بهروزی فر – دوازدهم اردیبهشت ماه و بالطبع هفته ای که در آن قرار داریم به میمنت سالروز شهادت استاد شهید مرتضی مطهری، هفته گرامیداشت مقام معلم نامیده شده، هفته ای برای تجلیل از جایگاه همه آنها که درهای دانش را به روی تک تک مان گشوده و ما را با دنیای اطراف مان آشنا کرده اند و چه زیبا مولا علی (علیه السلام) در عبارتی کوتاه، اهمیت این کار را یادآور شده اند، همان جا که می فرمایند؛ “مَن عَلَّمَنی حَرفًا فَقَد صَیِّرَنی عَبدًا/ هرکس مرا حرفی بیاموزد، مرا بنده خود کرده است”. اگر بر عبارت های کلیشه ای و تکراری همچون “معلم شمعی است که خود می سوزد تا دنیا را روشن کند” ، یا “معلم راهنمای خوبی ها و نیکی ها و هدایتگر و بیدار کننده است” ، یا” معلمی، شغل انبیاست” و… چشم بپوشیم، الحق والانصاف نمی توانیم نقش معلم های مان را در جهت دهی جریان فکری و زندگی مان نادیده بگیریم و به جرأت می توان گفت؛ اگر الان در نقش مدیر یک مجموعه ایفای وظیفه می کنیم، یک پیمانکار قابل هستیم، کارآفرینی را خوب می دانیم، معلمی شایسته هستیم، پدر یا مادری نیکو هستیم، وجدان کاری به ما اجازه تخطی در حوزه ای که هستیم را نمی دهد و… و خوب بلدیم گلیم مان را از دریای مشکلات بیرون بکشیم، متأثر از همان روزهایی است که در محضر اساتیدمان، خوب شاگردی کرده ایم. و خیلی بعید است که خاطرات دوران تحصیل مان را فراموش کرده باشیم و از معلمانی که در محضرشان درس آموخته ایم، چیزی به خاطر نداشته باشیم، گواه این مطلب هم همین حرف هایی است که در مرور خاطرات دورهمی هامان گفته می شود و چه جالب اینکه اغلب هم به این عبارت ختم می شود؛ “یادش بخیر، چه دورانی بود”! همین چند شب پیش در یک جمع خانوادگی، گفتگوها به مرور خاطره های دوران دانش آموزی رسید و تفاوت نسل های قبلی و بچه های امروزی در شاگردی کردن و تکریم معلم و نوع درس آموختن و تأدیب در محضر استاد! یک نفر که خود در این وادی مویی سپید کرده و هوای کلاس را از همان کودکی تاکنون تنفس نموده، می گفت؛ قدر و منزلت معلم ها زمانی دچار خدشه شد که صحبت از معیشت و توان مالی شان، نقل محفل هر کوی و برزنی شد، از همان موقع که آن قدر، آمار زیاد جمعیت معلمان، علت عدم رسیدگی به شرایط شان عنوان شد که زیادی انگاشته شدند. آن دیگری ادامه حرفش را گرفت و گفت: حکمت کار را نمی دانم ولی همه حوزه ها، چراغ خاموش کارهای شان را پیش می برند و اگر رفاهیات یا کمک معیشتی خاصی به هر مناسبت به کارکنان اختصاص می دهند، هیچ کس متوجه نمی شود ولی در آموزش و پرورش، خیلی وعده هایی که هنوز تا اجرای کامل فاصله دارد، رسانه ای می شود، مثلاً همین طرح رتبه بندی یا پرداخت معوقات یا… همین معوقاتی که چند وقت پیش اطلاع رسانی شد، مربوط به حق الزحمه تصحیح اوراق امتحانی سال گذشته است و آن ها که نمی دانند، تصورشان بر این است که این معوقات، میلیونی است، حال آن که اینطور نیست. و آن دیگری از پسرش گفت که به عنوان نیروی خرید خدمات در آموزش و پرورش مشغول به کار شده و مدت هاست بدون حقوق و دستمزد، چشم انتظار نیم نگاهی از بالادست هاست. و آن یکی، رتبه بندی را آخرین امید فرهنگیان به بهبود شرایط عنوان کرد و گفت؛ امیدوارم با اصلاحاتی که سرپرست وزارتخانه وعده کرده، امیدها زنده شود. و آن یکی هم…. می گویند در مثل مناقشه نیست اما مقایسه این قشر که همه ما مدیون آنها هستیم و در دین مبین اسلام به جایگاه شان تأکید ویژه ای هم شده، با دیگر همترازان شان در سایر دستگاه ها و حتی کشورها، می تواند سندی بر مظلومیت شان باشد و گواهی بر این واقعیت تلخ که ما تا تکریم واقعی مقام معلم، فرسنگ ها فاصله داریم!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)