بهروزی فر- پرده اول؛ جمعه دوم اسفندماه ۱۳۹۸، چند ساعت بعد از اعلام رسمی شیوع ویروس کرونا در کشور،  که خیلی هامان با ماسک پای صندوق رأی رفتیم تا در عین حال که نگران سلامت خود بودیم، ادای تکلیف کنیم، اخبار و اطلاعاتی ضد و نقیض از مهمان ناخوانده ای می شنیدیم که گفته می شد چند ماهی کشور را درگیر خود خواهد داشت، خبرها را می شنیدیم، نگران می شدیم و در نهایت به خودمان قوت قلب می دادیم که ان شاء الله چیزی نیست و تا عید کلک ویروس کنده است و همه چیز خیلی زود ختم به خیر می شود و عیددیدنی هایمان حداقل سرجایش انجام خواهد شد. یادتان هست؟! مدام اطلاعیه هایی از ستاد انتخابات و وزارت بهداشت می رسید و شیوه ایستادن در صف رأی را گوشزدمان می کرد، همان جا بود که استاندار وقت، بعد از رسیدن اطلاعیه ستاد انتخابات کشور، از مجریان انتخابات خواست استامپ ها را از تمام شعب جمع کنند و انتخابات بدون اثر انگشت برگزار شود، و به این ترتیب ما نخستین انتخابات بدون انگشت جوهری را تجربه کردیم و البته حساب کار هم دستمان آمد که استامپ مشترک هم می تواند ناقل بیماری باشد.هر چه پیشتر آمدیم، شرایط سخت تر شد و عرصه بر ما تنگ تر!! تا این که کار به جایی رسیده که اصلاً در هیچ محیطی خارج و حتی گاه داخل خانه! احساس امنیت خاطر نداریم و مدام نگران این قضیه هستیم که مبادا ویروس، راه به جانمان پیدا کند و کاری بشود که نباید!!کوتاه سخن این که، طی این تقریباً ۱۷ ماه گذشته، نه خرید راحتی داشته ایم، نه تفریح بی دغدغه ای، نه یک دورهمی با خیال آسوده، نه از مجالس عروسی حظ برده ایم، نه عزاداری درستی داشته ایم،نه…و خلاصه این که، کرونا لذت زندگی را از ما سلب کرده و آرامش روحی و روانی را از ما گرفته است. پرده دوم؛سریال” کیمیا” را حتماً به خاطر دارید، آخرین کار تلویزیونی که به زیبایی صحنه های تلخ و دلهره انگیز حمله دشمن و سقوط خرمشهر را به تصویر کشیده بود.بعدازظهر ۳۱ شهریور ماه سال ۵۹ بود که خرمشهر زیر آتش سنگین ارتش عراق قرار گرفت. انبوهی از آتش خمپاره‌ها و توپ های دشمن که روی شهر می ریخت، همه را غافلگیر کرده بود. شهر در آتش می‌سوخت و صدای انفجار، لحظه‌ای قطع نمی شد. طولی نکشید که بیمارستان پر شد از مجروحان و شهیدان. زنان، کودکان و سالخوردگان، آواره بیابان ها و جاده ها شده بودند. مردم به خصوص جوانان به مسجد جامع و دیگر پایگاه ها روآوردند تا برای مقاومت سازماندهی شوند.نیمه شب سوم آبان بود که نیروهای ارتش بعثی با سازماندهی و تجهیز لشکرهای مستقر در جبهه خرمشهر و همچنین فراخوان نیروهای تازه‏‌نفس به این جبهه، هجومی وسیع و گسترده را به شهر آغاز کردند و پس از جنگی نابرابر، وارد خیابان‏‌های خرمشهر شدند. بسیاری از اهالی شهر خانواده‌هایشان را می‌فرستادند تا بروند و خودشان دنبال اسلحه می‌گشتند تا بجنگند. رزمندگان در اطراف پل خرمشهر، تلاش بسیاری کردند تا از پیشروی نیرو های صدام جلوگیری کنند، اما سرانجام در غروب چهارم آبان، غرب خرمشهر به دست دشمن افتاد و تراژدی تلخ خونین‌شهر رقم خورد.باقیمانده نیروهای مدافع، به سمت شرق شهر عقب نشستند اما با تمام پایداری‏‌ها و بیش از یک ماه مقاومت رزمندگان ایرانی و نیروهای محلی، سرانجام خرمشهر سقوط کرد و به اشغال کامل دشمن متجاوز درآمد.و ما که از این تجربه تلخ، خاطرات فراوانی شنیده بودیم، چند روز پیش، حسّ مشابهی با هموطنان مان در خرمشهر را درک کردیم،  همان موقع که اعلام کردند مرزهای در همسایگی استان سقوط کرده و از دست دولت مرکزی خارج شده است. خبرهایی که از آن سوی مرز می رسید، مدام ته دل مان را خالی تر می کرد، تا آن جا که حس کردیم، امروز و فرداست که دشمنانی حریم امن استان را درنوردند و امنیت مثال زدنی خراسان‌ جنوبی را خدشه دار کنند. این حسّ تلخ، اگر چه چند روزی بیشتر طول نکشید، اما طعم ناخوشی داشت و اندیشه آرام مان را سخت منقلب کرد. و ما این بار نگران امنیت نشانه گرفته مان شدیم. کرونای چینی و طالبان افغان، هر کدام به تنهایی توانستند امنیت خاطرمان را مخدوش کنند و چه خوب این حدیث شریف نبوی را متذکر شدند که؛” النعمتان مجهولتان، الصحه والامان.. سلامتی و امنیت دو نعمت ناشناخته اند”، و به راستی که دل نگرانی برای کرونا و امنیت مرز، تنها تلنگر کوچکی بود برای یادآوری اهمیت و ارزش این دو نعمت ارزشمند، باشد که زین پس بیشتر از گذشته قدر بدانیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷  اعلام یا ارسال بفرمایید)