هرم پور- اگر کتاب هنر شفاف اندیشیدن (یکی از چند کتاب زیبای ترجمه شده توسط عادل فردوسی پور) نوشته ی “رولف دوبلی” را مطالعه فرموده باشید، در یکی از بخش های این کتاب، نویسنده از یک رویداد مهم در زندگی روزمره اجتماعی ما به نام «خستگی تصمیم گیری» نام می برد. “دوبلی” آنجا می گوید که : « دقت فراوان در تصمیم گیری خیلی وقت ها باعث تحلیل رفتن قدرت اراده می شود.» او می نویسد که:« تصمیم گیری، فرایندی خسته کننده است.» و بعد تأکید می کند که : «خستگی تصمیم گیری خطرناک است. تحقیق در مورد صدها حکم قاضی در کشورش نشان می دهد که در یک جلسه دادگاه، درصد تصمیم های شجاعانه قاضی به تدریج از ۶۵ درصد به تقریباً صفر کاهش پیدا می کند و بعد از تنفس، به ۶۵ درصد باز می گردد.» من امروز می خواهم از این تئوری مهم اجتماعی – روانشناسی وام بگیرم و کمی درباره وضعیت تصمیم گیری ها در باره استان صحبت کنم. تقریباً سه ماه از تشکیل دولت محترم سیزدهم گذشته است. همانطور که قبلاً هم بارها با هزاران تأسف و افسوس اشاره کرده ام، یکی از پیامدهای بد اما ناگزیز در کشور ما، قانون جابجایی ها و جایگزینی های مدیریتی بعد از هر انتخابات ریاست جمهوری است. به هرحال، هم مردم و هم مدیران، این شرایط را به ناچار  علیرغم میل باطنی و نقدهای فراوان به آن، پذیرفته اند. حتی اگر همین اقدام که بسیاری از دلسوزان نسبت به آن انتقاد دارند، باز هم در بازه زمانی مناسب اتفاق بیفتد، جای شکر و سپاس و خوشحالی فراوان دارد. رنج و درد، آنجاست که همین فرایند معیوب هم، گاهی طولانی می شود و متأسفانه در این فرایند طولانی، دچار مخاطرات، مشکلات و پیچیدگی هایی می گردد که گاهی از درون آن، شاهد زایش های نامناسب سیاسی و ایجاد مسائل حاد و جدید و معضلات ناشناخته برای استان و شهرستانها و چه بسا بعضی ریزش ها و انشقاق ها هستیم. همانطور که در ابتدای صحبت ها تأکید کردم، طولانی شدن فرایند تصمیم گیری در هر زمینه ای، به ویژه در حوزه های سیاسی و اجتماعی مثل انتصاب ها، خستگی به دنبال دارد و این خستگی مشهود، چه در تصمیم سازان، چه در تصمیم گیران، چه در مجریان و چه در مردم، به شدت اثرات منفی به جا می گذارد، ابتکار عمل را می گیرد، دست عناصر و مؤلفه های ثانویه و ثالثیه را برای اثرگذاری های منفی، بازتر می گذارد، شک و شبهه ها را زیاد می کند، جاده های یک طرفه ی بسیار برای هتک حیثیت و بازی با آبروی افراد باز می کند، مردم را نا امید و مدیران را بی انگیزه و استان و شهر را دچار چالش «خودمدیریتی» در کنار «انتظار منجر به انفعال مدیران» می نماید و خلاصه، نوعی عدم ثبات، آشوب پنهان  و بی برنامگی را به دل استان و شهرها تزریق می کند. سؤال مردم، نخبگان، دلسوزان، معتمدین، سیاسیون و رسانه ها این است که اگر دولت محترم بنا را به تغییر مدیران در استان گذاشته، چرا مسئولین محترم در وزارت کشور، نسبت به انتخاب مدیران خود در خراسان جنوبی(از استاندار محترم گرفته تا بعضی شهرداران عزیز)  اینقدر تعلل می کنند؟ آیا گزینه ها آنقدر متنوع، زیاد و انتخاب بین آنها سخت است که نیازمند چنین تعللی است؟ آیا گزینه های  منحصر به فرد و عجیب  و غریبی برای استان ما در نظر گرفته شده؟ آیا انشقاق و تشتت آرا در حوزه های سیاسی که طرف مشورت دولت محترم هستند، آنقدر زیاد است که تصمیم گیری را به چنین چالشی کشانده؟ آیا در کنار قحط سال طبیعی منطقه، با  قحط الرجال مدیریتی هم روبرو شده ایم که اینچنین کار به سختی و مشکل رسیده است؟  آیا مسئولین محترم منتظرند وضعیت سیاسی و اجتماعی استان در هفته های آینده آرایش جدیدی به خود بگیرد و در شرایط مناسب تر و با پذیرش بهتری، فرد مورد نظر را معرفی کنند؟ من واقعاً آنقدر سیاسی نیستم که پاسخ این سؤال ها را بدانم. اما فقط یک چیز را می دانم و آنهم اینکه، تداوم این شرایط انتظار و طولانی شدن معرفی مدیران، هر روزش برای خراسان جنوبی، ضرر است. همانطور که نماینده معزز ولی فقیه در استان هم در صحبتهایشان با مجمع نمایندگان استان تأکید فرمودند، ما هم این عقیده ایم که مطمئن باشید هر استانی که استاندارش، مدیرانش و مسئولینش حتی یک روز زودتر از استان ما معرفی شدند، به  اندازه ی همان  یک روز یا چند روز، در حوزه توسعه از ما پیش افتاده است. گاهی بعضی از درنگ های بی دلیل، به جای مفید بودن، سراسر، ضررند. به استان وشهرهایش، خستگی را تزریق نکنیم.

(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)