هرم پور- رنگ ها، بیان‌کننده احساسات و عواطف هستند و افراد را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهند. اهمیت رنگ‌ها به حدی است که آن ها را جزء عوامل و مؤلفه‌های هویت‌بخشی محسوب می‌کنند. این جمله علمی را همه ما به عینه لمس کرده ایم، نمونه اش این است که به محض این که یکی از اعضای خانواده، دوست یا همکاری لباسی با رنگ متفاوت می پوشد، جلب توجه می کند و معمولاً هم ما با عبارت های چقدر عوض شدی، این رنگ بهت میاد، لباست خیلی قشنگه از کجا خریدی و… واکنش نشان می دهیم. نمونه دیگر مربوط به زمانی است که به محیط کار یا منزل کسی وارد می شویم، رنگ آمیزی دیوارها و مبلمان اتاق، اولین چیزی است که به چشم می آید و تحسین ما را برمی انگیزد یا برعکس دلزدگی به همراه دارد و بدون تردید در این لحظه، نخستین عبارتی که از ذهن مان گذشته، این است؛ چه بی سلیقه!! حالا این تجربه را به محیط بزرگتر و به فضای شهری تعمیم بدهید. رنگ ها به علت نقش بسزایی که در زیباسازی، خلق جذابیت بصری فضا و تأثیر عمیق بر عاطفه و احساس افراد دارند، موجب تلطیف روحیه شهروندان، خاطره‌سازی و در پی آن، احساس تعلق به شهر می‌شوند. کارشناسان بر این باورند که؛ رنگ، بیان‌کننده احساس شهر است و می‌تواند مردمان یک شهر را سرد یا سرزنده نشان دهد و در کاهش جرم و جنایت نیز مؤثر باشد. کیفیت منظر یک شهر، به صورت مستقیم یا غیر مستقیم بر ذهنیت شهروندان اثر می گذارد و تصویری مطلوب یا نامطلوب از آن ارائه می دهد، به این ترتیب شهروندان یا گردشگران و مسافران، بسته به پیش زمینه‌های فرهنگی، برداشت‌های متفاوتی از محیط شهری دارند اما بازدید از برخی شهرها و بعضی مناظر شهری، احساسات مشترکی را برای بازدیدکنندگان به ارمغان می‌آورد. این مورد را خیلی هامان در سفر به یک شهر یا منطقه خاص، تجربه کرده ایم. امکان ندارد در گوشه ای از حافظه تان، یاد و خاطره یک سفر، ماندگار نشده باشد. مثلاً آنها که به یزد سفر کرده اند، پایه چراغ هایی که با رنگ آبی فیروزه ای در وسط بلوارها قد علم کرده اند و با تصویرسازی های اطراف همخوانی عجیبی دارند را دیده اند. آبی فیروزه ای، رنگ ملیحی است که برای ما ایرانی ها قداست خاصی دارد و از طرفی، در فضایی استفاده شده که به روح محیط کمک می کند. مرور تاریخ شهرسازی در ایران نشان می دهد؛ در شهرهای قدیم عمدتاً از رنگ های طبیعی مصالح محلی و بومی استفاده می شده، همین موضوع هم سبب شده بود شهر چهره ای هماهنگ و همگون، مطابق با روحیه، اقلیم، شرایط زندگی و فرهنگ مردم داشته باشد.بر اساس این قاعده، شهرها متناسب با ویژگی های بومی – محلی موجود، رنگ می گرفتند که این وضعیت، از شهری به شهر دیگر متفاوت بود و رنگ هر شهر هویت آن شهر محسوب می شد، اما در شرایط موجود که شهرها اغلب به واسطه امکانات و تجهیزات، شرایط مشابهی دارند، رنگ و منظر شهری لطافت خاصی ندارد و تصمیم گیران امور و مدیران شهری، بر اساس قاعده ای نانوشته، یا به علت مدیریت هزینه ها، یا نداشتن الگوی مناسب، یا بی سلیقگی و یا باری به هر جهت! جداول بلوارها و کنار جوبه ها و… را با ترکیب رنگ هایی بسیار خسته کننده، مرکب از زرد و سیاه یا نارنجی و سیاه نقش می اندازند، غافل از این که در اجرای پروژه‌های شهرسازی، ایجاد آرامش بصری و نشاط شهروندان، به‌ عنوان یکی از اهداف مهم  باید مورد توجه قرار گیرد تا آلودگی‌های دیداری به میزان قابل‌ توجهی کاهش یابد. نکته ای که تاکنون کمتر به آن توجه شده، انتخاب رنگ مطلوب  در مناظر شهری است که اگر اتفاق می افتاد، شاد بودن در محیطی دلپذیر را برای زندگی اجتماعی شهروندان به همراه داشت و بار گناه افسرده بودن مردم را از گردن کاج های بینوا برمی داشت. این اصل بسیار مهم، می تواند به عنوان یک مطالبه جدی از شورای شهر باشد!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷  اعلام یا ارسال بفرمایید)