هرم پور – لطفاً به این گزاره ها با دقت توجه بفرمایید:«سؤال: چرا در خصوص مطالبات استان با مسئولین کشور به صورت صریح تر از این صحبت نمی کنید؟ پاسخ: چون جرأت نمی کنیم. سؤال: چرا به فلان برند معروف ملی که بارها تقاضای حضور در استان برای سرمایه گذاری را داده است امکان و فرصت حضور نمی دهید؟ پاسخ: چون ریسک بالایی دارد و جرأت نمی کنیم. سؤال: چرا درباره ی اخذ فلان امتیاز برای تأسیس فلان کارخانه صنعتی در استان که بعضی از استانهای مجاور در رقابت با ما برای گرفتن امتیازش هستند ورود جدی نمی کنید؟ پاسخ: چون از خالی شدن پشتمان از حمایت ها می ترسیم و جرأت نمی کنیم. سؤال: چرا به فلان نخبه ی علمی یا فنی یا اقتصادی که در استان سالهاست فعالیت های بسیار عالی دارد فرصت حضور مدیریتی در بدنه ی مسئولیتی استان را نمی دهید؟ پاسخ: چون تفکراتش دارای زاویه است و امکان مدیریتش سخت است و جرأت نمی کنیم. سؤال: چرا به موضوع تأسیس فلان امکان اقتصادی که جنبه های بین المللی بسیار خوبی هم دارد در استان وارد نمی شوید؟ پاسخ: چون دستگاههای نظارتی حساس هستند و بعد مشکل درست می شود و جرأت نمی کنیم. سؤال: چرا به فلان تخلف در آن پروژه یا فلان گزارش در آن یکی پروژه که می دانید برای استان مشکل درست کرده یا مشکل درست خواهد کرد ورود نمی کنید و جلو کارش را نمی گیرید؟ پاسخ: به دستگاه نظارتی گزارش کرده ایم ولی چون این فرد وابسته به فلان فرد مهم یا متصل به فلان جریان اثرگذار است خودمان جرأت نمی کنیم. سؤال: چرا در مقابل بی عدالتی در تقسیم فلان اعتبار یا اخذ فلان امکان یا تبعیض در تخصیص یک مطالبه و نیاز در استان نمی ایستید و قد عَلَم نمی کنید؟ پاسخ: چون فلان نماینده یا فلان صاحب منصب پشتش است جرأت نمی کنیم. سؤال: چرا به طرح فلان موضوع در رسانه ها نمی پردازید تا به یک مطالبه ی عمومی و کارزار همگانی تبدیل شود و به نتیجه برسد؟ پاسخ: جرأت نمی کنیم چون موضوع را سریع سیاسی می کنند و برایمان پرونده درست می کنند. سؤال: چرا در موضوع فلان پروژه ی مهم استانی که سالهاست خوابیده و مثل اژدهای هفت سر، حیثیت و اعتبار استان را خورده است با یک انعطاف و هنر مدیریتی ورود نمی کنید؟ پاسخ: کار بزرگ و پردردسری است. جرأت نمی کنیم. سؤال: چرا به فلان معاون زیردستتان یا آن یکی مدیر در مجموعه تان که می دانید تخلف می کند و می شنوید که بی عدالتی و تبعیض و رانت را تطهیر می کند کاری ندارید؟ پاسخ: او به فلان جا وابسته است ما جرأت نمی کنیم. سؤال: چرا در مقابل بعضی اراجیف مدیریتی در جلسات نمی ایستید و توی دهن گوینده ی سخن که آبرو و حیثیتی برای استان نگذاشته نمی زنید؟ پاسخ: میز و صندلی هایمان را به آسانی بدست نیاورده ایم. جرأت نمی کنیم.سؤال: چرا در آستانه ی سفر رئیس جهمور محترم به استان در لیست پیشنهادات، فلان ابرپروژه ی مهم یا فلان پیشنهاد متحول کننده را نمی گنجانید؟ پاسخ: جرأت دفاع از آن را نداریم، ما را می شویند و می گذارند کنار. …» این ها فقط بخشی از دهها گزاره ای است که در تمام این سالها بارها و بارها از زبان بعضی از مدیران این استان شنیده ایم، در رفتارهایشان دیده ایم، در ویژگی های مسئولیتیشان به آن رسیده ایم و و در خصلت ها و صفات مدیریتیشان، مو به مو، دنبال کرده ایم.من نام این بیماری هولناک را در خراسان جنوبی، «سندرم کم جرأتی» می گذارم و وقتی محرومیت های تاریخی، بی توجهی یا کم توجهی سنواتی برخی از دولت ها به استان ما، کمبود اعتبارات و آب رفتن تخصیص ها در مقایسه با سایر استانها و در مقایسه با عمق محرومیت این استان را به کناری می گذارم، می بینم دقیقاً یکی از مهم ترین عوامل کم تر توسعه یافتگی خراسان جنوبی، همین سندرم کم جرأتی است که به جوهره ی جان این استان افتاده است. کم جرأتی مدیران یک آفت واقعی برای توسعه استان است. گاهی احساس می کنم این استان را باید دوباره از نو ساخت، مخصوصاً باید مدارسی برای تربیت مدیرانی دایر کرد که علاوه بر علم و فن مدیریت و عناوین و رزومه ها و ادعاهایی که تریلی تریلی پشت سرشان می آورند و می برند و هیچکدامش در این سالها گُلی به سر استان ما نزده، یک نیم جو جرأت هم به آنها بیاموزد.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m اعلام یا ارسال بفرمایید)