هرم پور

نمی خواستم بنویسم، گفتم شاید جایش اینجا نیست، بگذارمش برای روزی و روزگاری دیگر. اما دیدم نه، نمی شود گذشت. برای نوشتن بعضی چیزها گاهی اگر ننویسی، دیگر خیلی دیر می شود.تازه مگر چه عیب دارد بعد از این همه که برای خوش باش خیلی ها نوشته ای، یکبار هم برای دل خودت بنویسی؟ آقا مهدی را سالها بود می شناختم. نه من، که خیلی دیگر از همشهری های بیرجندی هم او را می شناختند. پاتوقش مسجد شهید مرتضوی بود، اما حضورش تقریباً همه جاهایی که بویی از دین می آمد و انقلاب. همانجایی که خیلی هایمان مدت هاست مدام غیبت می خوریم، همانجاهایی که تا در لیست ها، تیک حاضری نخوریم، ترکش نمی کنیم، همانجایی که می رویم تا ببینند که هستیم، تا داد بزنیم که آهای، ببینید ما را. نماز جمعه که بود، مهدی آقا هم بود، نماز عید فطر و عید قربان که بود، مهدی آقا هم بود، نماز باران که بود، مهدی آقا هم بود، راهپیمایی که بود، مهدی آقا باز هم بود، عشق و محبت به خدا که بود، مهدی آقا هم بود، خلاصه خیلی جاها که ما نبودیم، مهدی آقا بود؛ زودتر از ما و البته بیشتر از ما و پر رنگ تر از ما. مهدی آقا پاک بود، با معلولیتی که واقعاً هیچوقت محدودیتی برای خاطرخواهی اش از خدا نشد، و چقدر خدا دوستش می داشت و چقدر من دوستش می داشتم که گاهی خودمانی و ساده، بی ترسِ از دست رفتن میزی یا صندلی، انتقاد می کرد و تذکر می داد. این روزها به خاطر کرونا می ترسم، اما تا یکی دوسال قبل که خیلی عادت نداشتم عابر پیاده ای را از کنار خیابان سوار کنم، مهدی آقا هروقت جایی ایستاده بود و دستی بلند می کرد، با افتخار می ایستادم، به احترامش از ماشین پیاده می شدم و سوارش می کردم. بین راه مهدی آقای می گفت و من می گفتم، و چقدر خوب زبان هم را می فهمیدیم. مهدی آقا گزارشی از همه مراسمی که این چند روز رفته بود را می داد و من چشم در چشمش می دوختم و تحسینش می کردم. این دل معصوم و بی ادعا و پاک، دلی نبود که واگویه های شیرینش هرگز کسی را خسته کند. هرگز! نمی دانم مهدی آقا چند سالش بود، اما بزرگ بود، خیلی بزرگ. مهدی آقا سلبریتی ترین سلبریتی شهر ما بود، نه در فضای مجازی تصویر می فروخت تا محبوبیت بخرد و خودش را به زَبر و زور چند عکس آنچنانی، به مردم تحمیل کند، و نه ادعایی داشت که به مدد این ادعا، مدعایی بیابد و ازمردم طلبکار بشود، اما خیلی ها، از بزرگ و کوچک می شناختیمش، اصلاً مگر می شود بیرجندی باشی و مهدی آقا را نشناسی! مهدی آقا، معروفِ محبوبیتی بود که خدا به واسطه ی دل پاکش به او عطا کرده بود. مهدی آقا محبوب بود چون مردم را دوست می داشت و مردم دوستش می داشتند، چون خودِ خودِ خودش بود. امروز ما چقدر به آدم هایی مثل مهدی آقا نیاز داریم، آدم هایی بدون وزن، آدم هایی خالص و پاک، آدم هایی که حضورشان هیچ آزاری به کسی نرساند، نه زبانشان، نه نیش و کنایه هایشان و نه رفتارها وکارهایشان. آدم هایی که حال دلمان را هر روز خوش کنند،آدم هایی که هم به خودشان و هم به خانواده هایشان غبطه بخوری که مگر می شود چنین فرزندان خوبی هم تربیت کرد؛ یکی شهید و یکی شهد نوش همیشگی شهادت، آدم هایی که با هر بار دیدنشان، لبخندی از سر ذوق روی لبهایمان بنشیند و با هر صحبت کردنشان، غباری از زخم ها و مشکلات روزگار از صفحه ی قلبمان پر بکشد و برود. آدم هایی که خاص و خالص باشند، آدم هایی که هفت آسمان عشق را با همین سادگی های معمولی زندگیشان، یپموده باشند و به وصال رسیده باشند، آدم هایی که تا ابد در ذهنمان جاودانه بمانند، آدم هایی که دل کسی را نشکنند، آدم هایی که انقطاع زبانشان، وصل همه ی جاودانگی های تاریخ انسانیت به همدیگر باشد و سکوتشان، بلندترین فریاد در گوش بی خیالی های ما. آدم هایی که باران باشند، آدم هایی که روزگاری که تو باشی و آنها نباشند، هرکجا به یادشان بیفتی، بوی نم باران همه ی وجودت را سربکشد و یکجا دلتنگت کند. باور کنید این روزها هروقت دعای « اِلهى عَظُمَ الْبَلاءُ وَ بَرِحَ الْخَفآءُ وَ انْکَشَفَ الْغِطآءُ و وَ انْقَطَعَ الرَّجآءُ وَ ضاقَتِ الاَرْضُ وَ مُنِعَتِ السَّمآءُ» را می خوانم آرزو می کنم خدا به حق پاکی بندگانی مثل مهدی آقا به ما رحم کند و در زمانه مضایقه های خوفناک آخر الزمانی، حضور چنین فرشتگان پاکی را از ما مضایقه نکند. چقدر من احساس می کنم این روزها که در بعضی زمینه ها، کمی بد شده ایم، کمی از انسانیت دور شده ایم، کمی از رسالت های انسانی مان غفلت کرده ایم، به شیوه نامه هایی که از زندگی بی آلایش افرادی مثل مهدی آقا برایمان بگویند، احتیاج داریم. مهدی آقای براتی، همیشه «مهدی آقا»ست، خیلی آقا، و دلمان همیشه برایش تنگ خواهد ماند، همیشه، بی چون و چرا. روحش شاد.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)