دادرس مقدم – سال ۹۰ بود که توفیق سفر حج واجب نصیبم شد آن زمان برای برگشت و پذیرایی ولیمه ، هزینه های هنگفتی انجام می شد و متاسفانه چشم وهم چشمی هم کم نبود . در کاروان ما اعلام کردند که بر اساس پیشنهاد ابتکاری خیرین سلامت استان قرار است بیمارستانی برای درمان بیماران سرطانی ساخته شود و حجاج می توانند ولیمه خود را بجای پذیرایی از استقبال کنندگان به این راه خیر اختصاص دهند . آن سال هر چند مبلغ کمک ما در مقایسه با هزینه های ساخت ین مرکز ناچیز بود اما در مقابل هجمه هایی که ما را به خساست یا پرهیز از یک سنت حسنه ولیمه متهم می کردند جانانه ایستادیم و از اقدام خود دفاع کردیم و همین راه را در پیش گرفتیم . خیلی از اعضای کاروان ما نیز این کار را کردند و حتی شنیدم سال های بعد مردم و حجاج دیگر هم مشارکت های بیشتری داشتند و یک همت جمعی در بین مردم برای به سرانجام رسیدن این ضرورت پزشکی در استان ایجاد شده بود . حالا چند روز پیش بعد از یک دهه برای همراهی یک از آشنایان که به این بیماری مبتلا شده بود گذرم به بیمارستان ایران مهر افتاد و تقریبا نیم روزی را در این فضا گذراندم . اول از همه اعتراف می کنم که تمام مدت با خودم کلنجار رفتم که چه کار بزرگی در اینجا انجام شده است و چرا من بیش از این مشارکت نداشتم . وقتی رنج همراهان بیمار را می دیدم و صد البته خرسندیشان از وجود این مرکز در استان و شهرشان را ، سلام و درود می فرستادم به آنهایی که این تفکر مشارکت عمومی در ایجاد بیمارستان ایرانمهر را پایه ریزی کردند و آنهایی که در این مسیر به مردم توصیه و مشاوره نمودند . هیچ کس باورش نمی شد از کمک های خرد و کلان مردم این استان بیمارستانی درست شود که یک دغدغه جدی سال های سال بیماران سرطانی استان را مرتغع نماید . من خوب می دانستم که آنهایی که این مرکز درمانی را به مدد کمک های خرد مردمی ساختند همان هایی هستند که در بازه ای از زمان با حمایت مردم بنا بر ضرورت ها ، مدرسه یا مسجد هم ساخته اند . شاید باورتان نشود از محل طرح میقات که آن هم اولین بار به همت حجاج بیرجندی و با پرداخت هزینه ولیمه خود به ساخت مدرسه انجام شد ، تا کنون بیش از هزار مدرسه در نقاط مختلف کشورمان توسط حجاج ساخته شده است . اما نکته دوم اینکه وجود یک مرکز درمانی با امکانات بالا قطعا یک افتخار بزرگ برای متولیان انجام این کار است اما باید تبریک جانانه ای هم به نگاه بلندو روانشناسانه سازندگان این بیمارستان داشت . بیمارستانی که معمولا افرادی با سطح بالا از نگرانی و دغدغه و غم تلنبار شده از بیماری سخت سرطان خود یا همراهنشان در آن رفت و آمد دارند و بر خلاف سایر زیرساخت های درمانی در فضایی شکل گرفته است که نوع ساخت و حتی رنگ بندی اماکن مختلف آن و مدل برخورد پرسنل خوب و انسان دوستش ، برای لحظاتی غم و غصه را از دل بیرون می کند . بیمارستانی که شاید در آن احساس بیماری کم می شود و به یک خانه دلچسب دوم کسانی تبدیل می شود که در آنجا با تمام مشقتهای بیماری ، احساس آرامش می کند . و نکته سوم و پایانی هم اینکه بر اساس آمارها ، سرطان و این هیولای بی رحم بدون هیچ مانعی به شدت در حال گسترش در خراسان جنوبی است شاید امروز توجه ویژه به برخی شرایط محیطی خراسان جنوبی از جمله کیفیت آب یا وضعیت آلودگی هوا و … بتواند از رشد افسار گسیخته برخی از انواع این بیماری که ارتباط مستقیم با نحوه و امکانات زندگی مردم استان دارد بکاهد که هر کسی قدمی در راه کاهش آلام مردم بردارد قطعا در پیشگاه پروردگار عالم مغفول نخواهد ماند . انشاا…
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۵۶۶۵۷۸۲ اعلام یا ارسال بفرمایید)