هرم پور – در آستانه ی دومین سفر رسمی هیأت دولت سیزدهم به استان، هر روز از گوشه و کنار، زمزمه هایی درباره ی تاریخ این سفر بین مردم شنیده می شود. به دلایل مختلف به نظرم می رسد این سفر برای مردم خیلی اهمیت دارد. چند روز پیش در حاشیه یک جلسه ی اداری، با یکی از دوستان عزیزم باز هم درباره ی این سفر صحبت می کردیم. برای هر دو نفرمان جالب بود که چرا چنین سفرهایی برای مردم اهمیت زیادتری دارد؟ هر دو روی یک نکته توافق کلی داشتیم؛ «دستاوردهای سفر».  و البته من اضافه کردم: به وجود آمدن یک فرصت طلایی برای «شناخت بیشتر مسئولین از استان» و «نتیجه گرفتن شهروندان از بعضی مطالباتشان». در اثنای بحث به یک جمع بندی جالب رسیدیم. اینکه نگاه ما به عنوان مردم و نگاه مسئولین به عنوان مدیران استانی یا شهرستانی، به مقوله ی توسعه تفاوت دارد. ما یعنی مردمی که استفاده کننده از خدمات مسئولین هستیم، توسعه را عموماً یک امر کوتاه مدت می بینیم. مثلاً همه ی مراد ما از توسعه، راه اندازی یک امکان در یک منطقه است؛ راهی برای روستا یا شهری احداث شود، مرکز بهداشتی دایر گردد، یک مرکز تزریق یا پمپاژ آب شرب یا گاز در یک منطقه ایجاد شود، مدرسه ای را در جایی بسازند یا بیمارستانی را تکمیل و یا به یک منطقه ی کور، آتن دهی تلفن بدهند و یا هر امکانی شبیه اینها. اما مراد مسئولین از توسعه، نوع نگاهشان و هدفهایی که برای توسعه در نظر می گیرند، بلندمدت و به عبارت تخصصی تر، توسعه ی ای مبتنی بر اجزای پایدار است. مثلاً آنها به تثبیت جمعیت در مرز فکر می کنند، یا رونق اقتصاد بازارچه ها، یا ایجاد زیرساخت هایی برای افزایش درآمد استان از حوزه گردشگری، یا باز کردن دریچه ای برای ایجاداشتغال از محل افزایش صادرات محصولات کشاورزی راهبردی و منحصر به فرد استان، یا ارائه تسهیلات برای افزایش نرخ اشتغال در بین فارغ التحصلان دانشگاهی استان. مردم، توسعه را جزئی و حتی شاید مقطعی و منحصر به حل یک مشکل از محل زندگیشان می بینند. اما مسئولین، توسعه را یک زنجیره ی پیچیده ی به هم بافته می بینند که حتی بخش مهمی از آن می باید در مسیر حلقه های زنجیره ی توسعه کلی کشور هم قرار داشته باشد.  یکی از دلایل مهم کمتر توسعه یافتگی استان ما در تمام سالهای تأسیس استان، به توازن نرسیدن این خواست و نگاه است. مخصوصاً این تضاد یا بهتر است بگویم این گسل وقتی بیشتر می شود که هیچکدام از دو طرفِ ماجرا که از قضا دلسوز و دغدغه مند و دوست دار توسعه و پیشرفت استان هم هستند، برای رسیدن به یک همگرایی توسعه محور یا فهم مطلوب از همدیگر یا درک متقابل تعریفشان از توسعه، تلاشش نکنند یا این توانایی را نداشته باشند. در چنین حالتی و در حفره ی سکوتی که ایجاد شده، از یک سو بخش مهمی از تلاشهای توسعه ای مسئولین استان که متوجه توسعه ی پایدار است و لذا زمان بَر و دیربازده است، در منظرِ نگاه مردم جایی پیدا نمی کند و مطالبه گری هایشان را روز به روز بیشتر معطوف نیازهایشان می کند. از سوی دیگر، مسئولین زیر فشار مطالبات مردم که معطوف به رفع نیازهای جزئی و روزمره شده است، مجبورند وصل و نصب اجزای مهمی از توسعه ی پایدار را بی خیال شوند و با پرداختن با امور زودبازده، خود را از زیر بار نقدها برهانند. نتیجه، فقدان همپوشانی تلاش هاست که به هر طریق، توسعه را تحت الشعاع قرار می دهد. این همگرایی، نیازمند پل های ارتباطی قوی است؛ مثل نمایندگان مردم در مجلس، مثل نخبگان، مثل معتمدین و محترمین و ذی نفوذین، و مثل رسانه ها. و البته یکی از برکات مهم سفرهای استانی رئیس جمهور محترم و هیأت دولت به استان ما نیز، می تواند تولد یک معجزه ی سرنوشت ساز برای استان ما باشد؛ معجزه ی ایجاد همگرایی و هم صدایی توسعه ای در خراسان جنوبی. ما به این مهم، خیلی نیاز داریم. چنین سفرهایی می تواند بخش مهمی از سکوت توسعه ای در استان ها را بشکند و فاصله ی درک ذهنی از توسعه را بین مردم و مسئولین، روز به روز کمتر کند.  
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۳۰۴۹۴۳۸۳۱ یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m  اعلام یا ارسال بفرمایید)