هرم پور-کمتر از یک ماه، و پیچیدن عطر و بوی حضور چند شهید در فضای استان خراسان جنوبی. سالهاست هرکجا مخصوصاً در سراسر مرزهای شرقی و جنوب شرقی کشور، درگیری های میدانی با اشرار یا گروهک ها گزارش می شود یا خبر شهادت سرباز یا افسری می آید، ناخودگاه می دانم که احتمالاً یکی از آنها عضوی از خانواده ی بزرگ خراسان جنوبی خواهد بود. بچه های این منطقه، کودکان و نوجوانان و جوانان برومندی هستند که زیر سایه ی محبت خانواده ها و عشقشان به وطن، رشد کرده اند. به زعم بعضی مدعیان، خوب یا بد، خیلی هایشان سالهاست لباس حراست از کشور در دستگاههای انتظامی، نظامی و امنیتی پوشیده اند و چه با نام و چه بی نام و گمنام، در گوشه گوشه ی کشور، به نگهبانی از مرزها، به حراست از حدود و ثغور این کشور و به پاسداری و صیانت از مال و جان و ناموس این مردم مشغولند. حال مگر می شود از این خانواده ی بزرگ، کسی مشتاق شهادت نباشد و مگر می شود در این راه سخت، راحتی و تن آسایی را به جای جانفشانی و ایثار، به تاریخ غالب کرد و به مردم فروخت؟ خراسان جنوبی عهدش با انقلاب، نظام و دستاوردهای بزرگ ایران اسلامی را تمام و کمال با دل و جان و با خون، مُهر و امضا کرده است. هر کدام از تابوت های حامل پیکرهای پاک شهیدی از این استان که می آید و روی دست ها تشییع می شود، مُهرِ تأییدی بر همه جوره ایستادن مردم این دیار به پای انقلاب و ارزش های انقلاب است. هر شهیدی که می آید، نمادی از تربیت مبتنی بر ارزش های دینی و ارزش های اخلاقیست که از جانب مادران و پدران این دیار، به گوشت و پوست و استخوان این جوانان برومند هدیه شده تا در لحظه های درنگ تاریخی، در لحظه تصمیم های بزرگ، در ساعت صفر اراده ها، برای یافتن جاودانه ترین راه و نورانی ترین مسیر، یاریشان کند. ما در استانی زندگی می کنیم که مرزی است. مرز با کشوری که هیچ ثباتی ندارد و حتی در سالهای به ظاهر ثبات سیاسی و اجتماعی و امنیتیش، در برخی از حوزه های تصمیم گیری آن، عقلانیت و صبوری متناسب با عالم سیاست به هیچ وجه دیده نمی شود. نمونه اش را این روزها و در موضوع بسیار مهم و حیاتی حق آبه هیرمند دیدید. ما استانی هستیم که احتمالاً در سالهای آینده در عین ثبات و استیلا و تسلط و برتری نظامی در میدان و صحنه، اما با تهدیدها و مخاطرات جدی تر امنیتی به ویژه در حوزه ی مرزهایمان مواجه خواهیم بود.(در این باره در سرمقاله بعدی به صورت مفصل تری صحبت خواهم کرد). ما در استانی زندگی می کنیم که سالهای سختی را در این پنج دهه به ویژه در دهه شصت و هفتاد شمسی از منظر امنیتی و انتظامی از سر گذرانده و بزرگ ترها و صاحبان تجربه در دستگاههای نظامی و امنیتی و انتظامی استان ما، ماجراهای آن سالهای سخت را به خوبی به یاد دارند و به عنوان درس های همیشه آموزنده، سینه به سینه نقل می کنند. از شمال تا جنوب و ازشرق تا غرب استان، مالامال از تجربه های تلخ و شیرین در این زمینه است. اما در میان همه ی هیاهوها، یک نکته بسیار مهم و قابل توجه است. دیروز همانطور که به بعضی های دیگر هم گفته بودند کسی به من هم گفت که بچه های استان یکی یکی شهید می شوند چون به خاطر بیکاری و عدم وجود اشتغال مناسب، مجبورند وارد دستگاههای نظامی و انتظامی و امنیتی شوند و نهایتاً خانواده هایشان را داغدار کنند! مغالطه ای بود که حتماً خیلی هایتان هم شنیدید و باید همینجا جوابش را می دادم. بله. وضعیت اشتغال استان واقعاً خوب نیست و متأسفانه آماری هم که مسئولین آماری استان درباره ی نرخ بیکاری و اشتغال استان در همین یکی دو هفته اخیر از تریبون های رسمی در اختیارشان ارائه کردند تعجب آور و قابل دقت و بررسی بیشتر است اما همیشه حتی در سالهای رونق اقتصادی و فزونی اشتغال، یکی از پایه های اصلی و ارکان جدانشدنی سیستم های نظامی و انتظامی و امنیتی کشور را همین جوانان شرق وجنوب شرق کشور تشکیل می داده اند. چرا؟ چون ذاتاً غیورند، چون ذاتاً اهل دلاوری و تهورند، چون ذاتاً میهن دوست و کشور دوستند، چون ذاتاً و ماهیتاً عشق به وطن دارند، چون از اصل و اساس در خانواده هایی رشد کرده اند که پدر و مادرها بعد از هر لقمه نانی که به دهانشان گذاشته اند، یاد خدا و نام ائمه اطهار (ع) را یادآوردشان شده اند و وطن دوستی و عشق به میهن را. ما به این شهدای عزیز و به خانواده هایشان، به این جوانان غیور مثل شهید تازه عروج کرده ؛ «شهید بادامکی»، تمام قد ادای احترام می کنیم، به ساحت پاکشان چه سرباز وطن باشند و افسران ارشد میهن، هزاران درود می فرستیم و به تلافی لحظه های سخت و رنج آوری که در درگیری های منجر به شهادت بر آنها گذشته و یک هزارمش را امثالِ منِ مدعی تصورش را هم نمی کنیم، از درگاه ایزد متعال برای خودشان و خانواده هایشان تمنای آرامش و صبوری و اجر داریم.عرض تبریک و تسلیت به همه ی استان خراسان جنوبی به مناسبت شهادت این شهید گرانقدرمان.روحش شاد و راهش همیشه پر رهرو.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ و صفحه @s.hossein.harampoor.m اعلام یا ارسال بفرمایید)