هرم پور- تصور کنید یک صفحه خالی جلو شما گذاشته اند و اجازه دارید درباره ی آینده ی استان یک جمله بنویسید. بر اساس قاعده، خیلی ها، آرزوهایشان را خواهند نوشت. بعضی ها بر اساس ذهنیت هایی که از گذشته دارند، چیزی روی کاغذ خواهند نوشت، بعضی ها هم دغدغه های امروزشان را قلمی خواهند کرد، و دیگران هم که شاید تخصصی به موضوع نگاه بکنند، با استفاده از آمار و ارقام، پیش بینی خواهند داد و پیشگویی هایشان را خواهند نوشت. سه نکته اینجا خیلی مهم است. اول، عادت کردن ما به فکر درباره آینده است. چیزی که متأسفانه یا به ما نیاموخته اند و یا هم نسبت به آن، تنبلی های تاریخی داریم. دوم، نوشتن نتیجه ی این تفکر و حتی مکتوب کردن سیر تفکر درباره ی آینده است. نکته ی سوم هم اینکه باید به این واقعیت برسیم که همه ی این چند نوع نگاه بالا را برای توسعه استان لازم داریم؛ یعنی نگاه آرزو محور، نگاه تجربه محور، نگاه دغدغه محور، و نهایتاً نگاه تخصص محور. صاحب نظری می گوید:«انسان به هر چیزی که در ذهنش تصور کند و آن را باور داشته باشد می تواند برسد.» اندیشمند دیگری می نویسد: « امروز را به عنوان شروع آینده ات ببین، نه به عنوان دنباله ی گذشته ات.» آن یکی می گوید: « می دانید چرا اغلب مردم هیچگاه اتفافات مهمی در زندگیشان نمی افتد؟به خاطر اینکه هرگز به دنبال دانش من چگونه می توانم بهتر زندگی کنم نبوده اند.» «جی تالکین» هم می گوید: « همه ی ما باید تصمیم بگیریم با زمانی که به ما داده شده است چه کنیم؟» خب. اصل و اساس آن چه درباره ی خراسان جنوبی ۱۴۰۰ فکر می کنید در همین جمله ها مستتر است. ما یک گذشته ای داریم، یک حال و یک آینده ای. خدا را هزاران مرتبه شکر، از گذشته ی استان و منطقه ی جنوب خراسان، از تاریخ و ظرفیت ها و ماجراهای تاریخی و هویت اجتماعی و فرهنگی اش که نه خودمان چیزی می دانیم و نه اراده ای برای آموختنش داریم و نه هم فرزندانمان را تشویق می کنیم که حداقل آنها چیزی در این باره بخوانند.!!وضعیت و شرایط فعلی ما هم که مشخص است؛ باز خدا را شکر، سالهاست در گردابی معلق و سهمگین از برخی سوء مدیریت ها، بی برنامگی ها و عدم توجه به نخبگان گرفتار شده ایم و انگار میل و اراده ای هم برای بیرون آمدن از آن نداریم!! با چنین شرایطی، آینده ی استان چگونه خواهد بود؟ آینده ی مطلوب استان در ۱۴۰۰ آینده ای با پیشرفت های مبتنی بر تلاش،برنامه، سند توسعه، و مدیران لایق همراه است. اما آینده ی محتوم ما چه؟ اگر همین شرایط اقتصادی تداوم داشته باشد چه؟ اگر گردش نخبگان اتفاق نیفتد چه؟ اگر مدیران لایق استان مثل همیشه سهم جاهای دیگر شدند چه؟ اگر خراسان جنوبی باز هم سکوی پرتاب مدیران باشد چه؟ اگر باز هم در خیلی از ابعاد مثل گذشته دیده نشدیم چه؟ اگر قیمومیت های منطقه ای ما را به محاق بردند چه؟ اگر رقابت های منطقه ای و رقابت های درون استانی خاک بدبختی بر سرما ریختند چه؟ من فکر می کنم روی آن کاغذ سفیدی که اول سرمقاله درباره اش حرف زدم و قرار بود هر کسی درباره ی آینده استان هرچه دوست دارد بنویسد، به نیابت از مردم استان، نه یک جمله، بلکه چند جمله، آنهم این طور می نوشتم:« خراسان جنوبی در ۱۴۰۰ نیازمند سه چیز است: شناخته شدن توسط مردمش، شناساندن به دیگر مردمان کشور، باور ظرفیت ها و داشته ها و از خود دانستن استان». اگر این سه جمله را باورمندانه روی کاغذ سفید توسعه استان بنویسیم و کنار مهربانی ها به آن عمل بکنیم، باور کنید هیچ گردن کلفتی جرأت نمی کند روی حرف نماینده محترم ولی فقیه و استاندار و نمایندگان استان و رسانه ها و معتمدین و مردم، قد عَلَم بکند و مثل آب خوردن، حق ما را از داشتن یک دانشگاه صنعتی بگیرد. اگر این سه جمله را باور کنیم، جرقه ی توسعه ی استان در ۱۴۰۰ زده خواهد شد، در ۱۴۰۱ ده پله، در ۱۴۰۲ دهها پله و در ۱۴۲۰ صدها پله از آنچه اینک هستیم جلوتر خواهیم بود. مهم سال و ماه نیست. مهم جرقه ای است که هرچه زودتر باید زده شود.اگر اینها را باور کنیم، هیچ مدیری، بدون توجه به خواست مردم درباره استان ما تصمیم نخواهد گرفت. غیر از این باشد، با قلم موی نجابت، هر روز ، تن و جانمان را رنگ خواهند کرد و حقمان را دو دستی از ما خواهند ستاند، آنهم رنگی که نسل بعد، آن را یک ننگ خواهد دانست و سخت عقوبتمان خواهد کرد. به خراسان جنوبی در ۱۴۰۰ بیشتر فکر کنید.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ ارسال بفرمایید)
