بهروزی فر- ۸۶ سال قبل، همان روزها که “چادر و چاقچور، دشمن ترقی و پیشرفت مردم”، شمرده شد، بغض جمعی از مردم مشهد به نمایندگی از ایرانیان معترض، از این اختناق استبداد ترکید و با تجمع در مسجد گوهرشاد به دفاع از حیثیت و عفت بانوان ایرانی پرداختند و متأسفانه در پی برخورد نامعقول حکومت وقت ، در ۲۱ تیرماه ۱۳۱۴، به خاک و خون کشیده شدند.سال ها بعد به پاسداشت این مقاومت و ایستادگی عاقلانه و منطقی، این روز ارزشی، به تدبیر شورای فرهنگ عمومی، روز “عفاف و حجاب” نامیده شد. نگاهی واقع بینانه به این ماجرا نشان می دهد که حدود یکصد سال پیش، پدران و مادران ما برای حفظ ارزش های دینی و اجتماعی، از جان خود مایه گذاشته اند. مادران ما در مقابل طاغوت زمان ایستادند و چون ندا رسید که چادر از سر برافکنند، ترجیح دادند در خانه بمانند و آمد و شدها را شبانه انجام دهند تا مبادا کسی به خود اجازه دهد، به آنها تعرض کرده و چادر از سرشان برگیرد و به حجاب شان توهین کند. کار که بالا گرفت، مردانِ مردی که حاضر نشده بودند کلاه شاپوها را به سر بگذارند، به میدان آمدند و در برابر آن زور گویی ها، سینه سپر نموده و قد علم کردند و بر خود پذیرفتند که جانشان را بدهند اما به ارزش هایشان تخطی نشود. حجاب و پوشش در تمام ادیان و مذاهب و حتی کشورها و بلاد مختلف، جایگاه خاصی دارد و به‌عنوان یک ارزشِ قابل احترام در همه جوامع مطرح است. پوشش مناسب، ضمن این که آراستگی به همراه دارد، امنیت روانی ایجاد می کند، پرواضح است که داشتن حجاب و پوشیدگی نیز، مانند هر نیاز دیگری، ملزوماتی دارد. واقعیت این است که ما برای این که بتوانیم پوشش مناسبی داشته باشیم، باید امکان تهیه لباس متناسب با ذوق و سلیقه مان فراهم باشد. به عبارتی باید بتوانیم در کمترین بازه زمانی ممکن، با مراجعه به هر مرکز خریدی، لباس مورد نیازمان را تهیه کنیم، اما حقیقت چیز دیگری است. این روزها، تو گویی، بر بازار مد و لباس، هیچ نظارتی نیست، انگار، هر کسی با هر سلیقه و توانی، به خلق ایده پرداخته و لباسی طراحی نموده است،نگاهی کلی به ویترین اغلب پوشاک فروشی ها، این واقعیت را هویداتر می سازد. در این که هرچه لباس کوتاه‌تر باشد برای تولید کننده مقرون به صرفه تر است و در این وانفسای بی ثباتی بازار و قیمت های سر به فلک کشیده، اقتصادی تر، یک بخش ماجراست، و آن روی دیگر سکه هم مطالبه شهروندی است که به لطف شبیخون فرهنگی و جنگ نرم و آرام دشمنان اعتقادات ما، از قضا خوب هم جواب داده و متأسفانه لباس هایی که با عرف و شرع ما هیچ همخوانی ندارند، خواهان بیشتری دارند. حالا در این وانفسای بازار پوشاک، افرادی که لباس رسمی مناسب بخواهند، حتماً دچار مشکل می‌شوند. مانتوهای کاملاً پوشیده دکمه دار نسبتاً بلند، کت و شلوار راحت متناسب با اندام، چادرهای ساده و… نه این که نباشند، هستند… اما با قیمت دو یا سه برابر بهایی که برای دیگر البسه باید پرداخت شود. مانتوهای جلوباز بدون دکمه، آستین های کوتاه و گشاد، شلوار های چسبانِ کوتاهِ پاره پاره، کت های تنگ و کوتاه، چادرهای بدن نما و… که هر کدام به نوعی، حکایت از بی و بندباری فرهنگی در موضوع لباس و پوشاک دارد، گواه این واقعیت هم هست که متولیان امر یا ترجیح داده اند چشم های خود را بر این صحنه ها ببندند، یا خودخواسته! گرفتار تله تهاجم فرهنگی شده و خود پذیرفته اند که تنوع و زیبایی را در این قالب ها به مردم عرضه نمایند. و حالا ایرانیانی که باستناد تاریخ، حتی پیش از روی آوردن به اسلام، پوشش مناسب داشته‌اند و تصاویر حک شده بر بناهایی همچون تخت جمشید، گواه بر این مدعاست، باری به هر جهت!! تغییر ذائقه داده و به مدد تلاش های بی وقفه معاندین و بدخواهان دین، بازار مد و پوشاک شان، در تصرف لباس های نامتعارف و ناهمخوان با سنت، عرف، اعتقاد و باور ایرانی است، و سؤالی که به وجود می‌آید، این است؛ مسئولان فرهنگی کجای این قصه تلخ ایستاده اند؟ نقش شان چیست؟ آیا برای مهار شرایط موجود راهکاری یافته اند؟ حمایت از تولید کنندگان واقعی و طراحانی که هنوز ایده هایی برای حفظ حرمت لباس ایرانی دارند، در برنامه هایشان جایی دارد؟ آنها هنوز هم به حفظ اصالت ها می اندیشند؟ و…
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
