جم – روز دانشجو فرصتی است تا دوباره بپرسیم دانشجو کیست؟ رسالتش چیست و از همه مهم تر ، وظیفه ما در قبال دانشجویان چیست؟ در پاسخ به پرسش اول شاید مفهموم کلمه «دانشجو» به ذهن متبادر می شود.اما قطعا جایگاه دانشجو به عنوان عضو فرهیخته ای از جامعه و عنصری تاثیرگذار در آینده کشور ، بیش از اینهاست که صرفا معطوف به علم اندوزی و کسب دانش باشد. دانشجو ابتدا در مقام پرسشگر است.پرسشگری که درکنار تحصیل ، در محیطی به نام دانشگاه هم یاد میگیرد و هم میتواند کنشگری فعال داشته باشد. رسالت دانشجو نیز دقیقا از همین مسیر کنشگری و پرسشگری است که توضیح داده می شود.کشف چرایی ها ، چیستی ها ، مطالبه آرمان ها و نقش آفرینی در مسیر رشد و توسعه جامعه بخشی از این رسالت است. در کنار این رسالت دانشجویی اما بستر هایی لازم است که دانشجو بتواند خود را محک زده ، آزمون و خطا کند و از همه مهمتر ، نقش آفرینی موثر در سطح جامعه داشته باشند نه فقط در دانشگاه! وقتی رهبری در بیانیه گام دوم انقلاب پررنگ ترین نقش را برای جوان قرار می دهد و تاکید می کند پیشرفت ایران منوط به این است که جوانان شانه های خود را زیربار مسئولیت قرار دهند و دانشجو را دارای جایگاهی ممتاز خطاب می کند ، به چه معناست؟آیا خطاب این جملات صرفا به دانشجویان است که کار کنند و یا مسئولان است که بستر ها را برای این نقش آفرینی فعال آماده کنند؟ در این زمینه اگر واقعا همتی وجود داشته باشد ، ادارات و دستگاه های مختلف بنا به رسالت فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی خود می توانند در تعامل با دانشگاه ، اهداف کوتاه مدت و بلندمدتی تعریف و به آن پایبند باشند.قطعا دانشگاه به عنوان جامعه ای کوچک، میتواند در تقویت فکر و اندیشه دانشجویان مثبت عمل کند. متاسفانه حلقه وصلی بین دانشجویان و مسئولان وجود ندارد و جلسات گهگاه با دانشجو و یادداشت مطالبات ، کاری از پیش نمی برد.بارها در جلسات با مسئولان نیز عنوان کرده ام که کارهای جزیره ای و استفاده های مقطعی از دانشجویان جواب نمی دهد. خراسان جنوبی با وجود ظرفیت بالای دانشجویی آنطور که باید از آن استفاده نکرده است.حتی نتوانسته دانشجویانی که از سایر شهر ها به استان می آیند را به سفیرانی برای معرفی استان بدل کند! جای دانشجو در میانه میدان مطالبه گری استانی هم خالی است و آنقدر به دانشجو بها نداده ایم که بسیاری از دانشجویان هنوز نمی دانند استان چه ظرفیت ها ، زیرساخت ها ، موانع ، اولویت ها و غیره ای دارد.قشر دانشجو به طرز نگران کننده ای از مطالبات استانی و منطقه ای دور شده و از مطالبات سیاسی و کشوری دست شسته است! تشکل ها و کانون ها نیز به واسطه انفعالی که به اعتقاد بنده آمیخته به مصلحت اندیشی است دیگر کارکرد سابق خود را ندارند و چرخه باطلی ساخته شده که دیگر دانشجویان کمتر به سراغ فعالیت های کنشگرانه می روند. تجربه ۷ ساله کار دانشجویی بنده ، می گوید هرجا به دانشجو بها دهیم ، برایش جایگاه و احترام قائل شویم و هویت دهیم و برای کمکش حرمت قائل باشیم ، قطعا پای کار است.اگر جلساتی مثل حضور چند روز پیش سخنگوی دولت هر ماه تکرار می شد ، حتی با حضور مسئولان استانی یا مدیران مطمینا داشنجو در آینده استان تاثیر خود را می گذاشت.البته امسال حضور نماینده عالی دولت در استان هم در دانشگاه ها متفاوت و چشمگیر بود.اینکه دانشجو ببیند بالاترین مقام استانی کنارش قرار گرفته و حرفش را می شنود و از استان برایش می گوید ، یعنی همان احترام و جایگاه قائل شدن برای دانشجو! خاطرم هست یکی از دانشجویان به شوخی میگفت:«ما با استاندارشم فوتبال بازی کردیم!».استاندار در روز دانشجو هم حضور پررنگی در میان دانشجویان داشت. استاندار به خوابگاه دانشجویان رفت و کنارشان ناهار خورد. این یعنی استاندار اهمیت موضوع را می داند و این توقع از سایر مسئولان هم می رود که از پشت میز بلند شده و به میدان بیایند.حالا که رهبر معظم انقلاب بارها به جایگاه دانشجو و اهمیت آن تاکید کرده است ، رئیس جمهور از نقش بی بدیل این قشر بارها صحبت به میان آورده است و در مقیاس استانی ، استاندار تا این میزان پای کار آمده و به دانشگاه می آید و بر این مهم تاکید می کند بر دیگر مدیران نیز وظیفه است در ادامه همین نگاه قدم بردارند . دانشجو موذن جامعه است و اگر این ظرفیت را قدر بدانیم و بتوانیم دانشجویان را با واقعیت های روز استان آشنا و از ظرفیت تبیین و مطالبه گری آنان درست بهره ببریم ، دیگر صدای مردم استان به گوش مسئولان کشوری نا آشنا نخواهد بود!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۵۶۶۵۷۸۲ اعلام یا ارسال بفرمایید)