بهروزی فر – گفت: من استاد دانشگاهم، نه خودم معلم هستم، نه همسرم، ولی شرایط فعلی خودم را مدیون معلمان عزیزی می دانم که از آنها علم آموختم، و مطمئنم هرگز نمی توانم زحمات شان را جبران کنم. گفتم: این نگاه زیبا، جای تحسین دارد. گفت: یکی از بستگان ما در کسوت معلمی مشغول خدمت است، این بنده خدا ۲۵ سال در صعب العبورترین روستاها و مناطق عشایری استان خدمت کرده و بعد ۲۵ سال با یک پرونده پزشکی قطور از بیماری هایی که در رفت و آمدهای طولانی و مکرر و حضور در مناطق سردسیر حاصل شده بود، به شهر منتقل شد. سال ۹۶ که سال های خدمتش به ۳۰ رسید، حساب و کتابی کرد و دید با مبالغی که به صندوق فرهنگیان واریز کرده و پاداش پایان خدمتش و البته وامی که بگیرد می تواند، یک واحد آپارتمان بخرد، برای بازنشستگی اقدام کرد که از او و دیگر افراد مشابهش خواستند که به جهت نیاز آموزش و پرورش به معلم، بمانند و ادامه بدهند. ادای وظیفه، پر کردن خلأ روزهای بازنشستگی، علاقه به محیط کلاس و شاید هم نیاز مالی، سبب شد این پیشنهاد را بپذیرد و کار را ادامه دهد، از پارسال و در سی و چهارمین سال خدمتش با هزار دوندگی معاونت یکی از مدارس ابتدایی شهر را به عهده گرفت تا شاید دریافتی های دوران بازنشستگی اش بهتر شود.گفتم: تا اینجای ماجرا را که با اغلب معلمان مشابهت زیادی دارد. گفت: دقیقاً، این بنده خدا و امثال او که باوجود سنوات خدمتی فراوان، حقوق آن چنانه ای دریافت نمی کنند و اغلب وضع مالی خوبی ندارند که اگر می داشتند حضرت آقا، معیشت معلمان را دغدغه عنوان نمی کردند و از مسئولان نمی خواستند که به این موضوع ورود کنند. این بندگان خدا الان مدتهاست که منتظرند با موافقت مجلس و اجرای طرح رتبه بندی، تغییری در درآمدهایشان حاصل شود. گفتم: اتفاقاً از مخالفان اصلی این طرح، همکاران شما در دانشگاه ها بودند که همین مخالفت آنها در تعلل مجلس برای موافقت با این طرح، خیلی هم مؤثر بود. گفت: قبول دارم و با نظرات شان کاملاً مخالف هم بودم و برای این مخالفت هم ادله زیادی دارم که در این فرصت نمی گنجد. گفتم: طرح رتبه بندی که بالاخره کلید خورد و موافقت هم شد. گفت: اتفاقاً همه حرف برای همین مدل موافقت مجلس با طرح رتبه بندی معلمان است، لطفاً بنویسید ای کاش مجلسی ها در تدوین قوانین و تصمیم گیری ها و نقد و بررسی مسایل،آینده نگری داشتند. گفتم: مگر غیر این است؟ گفت: این طرح به خاطر همه اعتراضات و مخالفت ها، با نواقص بسیار زیادی به نتیجه رسید. مثلاً حداقل حقوق معلمان بر اساس آن چه بزرگواران مجلسی الان می گویند ۸ میلیون تومان درنظر گرفته شده در حالی که خود این عزیزان، خط فقر را ۱۱ میلیون تومان تعیین کرده اند، پس عملاً بخش عمده ای از معلمان عزیز، همچنان باید با مشکلات معیشتی دست و پنجه نرم کنند. نکته بعدی هم این که با تأکید رئیس مجلس، این قانون شامل حال کادر اداری نمی شود، بر اساس تفاسیری که صورت گرفته، معاونین و مدیران مدارس از این قاعده مستثنی می شوند، این موضوع اگر صحت داشته باشد، از سال آینده هیچ کدام از معلمان این وظیفه خطیر معاونت و مدیریت را نمی پذیرند و عطایش را به لقایش خواهند بخشید، از همه بدتر این که کادر اداری آموزش و پرورش هم که اغلب معلم هستند، متقاضی حضور در کلاس درس خواهند بود. البته این قانون، ایرادات دیگری هم دارد که امیدوارم شخص آقای وزیر و دیگر متولیان قبل از پذیرش این قانون و اعمال آن، رفع نواقصش را خواستار شوند. گفتم :به هر حال امیدواریم با این طرح، بخش عمده ای از مشکلات فرهنگیان برطرف شود. گفت: امیدوارم، ولی به عنوان یک شهروند و فردی از افراد جامعه که خود را مدیون تلاش و علم معلمان می دانم، برایم سخت است که می بینم در همه دستگاه ها و وزارتخانه ها، افزایش حقوق ها و پرداخت رفاهیات و کمک های نقدی ماهانه به فراخور مناسبت های ملی و مذهبی بدون هیچ سروصدا و در سکوت مطلق اتفاق می افتد ولی در وزارت آموزش و پرورش، کوچکترین اقدام ها، رسانه ای می شوند. گفتم: از اشراف تان به موضوع خیلی ممنونم. گفت: شاید شما هم اگر مادر نازنینی داشتید که در ۴۹ سالگی در یکی از همین جاده های روستایی و در مسیر رسیدن به کلاس درس در کسوت معلمی، تصادف می کرد و دیگر به خانه برنمی گشت، این موضوع برایتان مهم بود. من آن موقع دانشجو بودم و این اتفاق برایم خیلی گران تمام شد. دلم نمی خواهد با منت و ندانم کاری، حقوق حقه معلم ها تضییع شود. لطفاً بنویسید؛ وقتی ما بهترین رتبه های کنکور را در دانشگاه های تربیت معلم جذب می کنیم، باید شرایط مناسبی برای آینده کاری نخبگان کنکوری مان هم فراهم نماییم. بنویسید؛ طرح رتبه بندی، بعد از این همه تعلل، هنوز نیاز به چکش کاری دارید. بنویسید،؛ با این همه تورم که گلوی همه اقشار جامعه به ویژه معلمان را گرفته، ۵ درصد یا ۱۰ درصد افزایش حقوق، نیاز به این همه بوق و کرنا ندارد. بنویسید؛ حتی اگر بیش از این ها هم به معلمان بها بدهید، یک درصد از زحماتی که متحمل شدند تا شما بر روی صندلی های سبز ساختمان بهارستان بنشینید را نمی توانید جبران کنید.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
