته نیست. متن اشعار و سبک مداحی ها هم که مثنوی هفتاد من کاغذ است و دردی است که علیرغم همه تذکرات، سال هاست بی درمان مانده، این روزها با حال و هوای سیاسی کشور، رنگی تازه تر گرفته اند و گاه در لفافه، خرد جمعی را نادیده انگاشته اند. خلاصه کلام اینکه هدف در عزاداری ها گم شده و تا وقتی به دنبال بیرق بزرگتر و علم سنگین تر برای خودنمایی هستیم و اینکه چشم دیگران رقیب را درآوریم، تا وقتی که سخنوران ما واحدهای مخاطب شناسی درست را پاس نکنند و به این یقین نرسند که مخاطب جوانِ باهوشِ اهلِ مطالعه امروز با ذهنی پر از سؤال و ابهام درخصوص مسایل دینی که به لطف تلاش های رسانه ای دشمنان رقم خورده، با پیرزن و پیرمرد گذشته و آن نسل قدیمی تر که هر حرفی را بدون هیچ نقدی می پذیرفتند، فرق دارد و باید حرف منطقی بشنود، تا وقتی مداحان ما به دنبال اشعار وزین و پرمغز با سبک هایی ماندگار نباشند و به این باور نرسند که محتشم کاشانی ها و مؤذن زاده ها و… ! می توانند تکرار شوند، هدف عالی عزاداری ها حاصل نخواهد شد. منبر عزای امام حسین علیه السلام، یک دانشگاه واقعی است و صدالبته بهترین فرصت برای ذهن پرسشگر نسل امروز در یافتن جواب های درست است، اگر به این یقین برسیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
