هرم پور – یکی دو دهه اخیر، سال های سرنوشت سازی برای منطقه خراسان جنوبی بوده اند؛ چه قبل از تقسیم استان و چه بعد از آن، تحولات مختلف، این منطقه و سرنوشت مردمش را متأثر از تغییر و تحول های ناگزیر در حوزه های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و امنیتی، دچار فراز و نشیب های متعدد کرده و یا به تغییرات مختلف، وابسته کرده اند.
بخشی از این تحولات در داخل و بخشی هم در خارج از مرزها، روی داده و یا در حال وقوع هستند. از آنجا که معتقدم پرداختن بیش از حد به هر ماجرایی از جمله کرونا، ضمن به حاشیه بردن هشدارها و یکنواخت کردن توصیه ها، به نوعی به ایجاد تشتت دامن می زند و البته مهم تر از آن، تصمیم گیران و برنامه ریزان و تحلیل گران را از چشم دوختن و رصد و پالایش تحولات عمیق و مهم تر اطراف و آینده استان باز می دارد؛ لذا خواهشمندم فارغ از جو کرونایی این روزهای کشور، با مطالعه این سرمقاله، چند لحظه ای به موضوع مهم دیگری توجه فرمایید؛ در روزهایی که تقریباً همه کشور به شدت درگیر ماجرای کروناست و همه هر روز پای رسانه ها میخکوب یک آمار جدید از تعداد کرونایی ها هستیم، آمریکا و طالبان پس از ماه ها رایزنی روی صحنه و پس از سال ها مذاکرات نیابتی و غیر علنی پشت صحنه، نهایتاً در روزهای اخیر به یک توافقنامه امنیتی مهم و البته مبهم دست یافتند. هر چند نه دولت قانونی افغانستان و نه برخی نهادهای جهانی و نه مسئولان و کارشناسان داخلی به این توافقنامه صلح خوشبین نیستند و ابعاد پنهان فراوانی برای آن متصورند، اما همگی بالاتفاق آن را رویدادی مهم در تحولات افغانستان و دارای ابعاد پیچیده و البته خطرناک می دانند. اینکه آمریکا در صحنه سیاسی افغانستان چه می کند و چه می خواهد و حضور دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران در چنین صحنه هایی چقدر قوی و چقدر ضعیف است، باشد برای بعد که درباره اش مفصل صحبت کنیم. اما نکته مهم در این مقطع تاریخی، پازلی است که این توافقنامه صلح بخشی از آن را در جوار مرزهای استان خراسان جنوبی کامل می کند. ظاهراً و بر اساس این توافقنامه، قرار است طالبان یک حکومت ملی در منطقه «فراه» تشکیل دهد که این حکومت خودمختار به سمت پایین با دو استان خراسان جنوبی و سیستان و بلوچستان هم مرز خواهد شد! سابقه طالبان، فعالیت های آنان و همدستی فکری و همداستانی فیزیکی آنان در حوزه های مختلف با کشورها، افراد، سازمان های اطلاعاتی عربی و جریان های نزدیک به وهابیت عربستان سعودی از هیچکس پوشیده نیست. هر چند طی سال های اخیر این گروه جهادی- فکری، تقریباً اقدام عملیاتی ویژه و آشکاری علیه جمهوری اسلامی ایران انجام نداده است ،
اما تحول اخیر و ایجاد یک حکومت ملی آن هم زیر لوای توافق با شیطان و نیاز آنان به حمایت های جدید، طالبان را ناگزیر از برخی همکاری های خودخواسته و داوطلبانه یا اجباری خواهد کرد که همانند حکومت در اقلیم کردستان عراق، شاید کمترین آنها، ایجاد حفره های مرزی و سلول های لقاح، نطفه پروری، تولّد، زیست، تغذیه، حمایت و هدایت جریان های خطرناکی همچون داعش یا نظایر آن برای اثرگذاری و خدشه بر امنیت مرزهای ما باشد. سال هاست از طریق مطبوعات در خراسان جنوبی تأکید می کنیم که هرچند شعار امن ترین استان کشور، به حق برازنده ما و تلاش های ایثارگرانه دستگاه های انتظامی، نظامی و امنیتی استان ماست؛ اما خواب مان نبرد و متوجه رویدادهای مهم هم باشیم. مرز امروز، با رویدادهای اقلیمی تلخی همچون خشکسالی دو دهه ای و خالی از سکنه شدن بخشی از روستاهایش، دیگر مرز بیست سال قبل نیست. نیروهای ائتلاف اشغالگر و مقیم در جدار مرز هم بعد از نوزده سال حضور، دیگر نه از نقطه نظر تجربه کار نظامی و اطلاعاتی و نه از نقطه نظر فرآیندهای لجستیکی و انسانی، آن ائتلاف خام و بی تجربه قدیم نیستند و نقاط ضعف و قوت ما را کاملاً رصد و پایش و پالایش کرده اند و در برخی موارد برای ضربه های کاری هم از آنها بهره جسته اند. در چنین شرایطی و به ویژه با اختلاف های عمیق درون حکومتی و ضعف شدید قدرت حکومت مرکزی افغانستان، عدم توجه ویژه به مؤلفه های مهم مورد نیاز خراسان جنوبی در حوزه های توسعه سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و امنیتی، خسارت های جبران ناپذیری نه تنها برای استان، بلکه برای کشور و حتی غرب آسیا به دنبال خواهد داشت. مسئولین، مدیران، تحلیل گران، نخبگان و برنامه ریزان استان این مهم را مورد توجه قرار داده و مسئولان کشور را بیش از پیش حساس کنند. به یاد داشته باشیم که امنیت، بسیار مهم است، اما پاسداری از امنیت، از آن هم مهم تر است.
(لطفا نظر و پیشنهاد خود در رابطه با یادداشت های روزنامه را به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال فرمایید)
