بهروزی فر – امروزه رسانه‌ها می توانند با آگاهی بخشی و اطلاع رسانی، انتقال حرف مردم، نظارت بر عملکرد ساختار قدرت، فراهم آوردن زمینه‌های مشارکت عمومی و نظارت همگانی در نظام اجتماعی، نقد اقدامات مدیران و شهروندان، ارائه پیشنهادات و راهکارهای سازنده در راستای رفع معضلات و مشکلات و… همچون کلاسی بی دیوار، مخاطبان بیشماری را تحت تأثیر قرار داده و با ایجاد حرکت و پویایی، به تقویت ساختار سیاسی جوامع کمک کنند. رسانه در طول این سال ها ثابت کرده در بهبود شرایط جامعه، بسیار مؤثر است، با این وجود، در حالی که اصل ۲۴ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به صراحت به این نکته اشاره دارد که؛ “نشریات و مطبوعات در بیان مطالب آزادند، مگر آن که مخل به مبانی اسلام یا حقوق عمومی باشند”، متأسفانه رسانه ها در کشور ما و به طور ویژه در خراسان جنوبی تحت تأثیر ابزارهای مدیران سلاح شان در غلاف است و به واقع آنطور که باید و شاید امکان جولان ندارند و از انتقال واقعیت ها معذور و ممنوع شده اند، غافل از اینکه آزادی مطبوعات در انتقال داده ها و اطلاعات می تواند توسعه پایدار به همراه داشته باشد. موضوع آزادی بیان در مطبوعات، مطالبه ای به حق است که با توجه به پشتوانه های قانونی، مورد تأکید بزرگان این عرصه از جمله “پروفسور معتمدنژاد” ، پدر علم ارتباطات ایران می باشد. مرور سخنان وی در نشست تخصصی اخلاق رسانه‌ ای که در اردیبهشت سال ۸۸ به مناسبت روز جهانی آزادی مطبوعات در دفتر یونسکو در ایران برگزار شد، به این نکته اشاره دارد که؛ “آزادی مطبوعات سابقه‌ای ۳۰۰ ساله دارد و بعد از جنگ جهانی دوم در اساسنامه یونسکو به آن اشاره شده و از آن تاریخ به بعد سازمان ملل نیز از این آزادی حمایت کرده است”. وی در ادامه این نشست با ارائه گزارشی از پیگیری های صورت گرفته برای تحق این مهم در ایران، می گوید؛” در ایران در زمان انقلاب مشروطیت، آزادی مطبوعات براساس آنچه در غرب معمول بود، پذیرفته شد و انتشار مطبوعات نیز به کسب اجازه از دولت نیاز نداشت اما پس از مدتی محدودیت‌ها احیا شد و در سال ۱۳۲۱ شمسی در زمان قوام‌ السلطنه قانون مطبوعات در تجدیدنظر وضعیت بدتری پیدا کرد. پس از انقلاب اسلامی نیز سعی کردیم ضرورت کسب اجازه برای انتشار نشریات را از میان برداریم که متأسفانه با وجود قول‌ های داده شده هنوز به انجام نرسیده است،البته این موضوع در سند توسعه مطبوعات که در سال ۸۴ به تصویب رسیده، گنجانده شد اما اجرای آن همچنان متوقف مانده است”. این دغدغه بزرگمرد عرصه رسانه کشور، بعد از گذشت سال ها همچنان از موانع پیش روی رسانه هاست و در استانی همچون خراسان جنوبی به واسطه رسانه ای نبودن، نقد ناپذیری، نگاه بسته، غیر منطقی بودن و… برخی مدیران! رسانه ها در انتقال مسایل با محدودیت هایی مواجهند و نقد واقعی عملکرد مدیران و مشکلاتی که در این استان وجود دارد، همواره با حواشی ویژه ای همراه است. برخی از مدیران در این استان، نقدهای سازنده را هم مخرب می دانند و بر این باورند که اهتمام رسانه در انتقال حرف مردم درخصوص مسایلی همچون پروازها، ایمن سازی جاده ها، ناکافی بودن اعتبارات، بهداشت و درمان، فضاهای آموزشی، تحقق وعده ها و… نه تنها کارساز نیست که شرایط را بدتر می کند، و این باور در حالی روز به روز رو به بسط و همه گیر شدن است که به اعتقاد پدر علم ارتباطات ایران؛” آزادی مطبوعات و توسعه پایدار در هم تنیده اند و در ارتباط مستقیم با یکدیگر قرار دارند” . مدیران ما باید بپذیرند که خراسان جنوبی برای برون رفت از بن بست مشکلات به رسانه هایی نقاد و تحلیلگر نیاز دارد و تا این مهم محقق نشود و رسانه، به همان اندازه که گوش شنوای مردم است، نتواند صریح و شفاف ناقل حرف هاشان باشد و صدای آنها را به مرزنشینان برساند، امیدی بر گره گشایی نیست.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)