بهروزی فر – یافته های تاریخی حکایت از این دارند که ازدواج و زناشویی از مهم ترین وظایف هر فرد ایرانی، برای نیک بختی بوده و ایرانیان، فرزندان خود را به آن تشویق می کردند تا هم به فریضه دینی خود عمل نمایند و هم این که نسل شان ماندگار شود. در باور ایرانیان قدیم، فرزند از مهمترین نعمات الهی و دلبند ترین علاقه های زندگی به شمار می رفت و شخص بی اولاد در دنیا بی نام بود و بی نامی در میان ایرانیان آن زمان، ننگ به شمار می آمد. هرودوت -نخستین تاریخ‌ نگار یونانی‌ زبان- می گوید؛ “در نظر ایرانیان بزرگترین افتخار به جز دلاوری در جنگ، داشتن فرزندان متعدد بوده است”.  از استرابون- تاریخ‌نگاران و جغرافیدان یونانی- نیز چنین نقل می کنند که گفته؛” پادشاه، هدایای سالانه برای خانواده هایی می فرستاد که فرزندان زیاد داشتند و حتی رسم تعدد زوجین که تا حدی در میان ایرانیان قدیم مرسوم بوده به منظور داشتن فرزندان بسیار بوده است”.  پیشینه پیشینیان ما به خوبی گواه بر این واقعیت است که بر اساس یک باور کلی، فرزندآوری و تعدد فرزندان، از اعتقادات قلبی ایرانیان بوده و این که الان گفته می شود برخی مادر بزرگ ها تا ۱۴، ۱۵ بار، زایمان را تجربه می کردند و پر جمعیتی خانواده به نوعی افتخار محسوب می شده ، نتیجه همین تفکر است.  البته از این موضوع هم نمی توان گذشت که شیوع برخی بیماری ها و مرگ و میر فراوان نوزادان، بر کاهش جمعیت بعضی خانوارها تأثیر زیادی داشته است، به نوعی که گاه مادران، سختی های بارداری های پشت سر هم به جان می خریدند تا شاید بتوانند یک یا دو فرزندشان را از آب و گل درآورند و به ثمر برسانند.  پژوهش های متعدد محققان علوم اجتماعی و روان شناسی نیز  تأیید کننده‌ این است که” تولد فرزندان و ورود آنها به خانه برای والدین، نشاط و سرور به ارمغان می‌آورد و گذراندن وقت با کودک دلبند و بازی کردن با او یکی از مزیت‌های کودک برای والدین است… لذتی که برای پدران و مادران جوان، بعد از تولد فرزند اول شان، ایجاد می‌‌شود در تأمین آرامش و آسایش زندگی زناشویی‌‌شان بسیار مؤثر است، در کنار این، فرزند، به خصوص فرزند خردسال، پیونددهنده‌‌ مادر و پدر است و از این‌رو بی‌‌فرزندی و کم فرزندی باعث تزلزل خانواده می‌‌شود. همچنین، نداشتن فرزند باعث بی‌‌علاقگی نسبت به زندگی مشترک شده و خانواده‌‌های بی‌فرزند، بیش از دیگر خانواده ها در معرض فروپاشی قرار دارند”.  چنین یافته های متقنی از گذشته های غنی این دیار و از تحقیقات میدانی در زمان حال، حکایت از جایگاه فرزندآوری در نزد ما دارد، مهمتر این که در دین مبین اسلام نیز که به جزئی ترین نکات زندگی در حد عالی و کامل توجه داشته است، به این موضوع هم توجه ویژه ای شده، برای مثال؛  پیامبراکرم (ص)، می فرمایند:” بچه بوی بهشت را می‌دهد و لذتی که در بچه داری وجود دارد در چیز دیگری یافت نمی‌شود”.  از امام رضا (ع) نیز چنین نقل شده که فرموده اند؛ “بى تردید، هرگاه خداوند تبارک و تعالى خیر بنده اى را بخواهد، او را نمى رانَد تا جانشینش، فرزندی صالح را به او نشان دهد”.  با وجود چنین تأکیدات بی نقصی، اما، گویی ما راه را اشتباه رفته ایم و از باورهای درست دینی، اعتقادی، اسلامی و ایرانی خود فاصله فراوانی گرفته ایم، گواه این حرف، آمار مدیرکل ثبت احوال استان از آمار ولادت های ثبت شده در ۹ ماهه اول امسال است که با کاهش ۴.۳ درصدی به نسبت مدت مشابه سال قبل، ۱۱ هزار و ۲۸۷ مورد بوده و قیاس آن با آمار چند سال گذشته نیز همچنان روند کاهشی را نشان می دهد. تحقیقات میدانی پژوهشگران، این نتیجه را حاصل کرده که؛” افزایش سواد و تحصیلات، اشتغال زنان، شهرنشینی، وسایل ارتباط جمعی، آگاهی‌های اجتماعی و… باعث شده مردم ایران همان مسیری که کشورهای توسعه یافته مانند آمریکا، کانادا، استرالیا حتی کشورهای آسیای جنوب شرقی طی کرده اند را ادامه دهند و مانند آنها به توسعه برسند بنابراین از آنجایی که یکی از شاخص‌های توسعه آنها کاهش باروری بود، در ایران هم این اتفاق درحال رخ دادن است”.  جاری شدن چنین تفکری بر خانواده های جوان، کاهش غیر منتظره رشد جمعیت را به همراه داشته و پیری جمعیت، افزایش آمار سالمندان و کاهش نرخ جوانان فعال و نیروی کار نیز از پیامدهای بسیار ناگوار این اتفاق است.  از ابعاد اجتماعی این موضوع که بگذریم، بر تبعات منفی آن نمی شود چشم پوشید. احساس تنهایی، لجبازی، شکنندگی، کم‌ تحملی، پرتوقعی، سرخوردگی، اعتماد به نفس کاذب و بسیاری از آسیب‌های رفتاری دیگر از جمله پیامدهای روحی و روانی تک‌ فرزندی است که بنا به نظر روانشناسان، حمایت‌های بی‌دریغ پدر و مادر هم نمی‌تواند جایگزین مناسبی برای کمرنگ شدن آن باشد، چراکه تنهایی باعث می‌شود تا کودک در برقراری ارتباط با دیگران دچار مشکل شود و نتواند با سایر همسالان برخورد مناسبی داشته باشد. و بدون تردید، مادر و پدری که صرفاً به جهت رفاه خود، عامل تنها بودن فرزندشان می باشند، در آینده پرفراز و نشیب تنهایی های او مسئولند.  باید قبول کنیم، فرزندان، مهمترین پشتوانه های زندگی برای آینده نامعلوم ما هستند.

(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷  اعلام یا ارسال بفرمایید)