بهروزی فر – آخرین پنجشنبه سال ۱۴۰۲ را مهمان جمعی از دوستان بودم، مدیر مجموعه همه را به یک نشست صمیمی فراخوانده بود تا از زحمات یک ساله آنها بگوید و از تلاش هایی که صورت گرفته بود تا اهداف و برنامه های از پیش تعیین شده، محقق گردد . مدیر در آن جلسه به زیبایی از پیشرفت ها گفت و از اتفاقات خوبی که رخ داده بود، و زیباتر اینکه او در بندبند موارد، کارکنان مجموعه را نکته مؤثر و عامل اصلی در توفیق ها عنوان کرد، شنیدن این مدل گزارش، قند در دلت آب می کرد. گزارش رسمی که تمام شد، آقای مدیر تک تک تک همکاران را با قید برخی ویژگی های شخصی و رفتاری خاص و نقشی که در حوزه کاری دارند، نام برد و از آنها خواست در گفتگو مشارکت کنند، حرف دل شان را بگویند و انتظاری که از مجموعه دارند. یکی یکی خیلی راحت و بی هیچ نگرانی و واهمه‌ای حرف هاشان را زدند، مدل صحبت ها به خوبی گویای رفاقت حاکم بر مجموعه بود و اینکه کارکنان، مدیر را تنها مدیر نمی دیدند، بلکه او را دوستی می شناختند که دردهاشان را می فهمید و به همه ثابت کرده بود، فقط حرف نمی زند و تنها وعده نمی دهد بلکه برای معیشت کارکنان دغدغه دارد و در راستای رفع مشکلات شان کارهای زیادی کرده است . برخلاف همه جلسه های خشکِ رسمیِ اداری، این نشستِ تقریباً طولانی، کسی را نیازرد و با وجود اینکه آخرین لحظه های ساعت کاری روزانه آن هم در ماه رمضان بود، اما در چهره هیچ کس اثری از خستگی دیده نمی شد و همه مشتاقانه تا آخرین لحظه، جلسه را همراهی کردند. جمع بندی مطالب هم گزارش آقای مدیر بود و باز هم تشکری جانانه از تلاش کارکنان و توقع از ادامه این همراهی ها برای تحقق برنامه های سال جدید! آقای مدیر، هم در این جلسه و هم در برنامه ریزی هایش نشان داد، خوب می داند مهمترین سرمایه در اختیارش، نیروی انسانی آن اداره است و اگر کارکنان نباشند یا ذره ای از او یا مجموعه مکدر باشند، برای رسیدن به قله موفقیت ها و تحقق برنامه ها با سختی های فراوانی روبرو خواهد بود. براساس یک اصل مهم در حوزه علوم اجتماعی، کارکنان یا همان نیروهای انسانی مهمترین دارایی یک اداره یا سازمان هستند و از آنها به عنوان سرمایه انسانی یاد می شود، این سرمایه انسانی، مجموعه‌ دانش ها، مهارت‌ها، استعدادها و تحصیلاتی است که کارکنان دارند، لذا افرادی که سرمایه انسانی بیشتری در اختیار داشته باشند، از کارآیی بیشتری برخوردارند. نیروی انسانی در حقیقت همین مردمند که همواره پای کار بوده و هستند و قطعاً اگر همدردی واقعی ببینند و احساس کنند که دیده می شوند و مشکلات شان برای مراجع بالادستی اهمیت دارد، برای انجام کارها از جان مایه می گذارند. مشارکت مردم در بازسازی اعتاب مقدسه، کمک های مؤمنانه، پرداخت صدقات، حمایت از ایتام، احداث بیمارستان، ساخت مدرسه و… علاوه بر حضور حداکثری در راهپیمایی ها و انتخابات ها و … تنها گوشه ای از توان این سرمایه عظیم است که اگر تقویت شود، قطع به یقین حرکت چرخ توسعه را تندتر خواهد کرد.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)