بهروزی فر – از روز شنبه ۱۸ آذرماه، خراسان جنوبی هم مثل خیلی از استان های ایران اسلامی، میزبان مهمانانی از سرزمین لاله هاست، آنها که شمیم دل انگیز وجودشان، جان هامان را طراوتی دوباره می بخشد، و حضورشان بعد سال ها، یادآوری زخم های کهنه خانواده هایی است که با غم و امیدی توأمان چشم انتظار برگشت فرزند، همسر و یا برادر مفقودالاثر و مفقودالجسدشان بوده اند. همان مادران عزیزی که با آمدن هر گروه از آزادگان به استقبال شان می رفتند و عکس های جگرگوشه هاشان را نشان می دادند و به دنبال نشانه هایی از جوانان خوش بَر و رو وَ با قد وُ بالای رعناشان می گشتند و با چشمانی به اشک خون نشسته ناامید، از کاروان فاصله می گرفتند اما امیدشان را به برگشت دلبندان شان از دست نمی دادند. این حضور اما از سکوت پدرهایی هم برای ما حکایت می کند که سال ها داغ دوری عصای دست شان را به خود ریختند و از اینکه دیگر نیستند تا نگاهی به قد و بالایشان بیندازند و بودنش را غنیمت بدانند، با هیچ کس هیچ نگفتند، فقط در دل گریستند که “مرد که گریه نمی کند”. داغ لیلی های زمان هم عجیب در این ایام تازه می شود، همسران فداکاری که بعد از رفتن مرد خانه به جبهه، مسئولیت همه امورات زندگی را به دوش کشیدند و یک تنه هم مادر شدند، هم پدر، تا بچه ها هیچ کم و کسری حس نکنند. گوشه هایی از این داغ ها اگر چه در برخی فیلم های سینمای دفاع مقدس به تصویر کشیده شده و بخش هایی از آن را می توانیم در “ شیار ۱۴۳” و” روی ماهش را ببوس” و” بازی بزرگان” و “ بوی پیراهن یوسف” و… مزمزه کنیم و در عبارت های ماندگاری همچون؛” تو می دونی گردان بره خط گروهان برگرده یعنی چی؟ تو می دونی گروهان بره خط دسته برگرده یعنی چی ؟ تو می دونی دسته بره خط نفر برگرده یعنی چی ؟ “ (صحبت های حاج کاظم با بازی پرویز پرستویی در فیلم آژانس شیشه‌ای ابراهیم حاتمی کیا) ، یا” من این حرفارو چرا باید اینجا بگم یوسف… منی که می‌دونم اینجا نیستی… خود تو به من نشون بده، تو کجایی؟ تو شکم کوسه؟ من با این دل چه کنم؟ من با این حال چه کنم؟ من این غصه‌ رو با کی تقسیم کنم؟ من با چه قوتی این همه راهو بیام که چی؟ دیگه دارم اذیت می‌شم. دیگه وقتشه بخوابونم تو گوش‌ات پسر. بچه‌جون من خسته‌ام. از من پیرمرد چه انتظاری داری؟ خُب خودتو به من نشون بده خودتو به من نشون بده. آخه من با این یه تیکه حلبی چه کنم؟ برین کنار. شمارو به مقدسات برین کنار. بذارین ببینمش. بذارین تا چشام سو داره ببینمش. آهای یوسف، من اینجام… “(صحبت های دایی غفور با بازی علی نصیریان در فیلم بوی پیراهن یوسف ابراهیم حاتمی کیا)، یا “ عمری است در سایه‌ سنگی دیوار صبوری کرده‌ام و معنای دوست داشتن را در طعم تلخ از دست دادن دریافتم شکوه، تو کیمیا را در میان آتش و خون به آغوش مادرانه‌ات فشردی، پس به حرمت نام عزیز مادر سلام”. (صحبت های رضا با بازی خسرو شکیبایی در فیلم کیمیای احمدرضا درویش)، یا همه آنچه از “ابوالفضل دوزنده” ثبت و منتشر شده، شخصیت مستند” ۳۳سال سکوت” که برای درمان، به آلمان فرستاده می‌شود اما در میانه راه، بر اثر اتفاقاتی که برایش می‌افتد، تصمیم به پناهندگی در آن کشور می‌گیرد و نقدی جامع بر عملکرد مسئولان در حمایت از مردان مرد آن روزها دارد، به گوش جان بسپاریم، اما فقط خدا می داند طی این سال هابر پدران و مادران و همسران چشم انتظار چه گذشته است؟! و آنچه این روزها بر همه ما تکلیف است، هم حضور در مراسم تشییع پیکرهایی است که به قول مجید افشاری- شاعر معاصر-”چه زیبا رفت و مشتی استخوان برگشت از یوسف” و هم مرور زندگینامه بزرگمردانی که بی هیچ ادعایی، جان خود را برای امنیت ما گذاشتند، آنها که مثل “شهید غلامرضا اعتباریان” فرزند در آتش تب خود را به دوش کشید و پیاده راهی بیمارستان شد و در پاسخ به اعتراض همسرش، خودرویی که در اختیار داشت را حق الناسی عنوان کرد که سهمی تمام نشدنی است و اگر از آن استفاده کند، باید فردا جواب میلیون ها نفر را بدهد،حرف درستی که این روزها کمتر به آن توجه می شود. و باز هم دیالوگی ماندگار از فیلم سینمایی آژانس شیشه ای”؛ “ می‌دونم بد موقعی برا قصه شنیدنه؛ ولی من می‌خوام براتون یه قصه بگم. وقت زیادی ازتون نمی‌گیرم. یکی بود یکی نبود. یه شهری بود خوش قد و بالا. آدم‌هایی داشت محکم و قرص. ایام، ایام جشن بود. جشن غیرت. همه تو اوج شادی بودن که یهو یه غول حمله کرد به این جشن… من شما رو نمی‌شناسم اما اگه مثل ما فارسی حرف می‌زنید، پس معنی غیرتو می‌فهمید. این غیرت داره خشک می‌شه. شاهرگ این غیرت… کمک کنید نذاریم این اتفاق بیفته. من برا صبرتون یه “یا علی” می‌خوام؛ همین”.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)