- رجب زاده بیرجند هم دیگر حسابی شلوغ شده است. کرونا هم نمی تواند از ترافیک وازدحام خودروها دربرخی خیابان های شهرکم کند. به خصوص اگر سرشب از خانه بزنی بیرون ، بی آنکه از خودت بپرسی چه کار دارم ؟ کار مهمی برای بیرون رفتن از خانه دارم یا خیر. می زنی بیرون، مثل ماه ها قبل ، مانتوی جدیدی که خریدی باید بالاخره یک جابپوشی دیگر ، خیابان و قدم زدن وبی هدف از این مغازه به آن مغازه رفتن، همان تفریح همیشگی ، این شب ها هم ادامه دارد. به خیابان که میرسی تغییری احساس می کنی نگاه ها مثل همیشه نیست ، حس متفاوتی دارد، چشم ها با حالتی سرزنش گونه به صورتت زل زده اند. تو اما بی تفاوت دست فرزندت را گرفته ای ویک بستنی هم برایش خریده ای .بسته بستنی را با دست هایت باز می کنی و آن را باهمان دست ها می کشی بیرون می دهی دستش ، شروع به لیس زدن می کند. هر کس رد می شود نگاه سنگینی به بستنی و بچه و تو می اندازد. اعصابت خرد شده است. چرا اینطوری نگاه می کنند؟ چراها را از ذهن فوری عبور می دهی و باز خرامان خرمان برای خودت قدم می زنی ، نمی دانم چطور می توانی؟ به نظر می رسد از دنیای دیگری آمده ای و نمی دانی اینجا چه خبر است. از کنا رهر کس عبور می کنی نگاه سنگینش را حس می کنی و البته که می دانی علت چیست اما شهروند مسئولی نیستی . آن ها علاوه بر نگاه سنگین ، زیر لب سرزنشت می کنند اما تو نمی بینی چون خیلی ها ماسک دارند و تو نداری ، خیلی ها هزینه می کنند و برای سلامتی خود و جامعه ماسک می خرند و کش های اعصاب خرد کنش را پشت گوش ساعت ها تحمل می کنند اما تو هیچ حس مسئولیتی نه دربرابر فرزندت ،نه دیگران و نه خودت داری . بی دلیل و هدف به خیابان آمده ای و حالا که مثلا دلت گرفته و آمده ای به خودت زحمت نداده ای و یک ماسک هم نزده ای . حالا فکر کن اگر فرض کنیم به مبتلایان کرونا بپیوندی و با این حس پرتی که نسبتبه سلامتی خودت و دیگران داری ، بیماری در بدنت شدید شود وخانواده ات ، همین دختر زیبایت را درگیر کنی چقدربرایت سخت می شود، این جای خود اگر آدم های دیگری را که حتی از کنار رد شده اند، آلوده کنی چطورمی توانی به وجدانت جواب دهی و بدتر از همه اگر در یک مرکزدرمانی ،پرستار یا پزشکی را درگیر ین بیماری کنی و سبب جان باختن آنها که در محیط قرار دارند شوی ، آیا می توانی خودت راببخشی ؟ این روزها خبرهای زیادی از درگیر شدن کاد ردرمان با این بیماری می رسد، جان پزشکان و پرستارانی در همین شهر خودمان به خاطر مراقبت از بیماران کرونایی که برخی سهل انگاری کردند و برخی قربانی سهل انگاری دیگران شدند ، به خطر افتاده است حال آنکه تو ،او و خیلی های دیگر اگر چند هزارتومانی هزینه می کردید و زحمت ماسک زدن و مراعات کردن را به خود می دادید ، چنین نمی شد. نگاه های سنگین رهگذارن همه این مفاهیم را به ذهن آن ها که مسئولیت اجتماعی خود را در مقابله با کرونا نمی پذیرند منتقل می کند . این نگاه های سنگین ، نماد جامعه آگاه است ،جامعه ناظر، مجموعه ای از شهروندان مسئولیت پذیر که حالا باید بدانند که دیگرنباید فقط به یک نگاه معنا دار اکتفا کرد. برای حفظ سلامت جامعه لازم است به ان ها که مراعات نیم کنند گوشزد و حتی اعتراض کنیم و خود و دیگران را نجات دهیم.
معاون امور معادن و فرآوری مواد وزیر صنعت، معدن و تجارت گفت: ظرفیت‌های معدنی نباید
